Zostawiasz dziecko samo w pokoju na kilka minut, słyszysz śmiech i gaworzenie. Nagle cisza... Już wiesz, że musisz przygotować się na wszystko.
Paul, jak sam podkreśla, zostawił dzieci w pokoju na 7 minut (może nawet 6). Gdy chichoty i szepty ucichły, od razu domyślił się, że coś musiało się wydarzyć. Poszedł do pokoju maluchów sprawdzić, jak się bawią. Jak możecie się domyślać, bawiły się doskonale! Wszystko, łącznie z psem, komodą i włosami dzieci, było pokryte farbą.
Na szczęście, tata był bardzo rozbawiony i całą sytuację skomentował jednym zdaniem: "Musisz mieć dzieci, mówili. Będzie fajnie, mówili".
Zobaczcie film i przyznajcie – przez wasze domy też przeszedł kiedyś taki mały huragan?
Najbardziej podoba nam się komentarz pod filmem. Jedna z mam napisała: "Dla tych, którzy uważają, że w 7 minut nie da się zrobić czegoś takiego – najwyraźniej nie macie dzieci! Dziecko potrafi zniszczyć pokój w sekundę, wystarczy, że wyjdziesz z pokoju i wrócisz po chwili, to małe tornada! Są jak samochody, które rozpędzają się do setki w 3 sekundy!" – trudno się nie zgodzić...
Czytaj także: 7 problemów, kórych nie zrozumie mama jedynaka
Jak uśpić dziecko? To temat, który wypełnia wiele stron podręczników dla młodych rodziców. Tak, bywa ciężko, gdy kolejną godzinę nosisz maleństwo na rękach, błagając Boga i wszystkich świętych, by ta mała kochana, ale jakże płaczliwa istota zamknęła powieki i udała się do krainy snów choć na kilkanaście (w marzeniach – kilkadziesiąt) minut. Kiedy już ucichnie płacz dziecka , a jego oddech stanie się głęboki i regularny, powinno oznaczać to dla ciebie chwilę "wolności", ale nie tak szybko ... trzeba jeszcze wyjść z pokoju, w którym zasnęło dziecko , a to już jak wie prawie każdy rodzić wyższa szkoła rodzicielstwa . Usypianie dziecka - marzenia a rzeczywistość Są dzieci, które zasypiają w hałasie , nie budzi je dzwonek telefonu, a już z pewnością nie przeszkadza im we śnie skrzypiąca podłoga, ale nie oszukujmy się – jest ich niewiele. Większość to typy wrażliwców nieprzyzwyczajonych do usypiania przy odgłosach codziennego życia rodziny, tylko tulone, noszone, usypiane jedynie przy dźwiękach bicia serca mamy . Każdy, nawet najmniejszy szmer i próba oddalenia się od takiego maleństwa kończy się jego natychmiastową przemianą w małego krzykacza. Jak więc wydostać z pokoju dziecka, gdy ono dopiero co zasnęło? Poznaj techniki wychodzenia z pokoju, w którym śpi dziecko. Podmianka – Technika znana rodzicom,których dziecko usypia wtulone w nich. Najczęściej przybiera formę "zarzucenia" ramienia na szyję mamy. Jak wydostać się z takiego miłosnego uchwytu śpiącego maleństwa? Trzeba znaleźć coś równie przyjemnego w dotyku, jak mama – w tej roli najczęściej sprawdza się ulubiona przytulanka . Musisz pamiętać, by położyć ją w zasięgu rąk, zanim uśpisz dziecko. Potem już tylko delikatnie podnosisz rękę śpioszka i robisz szybką podmiankę, czyli wysuwasz się z uchwytu, a na swoje miejsce wkładasz przytulankę. Dodatkowe...
Po co dziecku granice: zasady, reguły, zakazy? Maria Rotkiel, psycholożka, terapeutka par, terapeutka rodzinna, trenerka rozwoju zawodowego i osobistego, trenerka motywacyjna, autorka książki "O rety, dziecko!": Dziecko jest jak turysta w kraju o nieznanej mu kulturze i zwyczajach. By poczuć się bezpiecznie i odnaleźć przyjemność w poznawaniu nowego miejsca, musi poznać obowiązujące w nim zasady: wiedzieć co wolno, a czego nie, co jest dobre, a co niebezpieczne. Bez tej wiedzy będzie zagubione. Granice są więc drogowskazami , które pomagają mu uczyć się świata, siebie i ludzi – z radością, bez lęku. Sprawiają, że to, co je otacza, staje się bezpieczniejsze, bardziej zrozumiałe i przewidywalne. Gdybyśmy ich nie stawiali, pozostawilibyśmy naszego „turystę” bez pomocy. To tak, jakbyśmy mówili: „Radź sobie sam”. Jak stawiać granice, by nie zmienić domu w koszary? W rodzicielstwie ważna jest empatia i szacunek . Jeśli szanujemy dziecko i jego potrzeby, jeśli dajemy mu prawo do własnego zdania i jesteśmy wrażliwi na to, co czuje i jak to wyraża, nie przesadzimy w kwestii stawiania granic. Zabraniając czy wymagając czegoś, uzasadniajmy swoją decyzję. Pozostawiajmy maluchowi wybór w niektórych sprawach. Np. egzekwując to, aby jadł zdrowo i regularnie, pytajmy: „Na co masz ochotę: na rosół czy zupę pomidorową?”. Nie zgadzajmy się jednak, by dla świętego spokoju zamiast obiadu jadał lody. Jeżeli ma na nie wielką ochotę, dajmy mu je na deser. Zobacz także: Mów "Stop!" zamiast "Nie!" O czym trzeba pamiętać, ucząc dziecko reguł? Przede wszystkim tłumaczmy dziecku, czemu te reguły służą . Róbmy to tak, by było to dla niego zrozumiałe. Odwołujmy się do przykładów. Mówmy na przykład tak: „Nie wolno nikogo bić. Mama cię nie bije, bo bicie jest niedobre. Gdyby mama cię uderzyła, byłoby ci bardzo smutno, prawda? Gdy ty uderzyłeś...
Dzieci są kochane, to wszyscy wiemy. Ale są też czasem nieznośne, marudne i nieposłuszne. Gdy już nie pomagają prośby, ani groźby, wtedy zaczynamy krzyczeć na nie. A potem ... mamy ogromne wyrzuty sumienia. Pewna mama doszła do wniosku, że nie potrafi czasem zapanować nad wariującymi dziećmi. Zauważyła, że zaczyna krzyk traktować jako metodą wychowawczą . Było jej z tym bardzo źle, więc postanowiła przeprowadzić eksperyment. Tydzień bez pokrzykiwania na dzieci! To jest wyzwanie... Jak poradziła sobie z zadaniem? 1. Kiedy byłam spokojna, moje dzieci słuchały mnie bardziej Na początku były bardzo zaskoczone. Ja zresztą też. Patrzyły na mnie wyczekująco i szukały ukrytej kamery w pokoju. Widok mamy, nie ciskającej gromów z oczu, to dla nich nowość, ale zdecydowanie bardziej zaczęły słuchać tego, co do nich mówiłam. 2. Musiałam mówić do siebie w myślach Musiałam sama siebie uspokajać w myślach, by nie krzyczeć. Dziecko, które zakłada buty przez 15 minut, bawiąc się przy tym wszystkim dookoła, jest szalenie irytujące. 3. Kiedy prosiłam o posprzątanie zabawek, nikt nie był smutny Może dlatego, że nie pulsowała mi gigantyczna żyła na czole? 4. Moje krzyki zamieniłam na dziwaczne tańce i szalone odgłosy Kiedy czułam, że mam już dość i zaraz zacznę krzyczeć, znalazłam na to sposób. Zaczęłam biegać dokoła pokoju wydając dźwięki jak kurczak. To był mój taniec frustracji, który dzieciom bardzo się podobał. I co najważniejsze, zachowałam się super, byłam miła i zabawna. 5. Moje dzieci szybko wybaczają Mamo, jest ok! Po prostu następnym razem zapytaj nas o coś normalnym głosem :-) Czy to nie słodkie? Zobacz także: Sprawdź jaką jesteś mamą! 6. Wzięłam tyle głębokich oddechów, że mogłabym spokojnie dopłynąć do Anglii i z powrotem 7. Zniżałam się...
