Podczas studiów pracowałam jako asystentka pewnego niewidomego pisarza. Pewnego dnia odebrałam telefon ze Stanów Zjednoczonych. Dzwoniła kuzynka mojego pracodawcy. Telefon był włączony na tryb głośnikowy, więc siłą rzeczy uczestniczyłam w rozmowie.
Dotyczyła ona pewnego młodego człowieka, podobno bardzo zdolnego, który nie miał pieniędzy na studia. Kuzynka mojego pracodawcy szukała sponsorów. W tym miejscu muszę dodać, że ten młody człowiek nie był nikim bliskim dla mojego pracodawcy ani jego rodziny. Po prostu pradziadek chłopca był kiedyś ich sąsiadem (było to jeszcze przed II wojną światową).
Zobacz także: Godne życie – baza fundacji udzielających pomocy potrzebującym
Mój pracodawca bardzo się przejął. Po rozmowie z siostrą wykonał kilka telefonów i w ciągu godziny zebrał kilka tysięcy dolarów (sam dając około tysiąca). Gdy go zapytałam, dlaczego tak bardzo się w tę sprawę angażuje skoro nigdy nie widział tego człowieka, odpowiedział: "Jeśli jest bardzo zdolny, to powinien studiować. Gdy skończy studia, znajdzie dobrą pracę i będzie dobrze zarabiał. Będzie miał tyle pieniędzy, że wystarczy nie tylko dla jego rodziny, ale i dla innych potrzebujących. Jeśli jednak nie pójdzie na studia, to będzie miał gorszą pracę, gorzej płatną i wtedy na pewno nikomu nie będzie mógł pomóc".
Te słowa mną wstrząsnęły. Byłam wtedy po lekturze artykułu o dzieciach z popegeerowskich terenów, które nie kontynuowały nauki, bo... nie miały pieniędzy na bilet miesięczny, dzięki któremu mogłyby dojechać kilkadziesiąt kilometrów do szkoły. Mowa tu o kwocie 120 zł miesięcznie, a nie kilku tysiącach dolarów!
Słowa mojego pracodawcy mnie zainspirowały – to wtedy postanowiłam, że będę pomagać innym, dzieląc się tym co mam. Okazało się, że takich osób, które mogą się dzielić pieniędzmi, bądź rzeczami, jest znacznie więcej i że dzięki nim – wspólnie – możemy znacznie więcej zdziałać. Że pomaganie innym jest jak kula śnieżna, że wciąga coraz więcej osób i pędzi coraz dalej.
Piszę o tym nie po to, by się chwalić, ale po to, by pokazać, że nawet jednorazowa pomoc może zmienić nie tylko życie jednej osoby, ale także tych, którym w przyszłości ona również będzie mogła pomóc.
Warto przeczytać: 8 prostych sposobów, by pomagać potrzebującym dzieciom
Ta historia przypomniała mi się podczas apelu papieża Franciszka I. W niedzielę – podczas mszy świętej – poprosił, by każda parafia przyjęła jedną rodzinę uchodźców. I ten pomysł jest świetny. Dlaczego? Wytłumaczyła to Janina Ochojska, udzielając wywiadu "Tygodnikowi Powszechnemu" (lepiej tego bym sama nie zrobiła): "Jeżeli ktoś naprawdę uważa się za chrześcijanina, to mówienie o uchodźcy w negatywny sposób i odmówienie mu schronienia, jest grzechem. Oczywiście, chrześcijanin musi się zastanowić, czy ma odpowiednie warunki do przyjęcia takich ludzi, czy jest przygotowany na przyjęcie kogoś o obcej kulturze i wierze. Ale nie może ich skreślać na starcie. Bo musisz racjonalizować. Przyjmiesz czteroosobową rodzinę do domu? Miesiąc – dasz radę. Trzy miesiące – zaczniesz się niepokoić. Rok? Kurcze – myślisz sobie – chciałbym się ożenić. Mam plany na życie. A teraz sobie wyobraź taką scenę: Stoisz w kościele. Jest niedziela. Podczas ogłoszeń proboszcz mówi tak: drodzy parafianie. Robimy zrzutkę. Sprowadźmy do nas jedną rodzinę. Jak sam nie dasz rady, to wspólnie tak. Trzeba tylko chcieć. To takie proste".
I to rzeczywiście jest proste. Jedna rodzina, a pomoc rozłożona na kilka tysięcy parafian. Jestem pewna, że taka rodzina o wiele szybciej i łatwiej się zasymiluje, że dzieci szybciej nawiążą kontakt z rówieśnikami, a ich rodzice chętniej zaangażują się w pracę na rzecz parafii – nawet obcej pod względem wyznania. Zrobią to, bo będą się czuli bezpiecznie, bo będą czuli, że są mile widziani, bo będą czuli się częścią tej społeczności.
Pamiętajcie, że boimy się tego, czego nie znamy (i to jest normalne), ale to co poznamy, zwykle nie wydaje się już takie straszne.
Ktoś może powiedzieć, a mało mamy w parafii potrzebujących? Odpowiem pytaniem: "A czy TY zrobiłeś coś dla nich?". Nie chcesz pomagać uchodźcom? Pomóż swojemu sąsiadowi z Polski, ale nie patrz biernie na ludzkie nieszczęście!
Jeśli nie jesteś w stanie pomóc osobiście, bo nie możesz wziąć odpowiedzialności za całą rodzinę, podziel się tym co masz: pieniędzmi, ubraniami, jedzeniem. Skontaktuj się z instytucją, która ma doświadczenie w pomocy humanitarnej (chociażby z Polską Akcją Humanitarną) i zapytaj, co ty konkretnie możesz dla nich zrobić, w jaki sposób możesz pomóc.
Nie bądźmy obojętni. Powtórzę apel mojej redakcyjnej koleżanki – Magdy Klimkowskiej:
"Zachowujmy się tak, jak uczymy nasze dzieci: pomagajmy słabszym, dzielmy się tym, co mamy!"
Poniżej lista kilku instytucji, do których może się zgłosić w sprawie pomocy uchodźcom (ale ich lista mogłaby być znacznie dłuższa):
Polecamy: Mogliśmy uratować to dziecko! Apel do polskich rodziców w sprawie uchodźców
Ci oni to Olga Ślepowrońska, która wraz z przyjaciółmi buduje recyklingowe place zabaw i organizuje warsztaty z emocji dla dzieci, które mieszkają m.in. w obozach lub w ośrodkach uchodźców. Była w irackim Kurdystanie i kurdyjskiej Sulemanji, teraz jest w Jordanii. Pojechała do ośrodka dla syryjskich sierot w Az-Zarqe, by zbudować dla nich miejsce do zabawy z opon, starych puszek i plastikowych butelek. Przybysze z Polski budzą ciekawość okolicznych mieszkańców: "Zdarzają się miłe reakcje sąsiadów – mnóstwo osób obserwuje nas z okien. Wczoraj przyszła do nas jakaś pani z uzbieranymi plastikowymi butelkami i wręczyła je nam, mówiąc, że to, co robimy, jest piękne" – można przeczytać na facebookowym profilu Projektu CzujCzuj. Zróbmy lalki! Ekipa z Polski, penetrując okolicę w poszukiwaniu materiałów na plac zabaw, odkryła, że w ich okolicy mieszkają syryjskie wdowy z dziećmi, które uciekły z Zatari, z obozu dla uchodźców. "Samotnym kobietom było tam z różnych powodów trudno. Ponieważ uciekły, nie przysługuje im prawie żadna pomoc. Ponieważ są uchodźczyniami, nie mogą pracować" – Iga Ślepowrońska napisała na swoim blogu. "Panie są cudowne i pełne energii. Wspólnie z Paulą i Alą uradziłyśmy, że nauczymy je robić lale z foliówek, które sprzedamy w Polsce. Stan domu, w którym mieszkają kobiety, jest straszny, każda kwota się przyda. Foliówki można znaleźć na byle drzewie, szmatki na drodze. Można z nich zrobić naprawdę ładne laleczki". "Kochani! Nie wierzę w to, co się dzieje. Dziś na pleceniu lal były 23 osoby. Jutro wrzucimy zdjęcia cudeniek, które powstały w ostatnich dniach. Spisuję marzenia autorek lalek. Farida ma 40 lat i chciałaby, aby jej dzieci były zdrowe i szczęśliwie wyszły za mąż. Maroa ma 11 lat i chciałaby zostać nauczycielką. Shahed ma 13 lat, na wojnie straciła rodziców. Teraz opiekują się nią krewni. Chciałaby...
Dorota Zawadzka została wolontariuszką Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy , bo jak sama twierdzi, pomaganie jest jej filozofią życiową. Uważa także, że do pomocy warto zachęcać już najmłodsze dzieci. W tym wywiadzie udzielonym nam w 2019 roku wyjaśnia, dlaczego wspiera WOŚP i radzi, jak nauczyć dziecko empatii i wpoić mu chęć pomagania potrzebującym. W naszym wydawnictwie już od kilku lat zakładamy przed Finałem sztab WOŚP. Gdy zaprosiliśmy Cię do udziału, Ty natychmiast zgodziłaś się zostać wolontariuszką. Dlaczego? Dorota Zawadzka: - Prawda jest taka, że jestem wolontariuszką w bardzo wielu miejscach i często pomagam potrzebującym. Ale rzeczywiście nie robiłam tego jeszcze w ramach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Do tej pory nikt mnie nie zaprosił do udziału w Finale, a sama jakoś nigdy na to się nie zdobyłam, choć zawsze wrzucałam pieniądze do puszek. Żeby było ciekawiej, w tym roku dostałam dwa zaproszenia – od was i ze sztabu w Irlandii. Jednak, ponieważ unikam latania, wybór był dla mnie prosty. Teraz jestem szalenie podekscytowana i czekam z niecierpliwością na 13 stycznia. [W 2021 roku 29. Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy odbędzie się 31 stycznia - przyp. red.] Co daje pomaganie? Dlaczego warto to robić? Oprócz takiego oczywistego powodu, że dzięki temu osoby wymagające pomocy mają szansę ją otrzymać. - Nie chcę na to pytanie odpowiadać za wszystkich. Dlatego powiem w swoim imieniu. Mój zawód polega na pomaganiu, więc to trochę moja misja. Niesienie pomocy jest też moją filozofią , czymś, bez czego nie potrafiłabym żyć. Dzięki temu czuję się osobą potrzebną – mogę zrobić coś dobrego, uczestniczyć w czymś ważnym, potrzebnym. Jestem otwarta na ludzi, uważna – dostrzegam tych, których łatwo przeoczyć. A oni często wymagają pomocy, choć boją się czy wstydzą o nią poprosić. Tak naprawdę trudno...
Już od 22 lat na polskich stołach w Wigilię, obok pustego talerza, który czeka na nieznanego wędrowca, świecą się świece Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom . Pierwsze świece Caritas zapłonęły w 1993 roku – początkowo tylko w kilku diecezjach. Nowa tradycja szybko się przyjęła – w ostatnich latach Caritas sprzedaje co roku przed Wigilią kilka milionów świec . Wsparcie dostało już kilka milionów dzieci z polskich ubogich rodzin. Pomoc nie ma granic, dlatego co roku pomoc dostają też dzieci za granicą, z krajów biednych, ogarniętych wojną. W tym roku dostaną ją też dzieci w Syrii . Pamiętaj o tym, gdy zapalisz świecę w Wigilię. Zobacz też: Wzruszające spotkanie ojca z synkiem: ojciec myślał, że syn zginął w czasie ataku chemicznego Pomoc dla dzieci w Polsce Świece można kupić w kościołach: za umowną kwotę 5 lub 12 zł. Po odliczeniu kosztów związanych z produkcją świec, pozostałe pieniądze są dzielone: część zostaje w zespole Caritas w parafii , część jest przekazywana Caritas danej diecezji. - W około połowie parafii w Polsce są zespoły Caritas. Większość pieniędzy ze zbiórki jest przeznaczana na lokalne potrzeby: w lokalnym środowisku najlepiej wiadomo, która rodzina potrzebuje pomocy. Część pieniędzy jest przekazywana do diecezjalnego zespołu Caritas: są z nich finansowane lub dofinansowane np. kolonie dla dzieci (rok temu dofinansowanie dostało 40 tysięcy dzieci), dożywanie w stołówkach Caritas - mówi Paweł Kęska, rzecznik prasowy Caritas . Głód to nie tylko brak chleba, ale też ciepła rodzinnego domu. Caritas namawia do pamiętania o tych wszystkich, którzy mają na co dzień za mało ciepła i miłości. Pomoc dla dzieci w Syrii Część pieniędzy ze sprzedaży wigilijnych świec jest przeznaczana na pomoc dla dzieci za granicą. W tym roku 10 groszy z każdej sprzedanej świecy będzie przeznaczone na pomoc dla...
