„Jestem w drugiej ciąży, ledwo ogarniam dom i 2-letniego synka. Mąż dogryza mi, że takiego lenia w życiu nie widział” [LIST DO REDAKCJI]

W portmonetce miałam przegródkę zapinaną na mocny zamek. Tam chowałam kartki żywnościowe. Tak się porobiło, że one stały się najważniejsze. Lepiej zgubić pół pensji niż ten kartonik podzielony na kwadraciki: cukier, alkohol, mięso, mleko… Ekspedientki strasznie oszukują. Jak nie masz oczu dookoła głowy, wytną więcej, niż należy, i żadna awantura nie pomoże! Nikt się za człowiekiem nie ujmie. Ludzie w kolejce są skonani i wściekli, tylko czekają, żeby się dopchać do lady i nie w głowie im sprawiedliwość… Każdy walczy o swoje! W zeszłym tygodniu byłam już czwarta do kupowania. Chciałam z pół kilograma parówek i kawałek wołowiny, ale ci przede mną też brali parówki, więc została mi paskudna mortadela w papierowym, grubym flaku i jakiś ochłap wieprzowy, w którym było więcej łoju i żył niż mięsa. Ale wzięłam… Potem usiadłam na murku przed sklepem i rozpłakałam się jak dziecko! Tyle stania i kartki zmarnowane! Jeszcze bardziej się rozryczałam, kiedy sobie przypomniałam, jak mój sześciolatek zobaczywszy kiedyś mortadelę aż podskoczył i zawołał: – Mama, jak fajnie, szyna jest, szyna… Biedne dziecko nawet nie pamięta, jak smakuje prawdziwa szynka! Na ostatnie święta wielkanocne prawie nic na stole nie było, taka byłam bez życia! – Córcia – pocieszała mnie moja mama – nie rozpaczaj tak. On wróci. Zmądrzeje, zatęskni i wróci… Ale ja wiedziałam, że wszystko między nami skończone! Mój mąż od czterech lat pracował w Szwecji. Wyjechał cudem, ale legalnie i na początku pisał bardzo często, a raz w tygodniu dzwonił. Specjalnie biegłam na pocztę, żeby go usłyszeć. Mijały miesiące, on telefonował coraz rzadziej, a kiedy już zadzwonił, to te nasze rozmowy były nijakie, bez uczucia, drętwe… Nawet moje opowieści o synku go nudziły. – Do rzeczy – mówił. – To kosztuje majątek! Masz coś...

Wybiegłam wzburzona ze spotkania z adwokatem i wsiadłam do samochodu zaparkowanego przy krawężniku. Ręce mi się trzęsły. Nawet przez chwilę pomyślałam, że zanim ruszę, powinnam się uspokoić, ale kiedy spojrzałam na zegarek, od razu odpaliłam silnik. W ciągu pół godziny musiałam odebrać synka z przedszkola, inaczej wychowawczyni znowu będzie miała do mnie pretensję, zresztą słuszną, że się spóźniam. Kręcąc oporną kierownicą, wycofałam lekko swojego starego forda, aby wyjeżdżając z szeregu, nie zahaczyć samochodu stojącego przede mną. Niepotrzebna mi była jeszcze stłuczka. Przez moment wydało mi się, że poczułam lekki opór, ale dodałam trochę gazu i… Niepokojący chrzęst, który usłyszałam, kazał mi się zatrzymać. Obejrzałam się za siebie, ale przez tylne okno niczego nie zobaczyłam. A to dlatego, że było strasznie brudne. Jesień obfitowała w ulewy, a ciężarówki z dwóch budów, które prowadzono wokół mojego domu, nanosiły na jezdnię mnóstwo błota. Ziemista maź rozbryzgiwana przez auta przyczepiała się do mojego forda jak rzep do psiego ogona. Prawdę mówiąc, nie miałam siły myć swojego samochodu, bo chyba bym musiała robić to codziennie. No, ale przez to naprawdę niewiele widziałam w tylnej szybie, więc zamiast jechać dalej, wysiadłam i poszłam zobaczyć, co się stało. Obeszłam swój samochód dookoła i nagle zmartwiałam. Najwyraźniej tylnym kołem zaczepiłam rower, który ktoś niefrasobliwie przypiął do latarni, zamiast wstawić do specjalnego stojaka ustawionego przy wejściu do budynku. „Jasny gwint! Kto w taką pogodę i o tej porze roku jeździ na rowerze?” – pomyślałam, oglądając wyraźne uszkodzenie ramy, spowodowane uderzeniem mojego samochodu. „No i kto go tak beztrosko stawia? Pewnie jakiś kurier to zrobił, bo się oczywiście spieszył…”. No cóż, stało się jasne, że będę się musiała tłumaczyć, a może i...

Maciek ma dobrą pracę, sporo zarabia i stać nas na wiele. Nigdy nie mogłam narzekać, chociaż odkąd urodziłam trzecie dziecko, siedzę w domu. Taki był plan – on się skupia na pracy, ja na dzieciach i ogarnianiu ogniska domowego. Myślałam, że brak własnych dochodów i konta nie będzie problemem, w końcu Maciek to mój mąż i zawsze mogłam korzystać z jego karty. A wydatki na dzieci są coraz większe... Mąż wydziela mi pieniądze, twierdzi, że nimi szastam  Właściwie to pracowałam tylko do pierwszej ciąży. Potem łapałam jakieś pojedyncze zlecenia, prace tymczasowe, ale bardziej dla rozrywki niż dla dochodu. Jak już mieliśmy dwójkę, a potem trójkę, to postanowiłam skupić się tylko na domu. Nie sposób przecież zajmować się dobrze wszystkim naraz. Od pracy i zarabiania jest Maciek. A że zarabia świetnie, nie musiałam zawracać sobie głowy pieniędzmi. Mąż dał mi kartę do swojego konta. Ja robiłam zakupy spożywcze i kupowałam rzeczy dla dzieci. Na początku to były głównie pieluchy, kaszki i ubranka. Teraz kiedy najstarszy syn ma już 5 lat, kupuję więcej zabawek, książek, czasem jakieś bilety do kina, lody itp. Wiadomo, że kupuję też rzeczy dla siebie, kosmetyki, od czasu do czasu jakiś ciuch. Wychodzi sporo, ale stać nas. Maciek zaczął regularnie sprawdzać, na co i ile wydałam. Nie spodobało mu się, że na same ubrania Szymona do przedszkola poszło 400 zł. Do tego ostatnio kupiłam zapas mleka modyfikowanego dla najmłodszej córki, prezent urodzinowy dla kolegi Szymona i kilka zabawek, w tym duże klocki Lego, o których syn marzył. Wyszło ponad 1000 zł. Dużo, ale przy trójce dzieci to chyba normalne, prawda? Ale Maciek bardzo się zdenerwował. Powiedział, że jestem nierozsądna i nie umiem dysponować pieniędzmi. Że on nie po to tyle pracuje, żebym ja przepuszczała wszystko w kilka dni. Zabrał mi kartę. Od teraz dostaję od niego 200 zł na...