Maja Hyży poroniła. Wstrząsające słowa: „Ta tragedia zmienia wszystko”

Standardy opieki nad kobietami, które poroniły albo urodziły martwe dziecko, określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z 2018 roku. Okazuje się jednak, że realia nie tylko drastycznie odbiegają od tych wytycznych, ale i są sprzeczne ze zwykłymi ludzkimi odruchami. Kobiety po poronieniach nie mają kontaktu z psychologiem, nie mogą liczyć na odosobniony pokój i pożegnanie ze zmarłym dzieckiem, a czasem nawet uczy się je... jak karmić piersią. Fatalna opieka nad kobietami po poronieniach Nawet 10-15 proc. wszystkich ciąż kończy się poronieniem, a martwe dzieci rodzi w Polsce ok. 1700 kobiet rocznie (dane za lata 2017-2019). Kontrolerzy NIK sprawdzili, jak w takich przypadkach działa opieka nad pacjentkami w polskich szpitalach. Niestety, wyniki kontroli są zatrważające! „Pacjentkom, które poroniły, urodziły martwe dziecko lub którym dziecko zmarło tuż po porodzie, nie zapewniono prawidłowej i wystarczającej opieki” − głosi raport NIK. Przyczyną jest zła organizacja leczenia i nieprzestrzeganie wytycznych MZ. Co zawodzi najbardziej? lekarze i pielęgniarki nie potrafią rozmawiać z kobietami, które straciły dziecko, brakuje odpowiednich szkoleń pacjentkom nie zapewnia się intymności, nie ma osobnych sal do pożegnań ze zmarłym dzieckiem, czasem kobiety po poronieniu leżą w jednym pokoju ze świeżo upieczonymi mamami zdrowych dzieci dostęp do opieki psychologa jest utrudniony albo nie ma go wcale nie przestrzega się reguł związanych z postępowaniem ze zwłokami dzieci, brakuje wspólnej dla wszystkich szpitali procedury odnośnie składanych przez pacjentki oświadczeń ws. skorzystania lub rezygnacji z prawa do pochówku Niektóre przykłady wskazane w raporcie szokują. Kontrolerzy wykazali m.in., że: „W jednym ze skontrolowanych szpitali pacjentkom, które poroniły dziecko, wręczano przy wypisie broszury o karmieniu dziecka piersią i przestrzeganiu diety matki...

Maffashion jest szczęśliwą mamą zdrowego chłopca, ale długo nie była pewna, czy uda się jej donosić ciążę. Co gorsza, media były przyczyną jej łez i ogromnego stresu. Proponowano jej nawet pieniądze za... poronienie. Maffashion: chcieli mi zapłacić za poronienie Ciąża Maffashion zbiegła się z początkiem pandemii. Celebrytka żyła w niepewności, bała się o dostęp do badań i opieki medycznej, tym bardziej, że chorowała na niedoczynność tarczycy . To dlatego Kuczyńska nie chciała informować mediów o swoim odmiennym stanie i narażać się na dodatkowy stres. Aż w końcu paparazzi przyłapali ją pod kliniką zajmującą się trudnymi ciążami. „Zanim zdążyłam poinformować drugą grupę bliskich, media napisały, że najprawdopodobniej w tej ciąży jestem. Złapali mnie pod kliniką z trudnymi ciążami, zadzwonili do Sebastiana, chcąc dopytać, czy potwierdzamy, że spodziewamy się dziecka i jednocześnie informując, że news ze zdjęciami spod kliniki na pewno zostanie opublikowany” – powiedziała w wywiadzie dla portalu babybyann.com. Maffashion bardzo to przeżywała, była gotowa nawet zapłacić dziennikarzom za niepublikowanie zdjęć i informacji o jej ciąży. W odpowiedzi usłyszała, że... zapłacą jej w razie poronienia . „Zasugerowano mi, że gdybym poroniła, to dostanę pieniądze. Tak to było...”           Wyświetl ten post na Instagramie.                       Post udostępniony przez JULIA KUCZYŃSKA (@maffashion_official) Zobacz też: Maffashion leczy rany po cesarce: „przy noworodku nie ma czasu na operacje plastyczne” Maffashion pokazała FAŁDY po ciąży. Fanki: „Można się załamać” Maffashion skrytykowana przez Maję Bohosiewicz za stosowanie suplementów na włosy w trakcie karmienia piersią

Karolina z błyskiem w oczach opowiadała o podróży poślubnej. Byli z Bartkiem w Maroko i przeżyli przygodę życia. Przyjaciółka była opalona, wypoczęta, uśmiechnięta i wyglądała na szczęśliwą. Patrzyłam na nią z lekką zazdrością. – A wy kiedy? – zapytała Karolina i spojrzała na moją prawą dłoń i zaręczynowy pierścionek z dużą cyrkonią, który nosiłam od dwóch lat. – Jest dobrze, jak jest – mruknęłam. Zastanawiałam się nad tą spontaniczną odpowiedzią. Dlaczego nie chciałam niczego zmieniać? Bałam się przejść na wyższy etap? Byliśmy z Miłoszem zaręczeni już tak długo Chodziliśmy ze sobą od pięciu lat. Poznaliśmy się zaraz po maturze. Zamieszkaliśmy razem na drugim roku studiów. Kiedy niespodziewanie okazało się, że jestem w ciąży, Miłosz mi się oświadczył. Zgodziłam się zostać jego żoną, ale zanim zaczęliśmy cokolwiek załatwiać, poroniłam. Chociaż ciąża nie była planowana i wywracała nam życie do góry nogami, koszmarnie przeżyłam jej stratę. Zaszyłam się w domu, nie chciałam się z nikim widzieć, nie jadłam, nie spałam. Popadłam w odrętwienie, smutek i marazm. Kiedy udało mi się zasnąć, miałam nadzieję, że wszystko mi się śniło. A jak docierało do mnie, że to prawda, wybuchałam płaczem. Miłosz na początku próbował mnie pocieszać, ale wywoływało to u mnie złość, więc w końcu przestał. Przeżywałam moją żałobę samotnie. Pogodzenie się ze stratą trwało kilka miesięcy Doszłam do siebie, ale nie na tyle, żeby wrócić do tematu ślubu. Z jednej strony byłam pewna, że kocham Miłosza, z drugiej nie chciałam podejmować życiowych decyzji. Coś mnie powstrzymywało, żeby przysiąc mu obecność w jego życiu na dobre i na złe. Tak jakbym nie do końca wierzyła w to, że to ten jedyny . I choć pierścionek nosiłam, a narzeczony kilka razy chciał wrócić do tematu...