Moje pociążowe ciało to nie moje ciało!

Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca.    Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie.    Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się...

"Nie jest łatwo ignorować to, co ludzie mówią o twoim ciele" Po urodzeniu 3 dzieci, wiem, czego się spodziewać po porodzie. Tydzień albo dwa później zaczynam dostawać komplementy. Mówią mi, że świetnie wyglądam, pytają, co robię, ja dziękuję i mówię, że nic, że tylko karmię piersią na żądanie. Po kilku tygodniach komplementy cichną, bo moja waga już nie spada. Zaczynam dostawać zaproszenia do grup fitness, zachęcają mnie do kupna cudownych kosmetyków odchudzających, żebym odzyskała sylwetkę sprzed ciąży – tymi słowami zaczęła swój wpis Mary Sauer, mama 3 dzieci. Przyznajcie: brzmi choć trochę znajomo? Mary opublikowała w serwisie Romper wpis, pod którym mogłyby się podpisać niemal wszystkie mamy. Prawie każda kobieta po porodzie jest rozdarta pomiędzy dwoma stronami: tą, która każe jej kochać swoje ciało i w pełni je akceptować i tą drugą, dla której powrót do figury sprzed ciąży jest najważniejszym celem. Jak się w tym wszystkim odnaleźć? "Marzę, żeby ludzie w końcu przestali mówić o ciele po ciąży" Urodziłam 2 miesiące temu, nie gadam o zrzuceniu zbędnych kilogramów, nie bronię mojego prawa do bycia szczęśliwą niezależnie od rozmiaru. Zamiast tego, po prostu chcę przestać mówić o moim ciele. Szczerze mówiąc, w życiu pracującej matki 3 dzieci tego typu gadki, o tym, jak wyglądam i czy to dobrze, zaczynają mnie strasznie wkurzać. [...] Jestem wykończona gadaniem o ciałach po porodzie, bo mamy mają wiele ważniejszych spraw na głowie i nie bardzo się przejmują tym, jak wyglądają. Dlaczego nikt nas nie pyta, jak się czujemy? Czy mamy czas dla siebie ? Czy można nam jakoś pomóc? Przez większość dni jestem tak zajęta, że moje ciało to ostatnia rzecz, o której myślę. Chcę wstawać rano i wygodnie się ubierać, nie przejmując się tym, jak wyglądam. Chcę wykonywać wszystkie obowiązki bez zastanawiania...

Aela, mimo kilku poronień, walczy o bycie mamą. W piękny sposób opisała, jak zmienia się jej ciało w ciąży i dlaczego jest w nim szaleńczo zakochana. Przeczytajcie jej wpis jest wzruszający! Dlaczego kocham wszystkie "brzydkie" i znienawidzone objawy ciąży Może to dlatego, że zbliżam się do 40, a może dlatego, że miałam wiele trudności z zajściem w ciążę , ale jestem szaleńczo zakochana w moim ciążowym ciele. Nie wiem, czy myślałabym tak samo, gdybym była młodsza albo moja droga do bycia mamą byłaby łatwiejsza. Jest kilka pięknych części mojego ciała: rosnący brzuszek, pełne piersi, promienna cera. Łatwo jest je kochać. Są jednak te "brzydkie" objawy ciąży i jestem w nich całkowicie zakochana: pajączki na nogach, włókniaki na szyi, pękające naczynka krwionośne na ramionach i twarzy. Wszystko to kocham. Rozumiem, że te wszystkie zmiany w ciele mogą być dla kobiet trudne, ale dla mnie, powód, dla którego się pojawiają, jest najpiękniejszy. Jestem pewna, że przez wszystkie moje poronienia doceniam ten stan jeszcze bardziej. Nawet te brzydkie objawy przypominają o tym cudzie, o tym, że rośnie we mnie dziecko. Nie jestem w stanie patrzeć na nie i nie widzieć, że to samo piękno, nadzieja i odwaga. Moje nogi wyglądają teraz jak pajęcze pole bitwy. Ale zamiast brzydkich żyłek, które powinnam usunąć u dermatologa, widzę gwiazdy miłości, które przesyła mi moja rosnąca córeczka. (...) Patrzę na pękające naczynka pokrywające moje ramiona, twarz i dekolt i widzę pierwsze pocałunki mojej córeczki . Jeśli każdy z tych znaków jest buziakiem, jak mogłabym uważać je za brzydkie? Mam nadzieję, ze dostanę kolejny milion całusków, nieważne w jakiej formie. To wszystko będzie mi przypominało o narodzinach mojej córki, będę to kochać i przypominać sobie cudowny czas, kiedy moje ciało było w końcu zdolne do tego, o co walczyłam przez...