Na Śląsku w latach 1999-2002 doszło do czarnej serii porwań dzieci. W większości przypadków były to dziewczynki. Po ponad 20 latach policja, mimo śledztwa i poszukiwań, nadal nie potrafi wyjaśnić, kto i po co je porywał. Czy były wcześniej obserwowane? Wydarzenia łączy wspólny motyw: dzieci pochodziły z biednych środowisk. I, mimo że były porywane w środku dnia, z ulic, placów zabaw czy przydomowego ogródka, nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Czy to zbrodnia doskonała? O tajemniczych zaginięciach dzieci na Śląsku napisał „Dziennik Zachodni”.
W lipcową środę Wioletka bawiła się sama w okolicy domu. Była nieśmiała, lękliwa i miała wadę wymowy, nigdy nie oddalała się sama bez pozwolenia. Koło godziny 17 miała zanieść wujkowi zupę – mężczyzna mieszkał tuż obok. Wyszła z domu i… jakby rozpłynęła się w powietrzu. Wioli przez całą noc szukali rodzice, policja i okoliczna społeczność, steka osób z latarkami przeczesywała okolicę w nadziei na odnalezienie dziewczynki. Może się zgubiła, zabłądziła i nie może trafić do domu?
Nowe światło na sprawę rzucił 10-letni Patryk. Chłopiec twierdził, że koło godziny 19 widział Wioletkę, szła od wujka w stronę przedszkolnego placu zabaw, gdy nagle podjechał samochód. Z pojazdu wysiadł mężczyzna, wciągnął dziewczynkę do środka i odjechał. Patryk twierdził, że nie tylko on był świadkiem tego zdarzenia. Jednak osoba, która potwierdzić słowa chłopca, wszystkiemu zaprzecza. Ze strachu o własne życie? Następnego dnia odnaleziono ciało Wioletki. Dziewczynka utopiła się w pobliskim stawie.
Kuba bawił się w zimowy dzień przy swoim domu. Zawsze roześmiany i pyzaty chłopiec zabrał z domu czekoladę, a potem pobiegł do kolegi na sąsiednie podwórko i… zniknął. Wieczorem rozpoczęły się poszukiwania. Ciała chłopca nigdy nie odnaleziono. Rodzina Kuby rozpadła się. Matka nie mogła unieść ciężaru bólu, żalu i straty ukochanego dziecka. Wyjechała, uciekła z miejsca zamieszkania. Rodzeństwo Kuby, brat i siostra, trafiło do rodziny zastępczej. Ojciec, który właśnie wyszedł z więzienia, został sam. Sąsiad twierdzi, że chłopiec został porwany na zlecenie, ale ze strachu przed konsekwencjami nie chce oficjalnie zeznawać.
Późnym popołudniem Sylwia wyszła z domu, szła na spotkanie grupy religijnej. Nie wiedziała jednak, że wspólnota młodzieżowa spotyka się w innym miejscu niż zazwyczaj. Na spotkanie nigdy nie dotarła. Ostatni raz widziano ją około 150 metrów od domu. Jej ciała nigdy nie odnaleziono.
4-letni Kuba bawił się bez opieki w okolicy swojego domu. Nikt nie widział jego zniknięcia. Po kilku dniach odnaleziono nagie ciało chłopca na terenie miejscowej oczyszczalni ścieków.
13-letnia Iwonka miała wrócić do domu po lekcjach. Nigdy tam jednak nie dotarła. Najprawdopodobniej została porwana, gdy szła osiedlową ulicą około godziny 14. W trakcie dochodzenia pojawiały się różne hipotezy: uciekła z chłopakiem albo została porwana do haremu. Nie wiadomo. Jej ciała nigdy nie odnaleziono.
11-letnia Basia wracała sama ze szkoły. Dziewczynka miała ze sobą plecak i worek z obuwiem zmiennym. Nie dotarła jednak do domu. Nigdy też nie odnaleziono ciała dziewczynki.
Zaginionych dzieci szukała policja, a gdy ta bezradnie rozłożyła ręce, o pomoc proszono jasnowidzów. Bez efektów. Dzieci rozpłynęły się jak we mgle. Pogrążeni w żałobie rodzice wciąż żyją nadzieją.
Źródło: dziennikzachodni.pl
Piszemy też o:
Do zdarzenia doszło w ostatni wtorek, jednak wieść na temat porwania trafiła do mediów dopiero w piątek (17.06). W każdym razie, po otrzymaniu zgłoszenia, funkcjonariusze szybko ustalili, kto może stać za porwaniem maleństwa Podawał się za ojca… „Podejrzenia padły na mężczyznę, z którym w przeszłości kobieta utrzymywała kontakty” – wyjaśnił oficer dyżurny olsztyńskiej policji, Rafał Prokopczyk. Policjantom udało się wytypować samochód, którym mógł przemieszczać się podejrzany. Zdjęcie 33-latka oraz informacje na temat jego samochodu trafiły do sąsiednich jednostek policji. Policjanci przypuszczali, że porywacz wraz z niemowlęciem jechał w stronę miejscowości Nowe Miasto Lubawskie. Trop okazał się słuszny. Mężczyzna został zatrzymany. Podawał się za ojca porwanej dziewczynki. Jednak w samochodzie, którym się poruszał… nie było śladu niemowlęcia. Ukrył 4-miesięczną dziewczynkę w mieszkaniu W czasie, gdy jeden patrol przesłuchiwał 33-latka, inni policjanci sprawdzali jego mieszkanie. Właśnie tam znaleziono poszukiwane dziecko. Dziewczynka, cała i zdrowa, wkrótce była już w objęciach swojej mamy. Dobry stan zdrowia niemowlęcia potwierdził lekarz, który zbadał dziecko. Mężczyzna, w którego mieszkaniu znaleziono niemowlę, został aresztowany. Grozi mu 3 lata więzienia. źródło: KMP Olsztyn Piszemy też o: Małpia ospa już w Polsce! Dzieci i ciężarne w grupie wysokiego ryzyka Katarzyna Sokołowska o późnym macierzyństwie: „Wierzę, że będę tańczyła na weselu syna” Zakonnice z "DPS-u grozy": "Wyrządzono nam krzywdę..."
W czerwcu 1998 roku 4-letni wówczas Zhang Yangyang z prowincji Henan w Chinach został porwany przez handlarzy ludźmi. Według chińskich mediów chłopczyk został zwabiony kiełbasą i zupką chińską. Li Feng, matka chłopca, weszła w tym czasie na 10 minut do sklepu, żeby kupić makaron. Mężczyzna, który zabrał chłopca, powiedział mu, że jest jego krewnym. Długoletnie poszukiwania Ówczesny mąż Li i jego rodzina obwiniali kobietę. R ok po uprowadzeniu syna małżeństwo się rozwiodło. Matka całe swoje życie poświęciła na poszukiwanie syna. Prowadziła je na własną rękę, jednak bezskutecznie. Wiele osób dostarczyło wskazówek w ciągu ostatnich 24 lat, ale żadna się nie sprawdziła. Kobieta otrzymała też dużo telefonów od oszustów, a niektórzy podszywali się pod Zhanga, żeby wyłudzić od niej pieniądze. Kobieta zaprzyjaźniła się także z innymi osobami, których dzieci zostały porwane i wykorzystywała każdą okazję, by rozpowszechnić informacje o zaginięciu syna. „Gdybym zrezygnowała z szukania syna, nikt inny by tego nie zrobił. Moją największą nadzieją było znalezienie go” – powiedziała. Chińskie media zainteresowały się sprawą dopiero rok temu – po tym, jak inni rodzice odnaleźli swoje dziecko po wielu latach poszukiwań. Odnalezienie syna „Yangyang, już jesteś dorosły, a ja szukam cię, odkąd mam 28 lat. Teraz mam 52 lata i prawie już nie mogę wytrzymać. Mam nadzieję, że skontaktujesz się ze mną, jeśli zobaczysz tę wiadomość” – ogłosiła mama chłopca. Sprawą zajęli się policjanci, którzy specjalizują się w porwaniach. Odnaleźli mężczyznę za pomocą technologii rozpoznawania twarzy, która jest w Chinach bardzo popularna. Następnie zostały przeprowadzone badania DNA, które potwierdziły, że odnaleziony mężczyzna jest synem Li. Pierwsze spotkanie matki z synem Pierwsze spotkanie matki z synem po wieloletniej...
To chyba normalne, że uważaliśmy naszą córeczkę Agatkę za najpiękniejszą na świecie. Większość rodziców myśli podobnie o swoich pociechach. Czy to coś złego? Samo w sobie nie, ale przekonałam się, że konsekwencje wynikające z takiego podejścia mogą być opłakane. Gdy urodziłam Agatkę, postanowiliśmy ze Zbyszkiem utrwalać nasze szczęście na fotografiach. Zrobiliśmy naszemu dziecku niezliczoną liczbę zdjęć. Mnogość ujęć, póz, fotki ustawiane, spontaniczne – pełen przekrój tego, jak nasza córcia rośnie z każdym dniem i z każdą chwilą pięknieje, ku radości swoich rodziców. Rodzina i znajomi patrzyli na nas trochę jak na zwariowaną parę, która rekompensuje sobie jakieś bliżej niesprecyzowane kompleksy czy dokonują projekcji miłości własnej na dziecko (trafiały się takie diagnozy). Tłumaczyliśmy to zazdrością, zwłaszcza gdy takie psychologizowanie serwowały nam moje bezdzietne koleżanki i znajomi Zbyszka, którzy nie zaznali dotąd uroków rodzicielstwa. Ale już mój ojciec pozwalał sobie na prelekcje, wydawać by się mogło, czysto praktyczne. – Kiedyś było inaczej – marudził. – Na kliszy dwadzieścia cztery albo trzydzieści dwa zdjęcia, więc należało starannie dobierać momenty na fotografowanie. A to cyfrowe cykanie w końcu wam spowszednieje. Kto znajdzie tyle czasu, żeby te wszystkie zdjęcia obejrzeć! Robicie z dziecka maskotkę, modelkę… Spasujcie trochę. – Ale co jest złego w dziecięcych fotografiach? – pytałam obrażona. – Nie moja wina, że nie miałeś takich możliwości. Ja bym bardzo chętnie pooglądała swoje zdjęcia z różnych okresów dzieciństwa. A jest ich tyle, co kot napłakał. Miałeś tylko jedną kliszę, jak byłam mała? Wtedy ojciec się obrażał i z tematu zdjęć schodził na kwestie wychowania. – Wiesz dobrze, że kocham Agatkę najbardziej na świecie, ale czy wam nie przyszło do...
