Wojna w Ukrainie otwiera oczy na wiele rzeczy: począwszy od świata polityki, a skończywszy na życiu społecznym. Skłania też do zastanowienia się nad różnymi stereotypami, a czasem do tych refleksji popycha nas nasze własne dziecko…
To zależy, z której strony na to spojrzeć. Czy jesteśmy sobie równi biologicznie, czy jesteśmy sobie równi społecznie? To dwa różne pytania. Nie ma co się oszukiwać, biologicznie się różnimy: mężczyźni są statystycznie silniejsi i wyżsi – a to cechy przydatne na wojnie, bo mogą np. udźwignąć więcej broni czy szybciej uciekać. Oczywiście są też silne i wysokie kobiety, ale procentowo jest ich mniej.
Nie przesadziliśmy. Bo w równouprawnieniu nie chodzi o to, żeby nie dostrzegać różnic, ale dać takie samo prawo wszystkim. Czyli w przypadku wojny dać prawo kobiecie do zostania na miejscu i walki z wrogiem.
To prawda, ale tu znów dotykamy uwarunkowań biologicznych, bo może wyjeżdżające matki małych dzieci karmią je piersią, zatem naturalną konsekwencją jest fakt, że to one opuszczają kraj z dzieckiem.
Oczywiście idealnym rozwiązaniem byłoby pozostawienie rodzicom decyzji o tym, kto wyjedzie z dzieckiem z kraju. Są przecież pewnie rodziny, w których mama pracowała, a ojciec opiekował się dzieckiem. W obliczu zakazu wyjazdu mężczyzn, a pozwoleniu na wyjazd kobiet, takie rozstanie z ojcem, który był bardzo ważny i obecny na co dzień, może być dla dziecka jeszcze większym obciążeniem.
Rzeczywiście to przekonanie jeszcze funkcjonuje, ale przede wszystkim nie możemy zapominać o konkretnych prawach, które też wpływają na zachowanie. Teraz w Ukrainie wszyscy mężczyźni poniżej 60 roku życia nie mogą przekroczyć granicy, bo mają obowiązek zostać w kraju. Kobiety i dzieci za to mogą wyjechać.
Nie, nie zgodzę się, że odgórne przypisywanie kobietom i mężczyznom konkretnych ról jest dobre. To nie o to chodzi, żeby kobietę z powrotem wtłoczyć w rolę przysłowiowej strażniczki ogniska domowego, a mężczyznę wysłać na polowanie. Podobnie jednak nie chodzi o to, by teraz wszystkie kobiety zamieniały się rolami z mężczyznami. Chodzi o wybór. Czyli kobieta powinna móc zdecydować, czy chce zająć się domem, czy robić karierę lub realizować się w inny sposób.
Trzeba wziąć pod uwagę, że w tej grupie znalazły się także kobiety, które z racji wieku nie mogą lub nie muszą pracować. Tak czy inaczej, taka interpretacja jest jednopłaszczyznowa i nie pokazuje całości zagadnienia. Trzeba przecież wziąć pod uwagę warunki prawne i ogólny nastrój społeczny, w którym my wszyscy jesteśmy zanurzeni. Co do prawa, to takie rzeczy jak urlopy tacierzyńskie versus macierzyńskie albo takie czy inne zasiłki i jak to wszystko jest skonstruowane, też wpływają na decyzje ludzi.
Poza tym ważny jest również kontekst społeczny – jeśli zawody uznawane za typowo męskie zaczynają przejmować kobiety i jest to społecznie akceptowane, wówczas coraz więcej kobiet zaczyna się takimi zawodami interesować. I odwrotnie – gdy w społeczeństwie coraz popularniejszy staje się tradycyjny model rodziny, tym więcej kobiet zostaje w domach. W ostatnich latach niestety ten model w Polsce zaczyna przeważać. Wpływ na to ma sytuacja polityczna i dyskurs społeczny obecny w niektórych mediach.
Oczywiście to nie jest tak, że nie jesteśmy różni, bo jesteśmy, ale ta różność nie definiuje nas ostatecznie i nieodwracalnie, bo każdy powinien mieć wybór. I to jest fundamentem równouprawnienia.
*źródło: raport GUS „Polska w liczbach 2021”
Zobacz także:
W Ukrainie ginie coraz więcej niewinnych ludzi, w tym także dzieci. Zdesperowane matki wypisują na ich ciałach najważniejsze dane. To nie wojna. To ludobójstwo Media nieustannie informują o popełnianych przez wojska rosyjskie zbrodniach na ludności cywilnej. Za pośrednictwem Facebooka ukraiński rząd alarmuje o „przypadkach wykorzystania ukraińskich dzieci przez wojska okupacyjne jako żywej tarczy dla pojazdów wojskowych”. Jak podaje rzeczniczka praw człowieka Ludmyła Denisowa, od 24 lutego w Ukrainie zginęło 165 dzieci, a 266 zostało rannych. Dane nie są ostateczne. Matki podpisują swoje dzieci „Ukraińskie matki wypisują na ciałach swoich dzieci dane do rodziny – na wypadek, gdyby zginęły, a ich dzieci przeżyły. A Europa wciąż rozmawia o gazie”, napisała na Twitterze Anastazja Lapatina, dziennikarka The Kyiv Independent. Na zdjęciu widać plecki półtorarocznej Wery. Ukrainian mothers are writing their family contacts on the bodies of their children in case they get killed and the child survives. And Europe is still discussing gas. pic.twitter.com/sK26wnBOWj — Anastasiia Lapatina (@lapatina_) April 4, 2022 Źródło: oko.press, RMF24.p l Piszemy też o: Pod Częstochową znaleziono dwa martwe płody w workach foliowych Wyniki sekcji zwłok ciężarnej Agnieszki z Częstochowy. Lekarze zwlekali z usunięciem płodów? „Przy życiu trzyma mnie tylko Agusia”, wyznaje załamany tata. W pożarze w Starogardzie Gdańskim zginęło troje dzieci
Wojna w Ukrainie, po nadal trwającej pandemii koronawirusa, jest kolejną ekstremalną sytuacją, z którą musimy sobie radzić. Część z nas nie wie, w jaki sposób. Do tego wszystkiego dochodzi kontakt z najmłodszymi – jak się przy nich zachować? Udawać, że się nie boimy? A może pokazać swoje emocje? Z pomocą psychologa, dr hab. Anny Cierpki, podpowiadamy, jak sobie radzić ze stresem w obliczu kryzysowej sytuacji. Spis treści : 1. Jak samemu radzić sobie ze stresem? Zatrzymać się i włączyć myślenie Uwaga na fake newsy Pomagając, dbajmy też o siebie Dawkujmy sobie informacje o wojnie Profilaktyka: chwila na relaks Pogłębienie oddechu Sen jest ważny Dobre nawyki żywieniowe Kontakt z bliskimi Wdzięczność 2. Czy udawać przed dzieckiem, że się nie boimy? 3. Jak rozmawiać z dzieckiem o wojnie, emocjach? Jak samemu radzić sobie ze stresem? „To, że my odczuwamy w tej chwili tak wiele różnych emocji: smutek, rozczarowanie, przygnębienie, złość, nienawiść, to jest normalne, bo jest ekstremalna sytuacja. Można powiedzieć, że są to normalne emocje w nienormalnej sytuacji” – mówi dr hab. Anna Cierpka. Jak więc radzić sobie ze stresem? Co robić, a czego należy unikać? Zatrzymać się i włączyć myślenie Zdaniem dr hab. Anny Cierpki należy przede wszystkim „zatrzymać się na chwilę” i odwołać do faktów , do tego, w jakiej sytuacji jesteśmy my – Polacy. A fakty są m.in. takie, że: wojny u nas nie ma, my teraz jesteśmy bezpieczni, jesteśmy w NATO i wierzymy, że jeżeli byłaby taka konieczność – NATO nas ochroni. Nie powinniśmy także wyprzedzać faktów, katastofizować. Nikt nam nie wypowiedział wojny, więc należy skupić się na bezpiecznym „tu i teraz”. Uwaga na fake newsy Powinniśmy być także bardzo uważni na wszelkie fake newsy, nieprawdziwe lub...
Według dr Marty Jadwigi Pietrusińskiej, pedagożki i socjolożki specjalizującej się w relacjach międzykulturowych oraz w pracy z osobami z problemem uchodźczym, bardzo ważne jest, by w miarę możliwości przygotować polskie dzieci na spotkanie z ukraińskimi rówieśnikami. I zaufać w moc dziecięcych możliwości. „Wyobraź sobie, że…” Do polskich szkół i przedszkoli trafiają mali Ukraińcy w różnym wieku. Wśród nich ci, którzy opuścili kraj na samym początku wojny, i ci, którzy zdążyli zobaczyć jej okrucieństwo. To od tego w dużej mierze zależy, w jakim są stanie emocjonalnym i w jakim stopniu wojna zapisze się w ich pamięci . Dr Marta Jadwiga Pietrusińska nie ma wątpliwości, że wszyscy znaleźliśmy się w niełatwej sytuacji, jednak to dorośli powinni wyjaśnić dzieciom, dlaczego w ich przedszkolu i szkole pojawili się nowi koledzy i nowe koleżanki. „Warto wyjaśnić to w sposób właściwy do wieku dziecka. Uczciwie, choć bez drastycznych szczegółów związanych z wojną” – radzi dr Pietrusińska. „Następnie poprośmy dziecko, by wyobraziło sobie, że jest na miejscu ukraińskiego rówieśnika i spróbowało odpowiedzieć na kilka pytań” – dodaje. O jakie pytania chodzi? Na przykład: Co w takiej sytuacji mogłoby okazać się dla ciebie najbardziej pomocne? Co byś chciała lub chciał usłyszeć na powitanie? O czym chciałabyś lub chciałbyś rozmawiać? Czego chciałabyś lub chciałbyś się dowiedzieć najpierw o swoich nowych kolegach, koleżankach i nowym miejscu, w którym się znalazłeś? A co ciekawiłoby cię najbardziej potem? Czy chciałabyś lub chciałbyś, aby dzieci z kraju, do którego przyjechałaś/przyjechałeś, wypytywały cię, jak wygląda wojna w twoim kraju? Czy wolałabyś/wolałbyś, gdyby chcieli wysłuchać cię, wtedy kiedy będziesz chciała/chciał o tym mówić? Wczuwając się w sytuację rówieśnika z Ukrainy,...
