Masz dość oglądania idealnych zdjęć celebrytek, które pozują z maluchami na egzotycznej plaży? Zanim jeszcze wstaną, są już w pełnym makijażu i z radością dodają kolejne posty na Instagrama. Prawda jest taka, że insta-życie ni jak się ma do rzeczywistości, a "perfekcyjne selfie z ręki" to często rezultat wielu godzin spędzonych przed obiektywem profesjonalnego aparatu.
Jakiś czas temu Paulina Krupińska opublikowała na swoim profilu na Instagramie zdjęcie, które nie spodobało się jednej z fanek. Jej zdaniem było "tak słodkie, że aż mdłe". Choć większość komentujących rozpisywała się w zachwytach nad piękną fotografią, jedna z kobiet przyznała, że ma dość takiego lukrowania macierzyństwa. Prawdopodobnie wolałaby, żeby gwiazda choć raz pokazała się nieuczesana, w rozciągniętym dresie i narzekała na trudy bycia matką. Wygląda na to, że internautka dostała to, czego chciała!
Paulina Krupińska najwyraźniej postanowiła pokazać, jak naprawdę wygląda macierzyństwo. Bez make-up'u, fryzury prosto z salonu ani koktajlowej kreacji. Zamiast tego jest szlafrok, oliwkowa karnacja i oczy zdające się pytać: czy to naprawdę ja? Zdecydowanie tak! Piękna, naturalna, "niezrobiona" i... (co drażni dziś wiele matek-hejterek)... szczęśliwa.
Pewnie w końcu uda mi się ułożyć włosy, pomalować rzęsy, wypić ciepła herbatę a nie lodowatą, przebrać się w normalne ubrania, zjeść ciepły posiłek... tak, kiedyś się uda. Synku wcale mi nie przeszkadzasz. Też to znacie? #mamastyle #mamalife #mamabyc #takilife #aleitakjestnajlepiej #momandson - tak właśnie Paulina Krupińska napisała pod zdjęciem. I ujęła tym wpisem całą rzeszę kobiet. Kobiet, które na co dzień borykają się z takimi samymi problemami, a które rzadko mogą liczyć na wsparcie od siebie nawzajem.
Post udostępniony przez Paulina Krupińska Official (@pkrupinska)
Tak jest dobrze, nie trzeba nic poprawiać, a temat znam jak nic. Lecz to są urocze wspomnienia, mimo całego bałaganu jakim byłam (włosy, ubiór, makijaż - a raczej brak) – pisze jedna z internautek. Inne dodaje: I właśnie taką Cie uwielbiam, taka naturalna potargana spełniona mamę. Po tych reakcjach wyraźnie widać, czego oczekują polskie mamy od celebrytek. Chcą poczuć, że nie są samotne i że prawdziwe macierzyństwo to również brak czasu i niewyspanie. I pragną również usłyszeć, że mimo wszystko, można to okrasić odrobiną uśmiechu i autoironii.
Znając życie, pewnie i w tym zdjęciu niektórzy znajdą coś, co nie będzie im pasowało. A nam wszystko pasuje! Brawo Paulino!
Zobacz także:
Macierzyństwo cz. 1 Na własnej skórze doświadczyłam, że macierzyństwo to ciężka praca. Prawdopodobnie najcięższa, jaką kiedykolwiek miałam, a w dodatku ten etat trwa do końca życia. Nie wiem jak Wy, ale ja nie miałam ambicji zostać pastelową mamusią z reklamy. Mimo to, rzeczywistość i tak mnie zaskoczyła. Syn tak szczelnie wypełnił moje życie, że z trudem przypominam sobie samą siebie z tamtego okresu. Oglądam na zdjęciach młodą dziewczynę w ciąży, potem z maleńkim dzieckiem i próbuję z nich ułożyć obraz osoby, którą byłam. Ale już nią nie jestem. Od września 2009 jestem kimś zupełnie innym - matką. Matki wzloty i upadki Od tamtej pory stałam się podwójna. Nie w sensie fizycznym, bo wagę akurat zgubiłam szybko, karmiąc piersią często i długo. Stałam się odpowiedzialna za drugiego człowieka i odtąd, cokolwiek robiłam, musiałam mieć na uwadze mojego syna. Nawet, gdy wychodziłam gdzieś bez niego, cały czas miałam go gdzieś z tylu głowy. Szłam na zakupy - wracałam z nową porcją ubranek... dla niego. Szłam na kawę, wracałam z książeczką... dla niego. Dość późno odważyłam się pójść z nim do sklepu czy kawiarni. Bałam się, że... dziś właściwie sama nie wiem czego. Muszę przyznać, że przez większość czasu byłam po prostu przestraszona własnym macierzyństwem. Nie wiedziałam wtedy, że niemowlę można zabrać wszędzie, gdzie się chce, nie wdając się z nim w dyskusje. Dopiero wyprawa z dwulatkiem czy trzylatkiem jest skomplikowana. Np. śpieszyłam się gdzieś, a syn akurat chciał przewracać psią kupę patykiem, przy okazji wysmarował nią swoje i moje buty, za nic w świecie nie chciał wsiąść do wózka, więc musiałam go nieść, jednocześnie pchając wózek, a psia kupa trafiała z jego butów na moją sukienkę. Takich sytuacji przeżyłam na pęczki, ale przy tym wszystkim...
Niestety, moje dziecko jest niejadkiem. Piszę „niestety”, bo miałam nadzieję, że mnie to nie spotka – gdy córcia była mała, nasłuchałam się opowieści o dzieciach, które nie chciały jeść. Boję się, że moja córeczka będzie miała przez to kłopoty ze zdrowiem. Dlatego biegam za nią, podtykam smakołyki, namawiam do próbowania różnych dań. Szkoda, że nic to nie daje. Córcia jak nie jadła, tak nie je. Co robić? Jak przekonać małą do jedzenia? Agata z Cieszyna Stałe pory posiłków, koniec z bieganiem z łyżką zupy, kontrolowanie przekąsek między posiłkami... To na pewno pomoże. Proponuję też zmienić postawę. To trudne, ale skuteczne. Czyli przez pewien czas lepiej nie robić z „niejedzenia” problemu. Nie zwracać uwagi dziecku, że nie zjada wszystkiego, a także starać się o miłą atmosferę w czasie posiłków. Jeśli smyk rozwija się dobrze, to jedzenie nie powinno być dla niego i dla rodziców udręką. Skończ z namawianiem... Najważniejsze – koniec z podtykaniem, nadskakiwaniem, proszeniem, zmuszaniem i bieganiem za dzieckiem z posiłkiem. Sprawiaj wrażenie, jakby wcale nie zależało ci na tym, czy maluch zje, czy nie. Postaw przed smykiem danie, powiedz „smacznego” i koniec. Jeśli zje – pochwal, jeśli nie – odstaw talerz bez komentarzy. Radzę też trzymać się stałych godzin posiłków i nie pozwalać dziecku na podjadanie. Pozwól, by dziecko zgłodniało. Wtedy na pewno zje z apetytem. Aldona ...i bądź konsekwentna To prawda, uganianie się za dzieckiem z jedzeniem nie ma żadnego sensu. Przekonałam się o tym całkiem niedawno. Moja córcia ma niespełna półtora roku i jest, a właściwie była niejadkiem. Postanowiłam coś z tym zrobić. Wyznaczyłam pory jedzenia. Jeśli córcia nie zjadła, musiała wytrzymać do następnego posiłku.Czasem marudziła, żebym dała jej coś słodkiego, lecz byłam konsekwentna. Nie...
Latem łatwiej się ubrać – wystarczy założyć sukienkę, ale z drugiej strony jest taaak gorąco... Zimą nie cierpisz z powodu upałów, lecz trudniej o dzień bez kataru czy poślizgnięcia się. Jesteś teraz w ciąży? Nie daj sobie wmówić, że nie uda się przejść przez zimę z uśmiechem. Spójrz, pada śnieg! Idź na spacer, ulep bałwana – pierwszego ze swoim dzieckiem. I nie bój się zimy. Oto rady, jak uniknąć jej pułapek. Chroń się przed przeziębieniem W czasie ciąży leczenie infekcji może być trudniejsze niż zwykle, bo nie wolno ci zażywać większości leków. Szczególnie w pierwszym trymestrze, bo wtedy kształtują się narządy dziecka. Jak się leczyć w ciąży? Na pewno zapomnij o samodzielnym braniu: antybiotyku, aspiryny, polopiryny, preparatów z ibuprofenem , leków z kodeiną leków z gujakolem (składnik np. syropów przeciwkaszlowych). Zanim weźmiesz jakikolwiek lek (nawet ziołowy), skonsultuj się z lekarzem. Co robić, by wzmocnić odporność: Nie wychodź z domu bez śniadania . W ten sposób dostarczysz sobie energii i zabezpieczysz się przed wychłodzeniem. Gdy zmarzniesz, zrób ciepłą (ale nie gorącą) kąpiel . Po spacerze wypij herbatę z miodem . Wzmacniaj system odpornościowy naturalnym antybiotykiem, czyli czosnkiem lub mlekiem z ząbkiem czosnku i miodem . Bierz też witaminę C. Jej źródłem są czarne porzeczki, natka pietruszki, kiszona kapusta . Włącz nawilżacz i wietrz pomieszczenia . Powietrze w przegrzanym mieszkaniu wysusza śluzówki, podrażniając je, dzięki czemu zarazki łatwiej w nie wnikają. Najlepsza temperatura w mieszkaniu to 20–22°C. Gdy już zdarzy się, że zachorujesz, nie wpadaj w panikę. Lekarz doradzi ci nieszkodliwe środki zaradcze, np. inhalacje z soli kuchennej, naparu z szałwii albo leki homeopatyczne. A co z anginą, zapaleniem oskrzeli, ucha? Być może...
