Śmierć mózgu to stan, w którym w mózgu zachodzą nieodwracalne zmiany uniemożliwiające człowiekowi zachowanie podstawowych funkcji życiowych. Oddychać można wyłącznie dzięki pomocy respiratora – po jego odłączeniu człowiek umiera. Jak się jednak okazuje, przepisy dotyczące stwierdzenia śmierci mózgu muszą zostać na nowo zrewidowane, co ma miejsce w Wielkiej Brytanii.
Wszystko przez sytuację, która miała ostatnio miejsce: 4-miesięczny chłopiec, u którego stwierdzono śmierć mózgu, po prawie dwóch tygodniach od diagnozy zaczął sam oddychać, co zauważyła pielęgniarka opiekująca się dzieckiem. Lekarze przyznają, że nigdy wcześniej nie mieli dotyczenia z takim przypadkiem. Mimo to podtrzymują swoją diagnozę i ich zdaniem dziecku nie da się już pomóc. Innego zdania są rodzice dziecka – chcą, aby aparatura nadal podtrzymywała niemowlę przy życiu.
Medycy przyznali, że zaistniała sytuacja tylko komplikuje procedurę. Powiedzieli także, że jest im niezwykle przykro z powodu tego, co się stało, ale podkreślili też, że nigdy wcześniej nie spotkali się z takim przypadkiem. Nie jest to pierwsza sytuacja, w której to stwierdzenie śmierci mózgu wywołuje tak silne emocje. W ubiegłym roku u 18-letniego Lewisa Robertsa stwierdzono śmierć mózgu po doznanym wypadku. Zaledwie kilka godzin przed pobraniem narządów do transplantacji, Lewis zaczął sam oddychać. Obecnie chłopak jest zdrowy i bardzo aktywny fizycznie.
Źródło: thesun.co.uk
Piszemy także o:
12-letni Archie Battersbee uległ nieszczęśliwemu wypadkowi w rodzinnym domu. Chłopiec doznał poważnego urazu mózgu, a lekarze z londyńskiego szpitala, w którym Archie przebywa już cztery tygodnie, nie dają mu żadnych szans na powrót do zdrowia. Uważają, że u nastolatka nastąpiła śmierć mózgu i chcą do odłączyć od aparatury podtrzymującej funkcje życiowe. Innego zdania jest matka chłopca. Matka walczy jak lwica „Archie doznał poważnego urazu mózgu zaledwie cztery tygodnie temu, nie było wystarczająco dużo czasu, aby zobaczyć, co można z tym zrobić. Odmówiłam przeprowadzenia testów pnia mózgu, żeby uznać go za martwy. Jest za wcześnie ”, przekonuje matka chłopca na łamach Daily Mail. Intuicja matki nie potwierdza lekarskiej diagnozy. „Ścisnął mocno moje palce. Myślę, że to jego sposób na poinformowanie mnie, że wciąż tu jest i po prostu potrzebuje więcej czasu”. Spór między rodzicami nastolatka a szpitalem rozstrzygnie sąd. Źródło: Daily Mail Piszemy też o: „Dziecko uczy się chodzić, ma prawo się poprzewracać” – tak matka tłumaczyła siniaki na ciele synka Tatry Wysokie: 10-latek uratował porwanego przez lawinę ojca Co za pomysł! Piniaty z Jezusem na komunię
Wada polega na przecieku krwi od jednego płodu do drugiego. Jest to powikłanie zdarzające się w ciąży bliźniaczej jednokosmówkowej. Jego skutkiem jest to, że oba płody są zagrożone, bo żaden z nich nie rozwija się w idealny sposób, przy czym jedno z bliźniąt jest wyraźnie mniejsze od drugiego. Nieleczona wada oznacza aż 60-100 proc. ryzyka zakończenia się ciąży śmiercią dzieci. Musicie wybrać! Lekarze poinformowali Kloe i Michaela, że mają wybór: albo wyrażą zgodę na odcięcie pępowiny słabszego płodu, tym samym skazując go na śmierć, aby drugie dziecko przeżyło, albo trzeba będzie wykonać operację za pomocą lasera, która daje tylko 10 proc. szans słabszemu dziecku, ale stwarza też ryzyko dla silniejszego bliźniaka . Rodzice potrzebowali trzech godzin, żeby przedyskutować, co w tej sytuacji zrobić. Para nie wyobrażała sobie w pełni świadomie skazać na śmierć jedno z bliźniąt, dlatego zdecydowali się na operację. Kloe twierdzi, że od początku czuła wyjątkową więź łączącą bliźnięta i dlatego postanowiła, że każde z dzieci powinno mieć szansę na życie. To nie koniec kłopotów Zabieg przebiegł pomyślnie, jednak po takiej operacji zwykle dochodzi do porodu w czasie 10-12 tygodni. Kloe zaczęła rodzić po 10 tygodniach, a była wtedy w 27. tygodniu ciąży. Na świat przyszli James i Michael ważący jedynie 623 g i niecałe 1700 g . I wtedy rozpoczęła się walka o ich życie. Przez 14 godzin od porodu Kloe nie zobaczyła swoich dzieci, gdyż od razu zabrano je na oddział intensywnej terapii. Chłopcy spędzili tam 16 tygodni. W końcu mogli wrócić do domu. Dzisiaj bliźniaki mają półtora roku i rozwijają się dobrze. Ich więź rzeczywiście jest niesamowita. „Łączy ich najściślejsza więź – jeden nie będzie spał bez drugiego w pokoju! Ich związek jest jak żaden inny, chociaż widzę, że teraz zaczynają cieszyć...
Zbigniewa W. zatrzymano na drugi dzień, w Wielką Sobotę. 62-latek twierdzi, że myślał, że wtedy w Przęsławicach potrącił rowerzystę. Że nie zatrzymał się, bo wydawało mu się, że ten rowerzysta wstał o własnych siłach… Materiał o tej wstrząsającej tragedii przygotował TVN24. Ojciec podszedł do oskarżonego na rozprawie W rozprawie sądowej nie brała udziału mama Hani. Nie jest gotowa na spotkanie z kierowcą samochodu, który zabił jej dziecko. Nie jest gotowa, by słuchać zeznań świadków odpowiadających na pytania o to, jak doszło do śmierci Hani. Ostatnio, kiedy odprowadziła synka do przedszkola, wróciła roztrzęsiona, bo usłyszała imię swojej córki. Do grupy przedszkolnej maluchów dołączyła inna mała Hania. Zebrani na sali sądowej zamarli, kiedy pan Łukasz podszedł do oskarżonego. „Zobacz, kogo zabiłeś” – powiedział, pokazując mu zdjęcie córeczki. Jak doszło do tej tragedii? Biały samochód mknący przez Przęsławice tamtego dnia widziało kilka osób. Wiele wskazuje na to, że pan Łukasz – prowadząc jedną ręką wózek, a drugą trzymając za rękę synka – szedł, nie łamiąc przepisów drogowych. Za to kierowca jechał w terenie zabudowanym zdecydowanie za szybko. Niezrozumiałe jest, jak mógł nie zobaczyć ojca prowadzącego wózek i małe dziecko. Jak mógł wziąć ich za rowerzystę, o którego – jak sądził – jedynie lekko zahaczył? Pan Łukasz ani inni świadkowie wypadku nie przypominają sobie, by ktokolwiek przejeżdżał wtedy na rowerze. Pan Łukasz uważa, że nawet gdyby mijał ich wtedy rowerzysta, to na pewno by się zatrzymał… W przeciwieństwie do kierowcy białego nissana, który tylko na chwilę zdjął nogę z gazu i pojechał dalej. Kierowca: „Nie myślałem, że tak ostro w coś tam rąbnąłem” Jak zeznał oskarżony: „Jak dojechałem do...
