Płacz stulecia, bo źle przekroiłaś parówkę? Zabawa w chowanego, podczas której dziecko chowa się za... własnymi dłońmi? Wykrzywiona w podkówkę buzia, bo piłka nie chce turlać się po ścianie? Wszyscy to znamy! Tak samo jak perlisty śmiech, który w żadnym innym okresie życia nie brzmi tak szczerze i czarna rozpacz z najbłahszych i najmniej oczekiwanych powodów... Życie z 2- i 3-latkami to niezła przygoda!
Kiedy twoje dziecko upiera się, że chce samo trzymać bańki mydlane...
Przyznajmy to sobie szczerze: bycie mamą małego dziecka bywa prawdziwe dziwnym doświadczeniem – te wszystkie irracjonalne zachowania, zabawne miny, bunty, radości... Tym rodzicom udało się uwiecznić takie chwile z życia kilkulatków na zdjęciach, a efekt jest przekomiczny. Więcej obrazów możecie obejrzeć na Instagramie, na profilu @averageparentsproblems.
Kiedy byłaś pewna, że to będzie najpiękniejszy dzień w jej życiu...
Kiedy miłość starszego dziecka jest nieco zbyt mocna...
Kiedy twój syn zjada mydło, ale nie tknie warzyw...
To zdjęcia naprawdę pokazują życie z kilkulatkami, prawda? Też macie takie fotki w albumach?
Zobacz też:
Rozmowa z psychologiem, Martą Kamińską z Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dorosłych we Wrocławiu. Czy depresja poporodowa to to samo, co baby blues? Nie. Baby blues to przemijające, zaczynające się tuż po porodzie i trwające do sześciu tygodni obniżenie nastroju w dużym stopniu związane z rewolucją hormonalną, jaka zachodzi w organizmie kobiety. Ma z nim do czynienia nawet 8 na 10 młodych mam. Depresja poporodowa to poważniejsza sprawa. Ma bardziej złożone przyczyny, dotyczy o wiele mniejszej liczby kobiet i może trwać dłużej - miesiące, a nawet lata. Zacznijmy od baby bluesa. Jak się objawia? Przez pierwsze dni po porodzie młode mamy mogą nie czuć więzi z dzieckiem , nie interesować się nim. Mogą też denerwować się z byle powodu, mieć wahania nastroju, czuć się uwiązane i zagubione w nowej roli. Mimo zmęczenia nie są w stanie odpocząć, przespać się. To mija - czasem szybciej, czasem wolniej. Bardzo pomaga wsparcie bliskich: to, żeby mogły szczerze powiedzieć im, co czują, mieć chwilę dla siebie, liczyć na to, że ktoś posprząta, zrobi zakupy, zabierze dziecko na spacer. Najważniejsze, by były w stanie tę pomoc przyjąć, a to nie zawsze jest takie oczywiste. Wciąż pokutuje u nas mit Matki Polki, która musi dać sobie radę ze wszystkim: nakarmić i utulić do snu dziecko, posprzątać, wyprasować i jeszcze ugotować obiad dla męża... Tak czy inaczej, zwyczajny baby blues mija bez konieczności leczenia. Zobacz też: Sprawdź, jak sobie radzić w ciągu pierwszych dni po porodzie A co z depresją? Objawy depresji są podobne, ale silniejsze. Depresja poporodowa to coś więcej niż przygnębienie. Kobieta czuje się okropnie, myśli "Jestem złą matką", "Do niczego się nie nadaję". Dominuje smutek, rozdrażnienie. Taka mama jest ciągle zmęczona, czuje,...
Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko . Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią? Czy mamy jedynaków to złe matki? "Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko? Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców . Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów. Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa. Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty , pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki. To nie jest coś, co...
Konflikty powstają z powodu różnicy warunków Waszego życia, a więc i doświadczeń. Babcia wykorzystuje te z własnego macierzyństwa. Jest pewna, że skoro jej metody się sprawdziły, teraz też będą przydatne. Boi się nowinek, nie umie np. założyć jednorazowej pieluchy, z rezerwą odnosi się do nowych trendów w wychowaniu. Warto, abyście dla dobra dziecka znalazły wspólny język. Nadopiekuńcza Mama ubiera moją córkę za ciepło, karmi ją na siłę i za często. Twierdzi, że to dla jej dobra, ale mnie to przeszkadza. Przyczyna sytuacji: Oczywiście babcia ma na względzie dobro wnuczki. Jej postępowanie wynika jednak i z obawy, że gdy dziecko zachoruje, Ty będziesz przekonana, że stało się to przez złą opiekę. Stąd tendencja do nakładania wnuczce trzech warstw ubrań i karmienia jej obficie, żeby „zdrowo rosła”. Nasza rada: Jeśli nie jesteście w konflikcie, zastosuj prosty sposób – nie zostawiaj babci wyboru. Najlepiej każdego dnia przygotuj dziecku odpowiedni zestaw ubrań. W kuchni podobnie – przyszykuj porcje jedzenia przeznaczone na cały dzień w specjalnie oznaczonych pojemnikach. To działa! Jeśli babcia szkodzi dziecku , np. jest za grube, a ona daje mu batoniki, powołaj się na autorytet lekarza. Pokaż jego pisemne zalecenia na dowód, że tak nie wolno. Chce nas kontrolować Teściowa chce rządzić w naszym domu. Przestawia meble, przegląda szafy. Jak jej powiedzieć, żeby przestała to robić? Przyczyna sytuacji: Kieruje nią nadmierna troska o syna. Uważa, że ma prawo do ingerencji, bo jest jego matką i babką jego dzieci, a Ty zapewne nie radzisz sobie z prowadzeniem domu. Nasza rada: Musisz powiedzieć teściowej spokojnie, ale wprost, że nie życzysz sobie takiego zachowania w swoim domu. Jeśli nie zechce Cię słuchać, ostrzeż ją, że będziesz zmuszona inaczej zorganizować opiekę nad dzieckiem . Osobiste przedmioty, np....
