Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko. Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią?
"Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko? Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców. Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów.
Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa.
Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty, pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki.
To nie jest coś, co wspaniałomyślnie zaakceptowałam ze stoickim spokojem, niczym Matka Teresa. Dorastałam w rodzinie czterech dziewczynek – ja jestem najmłodsza – przebywając długo w ciszy, tracę zmysły. Uwielbiam się socjalizować. Kiedy dla innych jest za głośno, dla mnie jest komfortowo. Głośno, tłoczno, ciepło – to tylko kilka słów, którymi mogłabym opisać moje dzieciństwo. Dlatego na początku myśl, że będę miała tylko jedno dziecko, była dla mnie, cóż, dziwaczna. Moje dzieciństwo było pełne furii i kobiet. Jak to byłoby dorastać bez kogoś, z kim można się sprzeczać? Czy życie mojej córki bez siostry lub brata, którym mogłaby uprzykrzać czas, będzie kompletne? Po pogodzeniu się z rzeczywistością – z tym, że moja córka (chociaż ma przyrodnie rodzeństwo) będzie gwiazdą numer 1 na tej planecie – nie tylko to w pełni zaakceptowałam, ale tez pokochałam bycie mamą jednego dziecka. Zamiast rozpaczać, kocham moją relację z jednym dzieckiem. Nie czuję się źle, że jestem mamą jedynaczki" – napisała Laura.
Czy według was Laura ma rację? Ile wy macie dzieci?
Czytaj także: Dlaczego kobiety nie chcą drugiego dziecka? Oto powody!
Źródło: popsugar.com
Aela, mimo kilku poronień, walczy o bycie mamą. W piękny sposób opisała, jak zmienia się jej ciało w ciąży i dlaczego jest w nim szaleńczo zakochana. Przeczytajcie jej wpis jest wzruszający! Dlaczego kocham wszystkie "brzydkie" i znienawidzone objawy ciąży Może to dlatego, że zbliżam się do 40, a może dlatego, że miałam wiele trudności z zajściem w ciążę , ale jestem szaleńczo zakochana w moim ciążowym ciele. Nie wiem, czy myślałabym tak samo, gdybym była młodsza albo moja droga do bycia mamą byłaby łatwiejsza. Jest kilka pięknych części mojego ciała: rosnący brzuszek, pełne piersi, promienna cera. Łatwo jest je kochać. Są jednak te "brzydkie" objawy ciąży i jestem w nich całkowicie zakochana: pajączki na nogach, włókniaki na szyi, pękające naczynka krwionośne na ramionach i twarzy. Wszystko to kocham. Rozumiem, że te wszystkie zmiany w ciele mogą być dla kobiet trudne, ale dla mnie, powód, dla którego się pojawiają, jest najpiękniejszy. Jestem pewna, że przez wszystkie moje poronienia doceniam ten stan jeszcze bardziej. Nawet te brzydkie objawy przypominają o tym cudzie, o tym, że rośnie we mnie dziecko. Nie jestem w stanie patrzeć na nie i nie widzieć, że to samo piękno, nadzieja i odwaga. Moje nogi wyglądają teraz jak pajęcze pole bitwy. Ale zamiast brzydkich żyłek, które powinnam usunąć u dermatologa, widzę gwiazdy miłości, które przesyła mi moja rosnąca córeczka. (...) Patrzę na pękające naczynka pokrywające moje ramiona, twarz i dekolt i widzę pierwsze pocałunki mojej córeczki . Jeśli każdy z tych znaków jest buziakiem, jak mogłabym uważać je za brzydkie? Mam nadzieję, ze dostanę kolejny milion całusków, nieważne w jakiej formie. To wszystko będzie mi przypominało o narodzinach mojej córki, będę to kochać i przypominać sobie cudowny czas, kiedy moje ciało było w końcu zdolne do tego, o co walczyłam przez lata. Kocham to...
Wszystkie mamy stale podlegają ocenie. Dobre ciocie i babcie wiedzą lepiej, jak wychować dziecko . Sposób karmienia malucha to jeden z najczęstszych powodów do krytyki. Karmisz mieszanką? Jak to, nie jest ci wstyd? Dlaczego nie karmisz piersią ? Jesteś leniwa i nie zależy ci na dziecku! Karmisz piersią? Wcale nie jest lepiej. Na pewno karmisz za długo, za krótko, zbyt często, za rzadko i po prostu źle. Jeśli znasz takie sytuacje i słyszałaś podobne komentarze – nie jesteś sama ! Najważniejsze jest szczęśliwe, najedzone dziecko Annie Ferguson Muscato jest mamą ślicznej i zdrowej córeczki. Podczas zakupów, gdy stała przy półce z mieszkankami mlecznymi, usłyszała: " kobiece mleko jest dla dziecka najlepsze!". Postanowiła odpowiedzieć na ten komentarz i wytłumaczyć, dlaczego nie karmi córki piersią. Jej słowa powinny dodać otuchy innym mamom, które są oceniane i osądzane przez sposób, w jaki karmią dzieci. Przeczytaj list Annie: Droga Nieznajoma w Sklepie, Nie musiałaś mi mówić, że “ kobiece mleko jest najlepsze ", gdy kupowałam mleko modyfikowane, bo dobrze o tym wiem. Wiem, że gdy byłam w ciąży, mój mąż i ja byliśmy na kursie karmienia piersią. Wiem, że moje maleństwo od razu poczuło moją skórę i piło z mojej piersi w ciągu godziny od narodzin, bo to było dla mnie ważne. Wiem, że byliśmy na spotkaniu z doradcą laktacyjnym zanim zabraliśmy małą do domu. I kolejny raz, kilka tygodni później. Wiem, że było nam ciężko , że płakaliśmy. Moje przyjaciółki obiecywały, że będzie lepiej. Wiem, że miały rację, było. Wiem, że "kobiece mleko jest najlepsze" tak samo dobrze, jak ty. Pozwól, że powiem ci co jeszcze wiem. Wiem, że moje dziecko zaczynało rozpaczliwie krzyczeć zaraz po jedzeniu . (...) Wiem, że trzymałam moją córeczkę, moje maleństwo, kiedy płakała i krzyczała godzinami, przez całe dnie. Wiem, że co najmniej dwa razy w...
Kiedy na 4. roku studiów urodziłam moją pierwszą córkę, moje bezdzietne koleżanki często pytały mnie, jak to jest być mamą. „Super!” – odpowiadałam, nawet jeśli byłam po nieprzespanej nocy albo nawet tygodniu takich nocy. Mówiłam tak, choć tak naprawdę wiedziałam, że to słowo nie opisuje nawet w połowie tego, co to naprawdę znaczy: być mamą. A co to w takim razie znaczy? Przede wszystkim być mamą to znaczy uświadomić sobie, jak ogromne pokłady siły w tobie drzemią. Kiedyś nie wyobrażałam sobie, jak można funkcjonować praktycznie bez snu. Dzisiaj – kiedy moje córki już wyrosły z nocnych pobudek, też sobie tego nie wyobrażam! A jednak przecież kiedyś tak było: w ciągu dnia zajmowałam się maluchem, nocą – też zajmowałam się maluchem – i jakoś mimo zmęczenia i niewyspania miałam siłę na tulenie, całowanie, tańczenie krakowiaka po pokoju z dzidzią w ramionach. Żeby jednak nie było za słodko: być mamą to także walczyć z ciągłym poczuciem winy. Możesz przez cały dzień dwoić się i troić, a i tak wieczorem kładziesz się z wyrzutami sumienia: bo nie zdążyłaś, bo zapomniałaś, bo nie wszystko wyszło ci, jak chciałaś... Być mamą czasem znaczy też bać się tak bardzo, że aż bolą cię wszystkie mięśnie. Pamiętam dobrze tamten wieczór, kiedy zagadałam się ze znajomymi na placu zabaw i dosłownie po 2 minutach okazało się, że moja 3-latka zniknęła. Chwilę wcześniej bawiła się koło mnie, a nagle jej nigdzie nie było… Pamiętam, jak nie mogłam oddychać ze strachu i jak się rozpłakałam z ulgą, kiedy po kilku minutach paniki i rozpaczliwych poszukiwań okazało się, że mała sama podreptała pod naszą klatkę w bloku. Przez kolejne dwa dni miałam zakwasy w łydkach – i tak: do dziś nie mogę sobie wybaczyć tamtych 2 minut nieuwagi. Macierzyństwo znaczy też: przez 2 tygodnie jęczeć o godzince samotności – a...
