Nie mogę odmówić teściowej doświadczenia, w końcu sama z czwórką dzieci nie miała lekkiego życia. Wszystko robiła samodzielnie i na pewno mogłaby służyć mi czasem jakąś radą. Wcale bym się nie obraziła. Tylko że jej metody wychowawcze to nie są moje metody! A jeszcze Igor chce, żebym była jej wdzięczna, bo podobno bez jej pomocy utonęłabym w pieluchach i zagłodziła dzieci.
Tak naprawdę źle zaczęło się dziać dopiero po narodzinach Maciusia, naszego starszego synka. Wcześniej Halina chyba się maskowała, niby czasem wtrąciła swoje trzy gorsze, ale nie miałam poczucia, że się narzuca. Kiedyś kupiła nam firanki i bez pytania przyniosła do domu, bo niby nasze do niczego się nie nadawały. Albo nagotowała zupy i wstawiła nam do lodówki z komentarzem, że my to pewnie głodujemy, no bo nie ma kto w tym domu gotować. Uznałam wtedy, że to nawet zabawne i nieszkodliwe.
Ale narodziny Maciusia wyzwoliły w niej jakieś demony! Zaczęła wydzwaniać codziennie, wypytywać, czy mały płacze, ile razy jadł i czy na pewno go wykąpaliśmy. Kazała iść do lekarza, bo dziwnie podkurcza nóżki. Nakupowała mieszanki i kazała dokarmiać, żeby spał i rósł. Wyrzuciła mi większość kosmetyków dla małego, bo tylko stary krem z jej czasów się nadaje. Dostało mi się za to, że śpię z synkiem, i jeszcze kiedy jadłam truskawki, bo przecież Maciuś dostanie wysypki. Kiedy podrósł, wybiła Igorowi z głowy żłobek, bo ja mam siedzieć z dzieckiem, a nie pozbywać się go z domu jak jakaś patologia.
Igor bardzo przejmuje się jej uwagami. Mamusia to i mamusia tamto – musimy robić, jak mamusia każe, bo synka zmarnujemy. Ja już nie mam nic do powiedzenia w tym domu. Narodziny Natalki tylko wszystko pogorszyły. Jestem wykończona, nie mam siły na kłótnie, Halina jest u nas ostatnio co drugi dzień, ustawia mi wszystko wg swojego widzimisię. Machnęłam już ręką na to, że robi mi pranie i porządki w szafie. Ale żeby dosładzać posiłki dzieci za moimi plecami? Co będzie dalej? Jak się postawić, kiedy sama nie wiem, w co mam ręce włożyć?
Michalina
Zobacz też:
Basiu, mogę podrzucić ci Marysię? Muszę koniecznie wyjść! – to zdanie słyszałam od teściowej już dziesiątki, jeśli nie setki razy. Jej córeczka praktycznie u nas mieszkała. Teraz też stała już ze spakowanym na noc plecaczkiem i nie czekając na moją odpowiedź, weszła do środka. Miała już nawet swoją szczoteczkę w naszej łazience, bo teściowej wielokrotnie się zdarzało, że zapomniała spakować tego czy innego drobiazgu. Kariera była ważniejsza od córki Teściowa nie miała czasu nawet wejść na kawę. Twierdziła, że musi pilnie zanieść do pracy jakieś papiery, a wieczorem będzie kończyć jeszcze projekt, więc Marysia by jej tylko przeszkadzała. Nie mogłam zrozumieć, jak może mówić przy niej głośno takie słowa. Marysia niestety była już do nich przyzwyczajona, bo nie zareagowała histerią na to, że przeszkadza mamie w jej poukładanym życiu. Teraz był to biznes, ale nieraz zdarzało się, że podrzucała ją, bo miała umówiony manicure czy fryzjera. Jeszcze kilka lat temu, kiedy Dawid przedstawił mi swoją mamę, uważałam ją za wspaniałą kobietę. Podziwiałam to, że jest zadbana, pełna werwy i energii. Zawsze miała modne ubrania i nienaganną fryzurę. W porównaniu z moją mamą, która nie widziała świata poza domem i działką, wydawała się nowoczesną babką. A z tego, co mi opowiadał Dawid, nie miała lekko. Urodziła go jako dziewiętnastolatka, kiedy nie miała za co żyć ani tym bardziej utrzymywać dzieciaka. Szanowny tatuś, który zapewniał, że się z nią ożeni, nagle stracił zapał i się ulotnił. Dawid nigdy nie miał z nim kontaktu. Mama wychowywała go sama, a mimo to postanowiła założyć firmę, hurtownię bielizny, i sama zadbać o ich utrzymanie. To, rzecz jasna, nie było proste. Mimo to nie zamierzała się poddawać i postanowiła zrobić wszystko, żeby wyszedł na ludzi. Osobiście uważałam, że wyszło jej to doskonale, bo Dawid...
Zaprosiliśmy teściów i moich rodziców, a także nasze rodzeństwo z dziećmi. Postaraliśmy się, by niczego nie zabrakło ani do jedzenia, ani do picia. Humory dopisywały nam od rana, więc wszystko wskazywało na to, że będzie naprawdę fajnie. Dzieci też się cieszyły… Rodzinne spotkanie i rodzinna drama Zaczęło się miło: powitania, zachwyty nad nakrytym stołem… Dzieci zaczęły się ładnie bawić. Co jakiś czas przybiegały do stołu, przy którym siedzieli dorośli. Kubuś i Janek bardzo lubią moich rodziców (mieszkamy w jednym domu, rodzice na dole – my na górze). Różnica w podejściu moich synów do dziadków faktycznie była widoczna… Do rodziców męża mieli dystans. Ale jak mogło być inaczej, skoro widują się kilka razy w roku, podczas gdy z moimi rodzicami widzą się codziennie? W pewnym momencie teściowa zaczęła pochlipywać. Pierwsze co przyszło mi do głowy to to, że stało się coś złego. Że zaraz powie nam o jakiejś chorobie swojej lub teścia. Jedzenie stanęło mi w gardle, bo niedawno matka koleżanki robiła badania i okazało się, że ma raka szyjki macicy z przerzutami do płuc. – Mamo, co się stało? – mąż pierwszy odzyskał głos (bo jego też z początku zatkało). – Jest mi… tak... bardzo… – teściowa nie mogła złapać powietrza. – Tak bardzo przykro, że… własne wnuczki… nas… nie lubią… nie znają… Na te słowa oniemiałam. Podobnie mąż, jego brat z żoną i moja siostra z mężem. Awantura na pół ulicy Po chwili ciszy, przerywanej cichym (jeszcze) szlochem teściowej, ktoś zapytał: „Ale jak to?”. I wtedy zaczęło się na całego. Jej smutek zmienił się we wściekłość. Zaczęła krzyczeć, że jest izolowana od własnych wnuków. Że ich nie widuje, nie może patrzeć, jak rosną. Że chłopcy (moi synowie) traktują ich (teściów) jak obcych ludzi. Że co ona takiego zrobiła, że...
Moi drodzy, muszę wam coś powiedzieć – zaczęła moja żona, gdy kończyliśmy obiad, po czym, jak przed skokiem w głęboką wodę, zaczerpnęła powietrza. – Ale nie wiem jak. – Znowu jest w ciąży? – wyrwał się z podpowiedzią Kacper, nasz średni syn, który zapamiętał, że w podobnych okolicznościach, sześć lat temu, Aśka poinformowała ich, że rodzinka nam się powiększy o Antka. – Nie, synku – dłoń Asi żartobliwie poczochrała czuprynę Kacpra – chodzi o coś innego. Ale to również wprowadzi pewne zamieszanie w nasze życie… – znowu umilkła i wbiła wzrok w sufit, jakby tam szukała natchnienia. – Mamo! – nie wytrzymała napięcia piętnastoletnia Sandra. – Mów, o co chodzi, nie trzymaj nas w niepewności. To nieludzkie jest… – córka mocno zaangażowała się w działalność ruchu Amnesty International i prawa człowieka miała dobrze opanowane. Jak my się wszyscy pomieścimy? – O, właśnie – żona popatrzyła znacząco na Sandrę-bojowniczkę. – Czasem zapominasz, że człowiek oprócz praw ma także obowiązki, i taki na nas spadnie. Babcia ostatnio gorzej się czuje, a w jej mieszkaniu trzeba zrobić remont. Więc na ten czas powinna przeprowadzić się do nas – wypaliła. Powiodłem wzrokiem po twarzach dzieci. Miny miały różne, ale żadna z nich nie wyrażała radości. Bo też moja teściowa była osobą nietuzinkową. W małych dawkach uroczą gawędziarą o szerokich zainteresowaniach, przy dłuższych wizytach okazywała się szalenie męcząca z powodu swojego zdecydowanego – by nie rzec – apodyktycznego charakteru. Na wszystko miała wyrobiony własny pogląd i biada temu, kto się jej sprzeciwił. – Jak długo potrwa ten remont? – spytał rzeczowo pierworodny. – Ze trzy miesiące. O tym, że trzeba go przeprowadzić, nie muszę was chyba...
