„Teściowie nie dzwonią i nie interesują się wnukami. A potem pretensje, że za rzadko je widują! To ja mam do nich wydzwaniać i jeździć?” [LIST DO REDAKCJI]

Od początku ciąży wiedziałam, że czeka mnie niemały wysiłek. Szykowałam się na brak snu i nieziemskie zmęczenie, no ale wiadomo, jak przyszło co do czego, to wymiękłam. Antoś ma dopiero 3 tygodnie, a ja już ledwo żyję. Najgorsze, że to nieustanne czuwanie nad dzieckiem odbija się na mojej psychice. Chodzę podenerwowana i zła, wściekam się o byle co. Mój mąż stara się być wyrozumiały, ale widzę, że jemu też powoli puszczają nerwy. Dopiero urodziłam, teściowa chce mnie odciążyć Alicja to moja teściowa. Zwracam się do niej po imieniu, to równa babka. Została młodą babcią, dopiero dobija do 50-tki, jest pełna energii. Kocha naszego Antosia całym sercem i widzi, jak bardzo jestem umęczona. Właśnie wczoraj zaproponowała, że weźmie dziecko do siebie na weekend. W pierwszej chwili poczułam ogromną wdzięczność i ulgę na myśl, że przez dwa dni będę leżeć i spać. Pooglądalibyśmy z Pawłem filmy, wyskoczyli na kolację... Ale potem zaczęłam się zastanawiać, czy to dobry pomysł.  Antoś jest malutki, karmię go piersią. To nie taki problem, bo mam zapas pokarmu, mogę jeszcze trochę odciągnąć. No ale czy on nie będzie za mną tęsknił? Tak sobie myślę, że taki maluszek jak zje i się przytuli, to może nawet nie zauważy, że trzymają go inne ramiona niż mamy? Staram się sama siebie przekonać, bo bardzo liczę na trochę odpoczynku. To takie wspaniałe uczucie móc chociaż na dwa krótkie dni wrócić do dawnego życia... Wiem, że teściowa dobrze zajmie się Antosiem. Chciałabym tylko, żeby ktoś mi powiedział, że oddając go na parę dni, nie robię nic złego. Ewa Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też:...

Dobra teściowa to skarb. Ileż razy w życiu słyszałam to zdanie! I ile razy myślałam w takich chwilach, że mam wyjątkowe szczęście… Mówiąc oględnie, nie trafiłam najgorzej. Kiedy moje koleżanki prześcigały się w obrażaniu matek swoich mężów, ja kiwałam tylko ze zrozumieniem głową…. po czym wracałam do domu, gdzie mama Mariusza już czekała na mnie z gotowym obiadem. To się nazywa mieć szczęście! Grzeszyłabym, gdybym śmiała na taki układ narzekać. I – do czasu – nie narzekałam. Mamę swojego męża poznałam, nim jeszcze on sam wpadł mi w oko. Pracuję w sklepie z obuwiem. Robota nie jest łatwa. W dobie supermarketów, gdzie wszystko można kupić za pół ceny, klientki, które do nas przychodzą, zachowują się jak udzielne królowe. Tu im podaj, tam dodaj rabat… Człowiek ma wrażenie, jakby taka jedna z drugą przychodziła do sklepu z butami, żeby sobie poużywać na sprzedawczyniach! Pani Hanka była inna. Przychodziła do nas od lat. Miała ustalony gust. Lubiła buty na niewielkim obcasie, tak zwanym słupku, w kolorach innych niż czarny. Wiedząc o tym, gdy dostawałam interesujący model, od razu dzwoniłam. Tym razem zrobiłam podobnie. Ale pani Hania tylko westchnęła: – Nie znajdę czasu, kochaniutka – usłyszałam w słuchawce. – Domu muszę pilnować. Syn mi się załamał. Narzeczona go zostawiła. – Jak to? – zdziwiłam się, bo do tej pory słyszałam same superlatywy na temat narzeczonej syna pani Hani. – A tak to – westchnęła klientka. – Pojechała na jakieś szkolenie, poznała kogoś wyżej postawionego i mojemu Mariuszkowi pokazała drzwi. Boję się, żeby chłopak czegoś sobie nie zrobił, bo to pierwszy taki zawód w jego życiu… Słuchaj, a może ty byś wpadła do nas na obiad, co? – wypaliła nagle. – Z tego, co pamiętam, też jesteś sama. Mariusz by się...

Córka zrobiła zbolałą minę i stwierdziła, że to się zdarza. Na szczęście potem dodała, że ona i Sławek zdecydowali się wziąć ślub. Powiedziała, że jej chłopak się ucieszył, więc kamień spadł mi z serca. Marika i jej narzeczony nie chcieli dużej ceremonii ani kosztownego wesela. Zarezerwowali termin w urzędzie i zdecydowali, że rodzinny obiad odbędzie się u rodziców Sławka. Na wieść o tym zgłosiłam się do pomocy. – Ale mama Sławka zrobi wszystko sama – zapewniała córka. – Wiesz, ona jest perfekcjonistką. Nie wiem, czy będzie zadowolona, że chcesz się mieszać. Kiedy poznałam Reginę, najpierw myślałam, że po prostu chce się wykazać przede mną, że ma wszystko pod kontrolą i jak dobrą jest gospodynią. Dopiero po dwóch dniach wspólnego gotowania, pieczenia i dekorowania domu zrozumiałam, że ona jest po prostu szurnięta! Wszystko musiało być starannie zaplanowane i rozpisane, a składniki do ciast odmierzałyśmy za pomocą wagi. – Na oko?! – zbulwersowała się, kiedy powiedziałam jej, jak zawsze ja dodaję mąkę czy olej. – Przecież po to są przepisy, żeby się do nich stosować! Nie kłóciłam się z nią, bo byłyśmy u niej w domu, ale ta jej dokładność i drobiazgowość wydały mi się wtedy jakimś rodzajem nerwicy. Zaciskałam zęby, kiedy sprawdzała po mnie, czy na pewno nie zostawiłam grudek w masie albo zdjęła połowę lukrowej dekoracji z tortu, żeby zastąpić swoją, bo ja „zrobiłam krzywe różyczki”. Męża Reginy chyba też ten jej perfekcjonizm doprowadzał do szału, bo siedział zamknięty w sypialni i nie wyszedł nawet spróbować pieczeni. Oczywiście Regina musiała się też wtrącać do rzeczy, które całkowicie do niej nie należały. Usiłowała narzucić Marice ubranie sukienki, chociaż córka wymarzyła sobie luźne spodnium. Krytykowała decyzję młodych, że nie chcą...