Hospitalizacja, czyli pobyt w szpitalu, jest źródłem stresu w każdej sytuacji, nie tylko w ciąży – to choroba, interwencja medyczna, izolacja od najbliższych, kontakt z osobami w złym stanie zdrowia... Gdy do szpitala trafia kobieta w ciąży, ponieważ ciąża jest zagrożona – martwi się nie tylko o siebie, ale dodatkowo, zwykle najsilniej, o dziecko.
Mamy nierzadko boją się leżenia w szpitalu w ciąży i leczenia, czasem wręcz się na nie nie godzą, zwłaszcza gdy nie rozumieją dobrze jego zasad. Niepewność i związane z nią emocje nie są przyjemne ani korzystne. Warto więc pytać personel szpitala i prosić o wyjaśnienie każdej najmniejszej wątpliwości.
Gdy do szpitala trafia kobieta, która ma już dzieci, na jej samopoczucie wpływ ma też i to, jak jej zdaniem pobyt w szpitalu wpływa na starsze pociechy. Niektóre mamy mogą nawet czuć, że dokonują wyboru pomiędzy dobrem starszych a dobrem nienarodzonego. Taka sytuacja może być szczególnie trudna dla kobiet, które wyolbrzymiają negatywne skutki braku kontaktu z mamą lub niewłaściwie oceniają predyspozycje swego partnera do opieki nad dziećmi. Wszyscy tęsknią za „mamą w szpitalu” i odczuwają jej brak. Ale jej nieobecność może być także okazją do większego niż dotąd zaangażowania mężczyzny w opiekę nad dziećmi, a nawet umocnienia więzi taty z maluchami.
Hospitalizacja w czasie ciąży jest też źródłem sprzeczności, która dotyczy uczuć i oceny pobytu w szpitalu. Przeplatają się tu bowiem lęk i poczucie zagrożenia z nadzieją i pewnością, że ciąża zakończy się pomyślnie. Każda mama marzy, by przetrwać ten okres i bezpiecznie doczekać porodu. Rozłąka z najbliższymi prowadzi do poczucia osamotnienia, z drugiej zaś strony intensyfikuje zainteresowanie sprawami rodziny i zwiększa poczucie więzi. Chęć jak najszybszego opuszczenia szpitala i powrotu do domu przeplata się z nadzieją na przedłużenie hospitalizacji, by zmniejszyć zagrożenie i zapewnić dziecku jak najlepsze warunki rozwoju.
Z tych sprzecznych tendencji kobiety dobrze zdają sobie sprawę. Podkreślają trudności związane z uporządkowaniem kłębiących się w głowie myśli oraz to, jak wpływają one na emocjonalne napięcie. Trzeba z nimi o tym rozmawiać i je wspierać.
dr Eleonora Bielawska-Batorowicz, psycholog
Jakie objawy w ciąży powinny cię zaniepokoić?
Młodej mamie zwykle wydaje się, że nikt nie może jej zastąpić. Marzy o chwili wytchnienia, a jednocześnie wszystkiego chce dopilnować, nie odstępując dziecka na krok. To błąd, bo rozstania z mamą mogą wspomagać rozwój smyka. Oto, co daje rozłąka: 1.Rozłąka uczy dziecko czegoś nowego Najpierw bobas ma poczucie istnienia tylko tego, co widzi. Kiedy traci opiekuna z pola widzenia, myśli, że ten zniknął na zawsze. Z czasem "zapamięta obraz" i będzie wiedzieć, że opiekun istnieje, choć czasami go nie widać. 2.Rozłąka budzi nowe emocje Przygotuj się na łzy. Płacz smyka przy rozstaniach bywa najtrudniejszym momentem dla rodziców. To naturalne, że dziecku jest smutno – dorośli też czują żal, kiedy na dłużej się z kimś rozstają. Musisz mieć jednak świadomość, że z takiej sytuacji malec bierze bardzo ważną lekcję – zapamiętuje, że było mu źle, gdy mama wychodziła, ale za to skakał z radości, kiedy już wróciła. Wystarczyło poczekać. 3.Rozłąka wspomaga samodzielność dziecka Bywa tak, że maluchy trzeba długo karmić, bo... nikt nie dał im szansy na to, by spróbowały same posługiwać się łyżeczką. Niekiedy dopiero zbliżająca się rozłąka sprawia, że mama zaczyna uczyć maluszka samodzielnego jedzenia czy ubierania. W innych przypadkach smyk uczy się tego dopiero od niani czy pani w żłobku. Tak czy owak jest to milowy krok w stronę samodzielności. 4.Rozłąka dodaje dziecku pewności siebie Zdaniem psychologów każde dziecko potrzebuje najpierw silnej emocjonalnej więzi z dorosłym, np. z mamą – ona staje się dla niego "stałym lądem", z którego wyrusza na podbój świata. Potem, w drugim roku życia, trzeba pozwolić dziecku na samodzielność i nawiązywanie więzi z innymi. Aby maluszek był śmiały i otwarty w kontaktach z ludźmi. 5.Rozłąka przyspiesza naukę mowy Każdy z nas troszkę inaczej...
Ciąża i poród to jedne z najważniejszych chwil w życiu każdej kobiety. Jednak z samym aktem rodzenia wiąże się wiele obaw i lęków – szczególnie gdy przyjaciółki czy współpracowniczki opowiadają o bólu i cierpieniu, jakich doznały podczas porodu. Do tego filmowe sceny porodów pełne krzyku, pośpiechu, strachu. Wszystko to u kobiety, która dopiero oczekuje cudu narodzin, może wywołać niepewność. A przecież ciężarna nie powinna się denerwować! Dlatego poród warto potraktować jak egzamin – egzamin, do którego warto się przygotować. Lęk przed porodem - pomoże szkole rodzenia Oczywiście najlepsza szkoła rodzenia to sam poród, jednak warto skorzystać z możliwości uczestniczenia w zajęciach oferowanych przez szkoły rodzenia. Na zajęciach tych wiedza teoretyczna przekazywana jest najczęściej przez lekarzy ginekologów-położników oraz położne. Wiadomości dotyczą fizjologii ciąży, porodu i połogu. W trakcie zajęć ciężarna może dowiedzieć się, jakie objawy naturalnie towarzyszą ciąży, a jakie powinny wywołać jej niepokój i skierować na konsultację do szpitala lub lekarza prowadzącego, co dzieje się w organizmie kobiety w każdym trymestrze ciąży – ze szczególnym naciskiem na trzeci trymestr ciąży , który przecież kończy się porodem. Przede wszystkim przyszła matka zdobywa jednak informacje, jak wygląda poród , jakie są wady i zalety porodu drogami natury , a jakie cięcia cesarskiego oraz co dzieje się z kobietą w okresie połogu. Położna przedstawia także rozwój płodu , a następnie cechy charakterystyczne noworodka, wreszcie okres wczesnoniemowlęcy. Dodatkowo, często możliwe są „odwiedziny” w towarzystwie położnej izby przyjęć szpitala (w którym kobieta zamierza rodzić), sali porodowej, wreszcie oddziału położniczego i noworodkowego. Wiedza o porodzie z książek i internetu zmniejszy lęk przed porodem W księgarniach...
Dzieci w starszym wieku, które pamiętają wszystkie nieprzyjemne sytuacje związane z pobytem u lekarza (np. badania, zastrzyki, pobieranie krwi), boją się kolejnych wizyt. Aby nie potęgować strachu dziecka, należy przede wszystkim podejść ze zrozumieniem do jego lęków i nie bagatelizować ich. Przed każdą kolejną wizytą trzeba dziecko nastawić psychicznie , opowiadać o spotkaniu z lekarzem i przedstawić możliwy scenariusz wydarzeń. Bardzo ważne są częste rozmowy na ten temat, odpowiadanie na każde pytanie, czytanie książek i oglądanie obrazków lekarzy i pielęgniarek, a także zabawa w lekarza, aby dziecko przywykło do tego tematu. Przy każdej wizycie trzeba dziecku okazać maksymalnie dużo wsparcia, zapewniając jak największe poczucie bezpieczeństwa. Dobrze jest wziąć dziecku jego ulubioną zabawkę, która może się okazać dla niego dużym wsparciem psychicznym. Dobry skutek przynosi też obietnica dziecku jakiejś nagrody po wizycie u lekarza. Pobyt dziecka w szpitalu Pobyt dziecka w szpitalu jest zawsze koniecznością i wiąże się z dużym stresem, lękiem i poczuciem osamotnienia. Źródłem lęku jest zazwyczaj brak wiedzy i wyobrażeń na temat szpitala i tego, co tam się dzieje. Dlatego, aby zmniejszyć negatywne uczucie, należy dziecko jak najlepiej przygotować na czekające go przeżycia. Pierwszym krokiem jest wyczerpująca rozmowa (do której dziecko może wracać przez kilka kolejnych dni), w czasie której rodzice powinni wytłumaczyć dziecku: co to jest szpital , co się tam robi, po co dzieci tam chodzą. Trzeba się postarać wytworzyć dobre nastawienie dziecka do szpitala i znajdujących się tam lekarzy i pielęgniarek. Trzeba również nastawić swoje dziecko, że rodzice najprawdopodobniej nie będą mu towarzyszyć cały czas i będzie musiało pobyć tylko z personelem medycznym i z innymi dziećmi które też tam poszły żeby się wyleczyć; ale również trzeba...
