Fajnie mieć syna!

Haley DePass ma 24 lata i samotnie wychowuje synka. Ta młoda mama próbuje pokazać innym mamom, że samotne macierzyństwo, chociaż jest trudne, nie jest gorsze od wychowywania dziecka razem z jego tatą. Przeczytajcie wpis, który opublikowała Haley. Zgadzacie się z nią? Jestem samotną matką, przestańcie mi współczuć! Bycie samotną mamą nie oznacza, że mój syn coś traci, bo nie ma z nami jego taty. Myślę, że większość samotnych mam zna to spojrzenie, kiedy mówią, że nie są już w związku z ojcem dziecka. Jako samotna mama, spojrzenie "oj, jesteś taka biedna" dostaję za każdy razem, kiedy mówię, że ojciec mojego syna nie jest już zaangażowany w nasze życie. Szczerze mówiąc, kiedy poznaję kogoś nowego, wyjaśnienie tej sytuacji jest czymś, czego się potwornie boję. Zazwyczaj pojawia się wtedy pytanie "Cóż, a czy on w ogóle angażuje się w życie dziecka". Nienawidzę tego pytania szczególnie dlatego, że kiedy mówię o naszej sytuacji – że ojciec mojego syna właściwie w ogóle nie tego nie robi – ludzie odpowiadają "przynajmniej ma twojego tatę i twoich braci, będzie miał porządne męskie wzorce ". Nie zaprzeczam, mój tata i moi bracia będą wspaniałymi męskimi wzorcami dla mojego syna (już są), ale chcę zaznaczyć, że inni nie mają prawa decydować o obecności mężczyzny w życiu mojego syna. Z jakichś powodów, społeczeństwo przypomina mi na każdym kroku, że moim obowiązkiem, jako samotnej matki, jest wprowadzić do życia mojego syna silną męską osobowość, skoro jego ojciec nią nie jest. Przepraszam, ale chrzanić to! Kto powiedział, że ja nie mogę nauczyć mojego syna, co to znaczy " być prawdziwym mężczyzną "? Kto powiedział, że mój syn musi dorastać w tym bzdurnym przekonaniu? Mam wrażenie, że nasze społeczeństwo ma coś nie tak z głową. Uważa, że przez to, że jestem kobietą, nie mogą nauczyć mojego syna, co to znaczy być...

Córeczka tatusia, syneczek mamusi? Mam prawdziwą alergię na takie powiedzenia i bardzo źle na nie reaguję. Ze szczególną niechęcią wspominam w tym kontekście pierwsze miesiące w roli matki : moje pierworodne dziecko jest córką – wyczekaną, wyśnioną i wymarzoną. Ciąża nie należała do łatwych, dużą jej część spędziłam leżąc i drżąc o życie mojej jeszcze nienarodzonej córeczki. Dlatego kiedy po porodzie wszystkie sąsiadki (i listonosz!) raczyły mnie mądrościami w stylu: "no to teraz jeszcze chłopczyk dla mamusi, bo córeczka dla tatusia już jest" , czułam gniew. Teraz mam córkę i syna, i chciałabym opowiedzieć wam o tym, jak zmieniło mnie wychowywanie syna . Jestem ciekawa, czy wasze doświadczenie jest podobne? Mama syna musi bazować na intuicji Chciałam mieć dwie córki. Tak właśnie wyobrażałam sobie wymarzoną rodzinę: dwie dziewczynki. Informacja po połówkowym , że będzie chłopiec mocno namieszała mi w głowie i jak się później okazało – w życiu. Teraz nie wyobrażam sobie świata bez tego cudownego, wrażliwego, spragnionego czułości i miłości, żądnego przygód i ruchu chłopca. Wiem już, że wychowywanie dzieci to odkrywanie ziem, o których istnieniu nie miałam pojęcia – i chociaż są tu punkty styczne – bycie matką syna uczy mnie innych rzeczy, niż bycie matką córki.  Podczas gdy z córkami bazujemy na własnym doświadczeniu kobiecości i wiemy, co jest dla nich ważne, by w przyszłości były świadomymi swojej wartości , pewnymi swoich umiejętności, szczęśliwymi i spełnionymi kobietami, z synami musimy zaufać intuicji i poszukiwać rozwiązań bardziej uniwersalnych – a całe to doświadczenie prawdziwie wzbogaca nasze życie. Męskie sprawy = matki sprawy Mój syn przyniósł z przedszkola zainteresowanie piłką nożną . Pod naszym dachem akurat brakuje zagorzałych kibiców, ale dziadkowie i wujkowie to prawdziwi miłośnicy...

Dzieci mogą z powodzeniem wykonywać różne obowiązki domowe – przekonuje   Nikkole Paulun (występował w programie MTV o nastoletnich mamach) i pokazuje na Facebooku swojego 6-letniego syna podczas wykonywania różnych prac domowych. Jej celem było zwrócenie uwagi rodziców na to, że dzieci nie tylko mogą pomagać w domu, ale też, że jest to im potrzebne, żeby nauczyć się samodzielności , a w przyszłości być pożytecznymi członkami społeczeństwa. Co sądzicie o tym pomyśle? Czy Nikkole ma rację, czy może przesadza? Zobaczcie jej post i przeczytajcie jej przesłanie. Nas bardzo to przekonuje, a was? "Uczę mojego syna gotować i wykonywać prace domowe . Dlaczego? Ponieważ obowiązki domowe nie są tylko dla kobiet . Ponieważ pewnego dnia będzie być może singlem, mieszkającym samotnie i będzie wiedział, jak zrobić pranie i nie zamawiać codziennie jedzenia na wynos. Ponieważ pewnego dnia być może będzie chciał zaimponować ukochanej własnoręcznie przygotowanym posiłkiem. Ponieważ któregoś dnia może mieć dzieci i żonę, i będzie musiał uczciwie wziąć na siebie część obowiązków domowych. Ponieważ ja jestem z pokolenia, które narzeka, że szkoła nie nauczyła nas gotować, prać, wiązać krawatów i płacić podatki. Ponieważ nauka robienia tych wszystkich rzeczy i bycia przydatnym członkiem społeczeństwa, zaczyna się ode MNIE. Ponieważ to jest w porządku, żeby pozwolić dziecku być dzieckiem , a jednocześnie przekazywać mu lekcje na całe życie. Mój syn nigdy nie będzie zbyt "męski", żeby gotować i sprzątać. Będzie tym typem mężczyzny, który po zmianie koła w samochodzie, będzie sprawdzać pieczeń w piekarniku. Który będzie umiał segregować pranie i kosić trawę. Pamiętajcie, rodzice, mężczyzna, który uważa, że nie powinien gotować albo wykonywać prac domowych, kiedyś był chłopcem, którego tego nie nauczono" .  Zobacz też: 10...