Magiczne drzewo – recenzja serii książek dla dzieci

Do opisania przygód Oscara zainspirowali go mali pacjenci, rysując historie wyobrażające ich choroby. Pilla przetłumaczono na wiele języków, a prawa do ekranizacji wykupiła wytwónia Warner Bros. Niezła zachęta, prawda?   Oscar Pill, to rudowłosy dwunastolatek mieszkający w ubogiej dzielnicy Pleasantville  razem ze swą starszą o rok siostrą Violette, i dość marnie zorganizowaną mamą Celią. Któregos dnia, w szkole do której chodza dzieci, dochodzi do bójki, a jej następstwie do wypadku Violette. Właśnie ten wypadek ujawni niezwykłe zdolności niby zwyczajnego rudzielca. Okazuje się, że Pill tylko samym dotknięciem potrafi leczyć wszelkie rany. Wkrótce po wypadku do chłopca przychodzi tajemnicza kobieta. Ostrzega, że grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo ze strony człowieka, który zabił jego ojca. Przy okazji wyjaśnia, skąd u Oscara takie zdolności. Rudzielec należy do Medykusów, którzy uzdrawiają innych wnikając w głąb ludzkiego organizmu. Od tej pory zaczyna się niesamowita przygoda pełna czarów, magii, wrażeń, niebezpiecznych podróży.    Przyznam się wam, że moja dziesięcioletnia wnuczka przeczytała  zarówno Zakon Medykusów jak i Dwa królestwa jednym tchem. Ilekroć ktoś z dorosłych usiłował wkroczyć w jej książkowy świat i o cos zapytać, była bardzo niezadowolona. - Bo ta książka – powiedziała – wciągnie nawet tych, których do czytania trudno zagonić. To prawda, że początek jest dość rozwlekły, a nawet nudnawy, ale gdy akcja się rozwinie, nie można się od książki oderwać.   Mnie również spodobała się historia Pilla, nieustannie poddawanego najrozmaiszym próbom, i coraz niebezpieczniejszym wyzwaniom. Chłopiec będzie docierał do kolejnych światów, aż stoczy walkę z Czarnym Księciem, przywódcą Patologusów, przeciwnikiem najgroźniejszym i najokrutniejszym. Czy uda się Pillowi wyjaśnić zagadkę śmierci swego ojca? Rozwiązanie...

Zanim oddam głos autorowi, napiszę tylko, że ostatni rycerz będzie miał z magicznymi stworami sporo problemów, najwięcej jednak z ludźmi, bo to przeciwnicy trudniejsi niż cała gromada trolli. – Pisałem "Ostatniego Rycerza" z nadzieją, że rzucę na czytelnika czar choć odrobinę podobny do tego, jaki na mnie swego czasu rzucił Piers Anthony swoim "Xanthem". Miałem też zamiar wynieść do roli bohatera skrzata. Nie hobbita, niziołka czy innego kendera, ale autentycznego skrzata, który szcza do mleka i drze się wniebogłosy, kiedy goni go kot. Miałem też nadzieję namalować barwny świat fantasy z zamczyskami, borami, wodospadami i mostami, zakpić trochę z magii, pobawić się archetypami postaci fantasy i odprężyć się prezentując serię dramatyczno-komicznych perypetii. Na pewno udało mi się to ostatnie. Książkę pisało się świetnie, czytało jeszcze lepiej (bom zdążył do czasu redakcji wszystko zapomnieć), a oprawą graficzną jestem zachwycony. Ilustracje, w znacznej  mierze żartobliwe, zręcznie korespondują z nastrojem książki. Ech, wiem, że każda pliszka swój ogonek chwali, ale z dumą wręczyłem książkę Następcy Tronu, a ten przeczytał ją w ciągu trzech dni. Uznaję to za sygnał, że chyba się udało. Innymi słowy, "Ostatni Rycerz" to klasyka fantasy skierowana raczej do młodszego czytelnika, z dużą dawką poczucia humoru i gamą bohaterów, z których każdy znajdzie coś dla siebie. Mam nadzieję, że Wam się spodoba – powiedział Marcin Mortka, autor książki. Mnie, czyli babci Zosi, książka spodobała się bardzo. Podpisuję się pod oceną autora lewą ręką. Dlaczego lewą? Prawą pisze mi się dużo trudniej, choć w szkole za pisanie lewą nieraz dostawałam po łapach. Ściskam i czekam na wasze opinie. Ostatni rycerz Autor: Marcin Mortka Wydawnictwo: Wilga

Im tę książkę dedykuję, pod warunkiem, że są to dzieci oczytane i rozsądne. A że czasem rżą jak rącze konie, no cóż, każdy wiek rządzi się swoimi prawami. Ulf, bohater opowieści chodzi do szkoły, i cały czas ma pod górkę. Jest nierozgarniętym dziewięcioletnim grubaskiem, ma starszego brata, który mu bez przerwy dokucza, i rodziców, którzy nie potrafią wkroczyć do akcji, gdy między braćmi źle się dzieje. Na początku roku szkolnego w klasie zjawia się nowy kolega Percy. Razem z jego przyjściem życie Ulfa zmienia się całkowicie. Percy należy do męskiej grupy alfa. Pyskuje, potrafi się bić, bez strachu chodzi po równoważni, nie wstydzi się tego, że jego hobby to haftowanie, a co najważniejsze chce się z Ulfem zaprzyjaźnić. I co ma zrobić taki niedorajda? Oczywiście, że oszaleć ze szczęścia, choć w żaden sposób nie potrafi zrozumieć, w czym tkwi tajemnica powodzenia Percy’ego. No chyba nie w tym haftowaniu. Wreszcie nowy kolega mu to wyjaśnia. Tajemnica sukcesu tkwi w tenisówkach. Starych, znoszonych, ale magicznych. Teraz Ulf będzie marzył, aby takie tenisówki zdobyć. Ale uwaga! Już wkrótce się okaże, że wraz z tenisówkami Ulf zdobędzie nie tylko to, o czym marzył, ale i to, czego nie pragnął. Z grzecznego chłopca z przedmieścia Sztokholmu przemieni się w rogatego diabła, na którego wszyscy zaczną się skarżyć. Ta przyjaźń okaże się wielkim ciągiem problemów, takich, o których do tej pory Ulf nawet nie słyszał. Czy rzeczywiście Percy jest aż tak zły? Nie, to Ulf odkryje drugą stronę życia. A może zwyczajnie, o czym nie ma pojęcia, zacznie dojrzewać. A z dojrzewaniem łączą się najrozmaitsze życiowe klęski, które najbardziej przerażają dorosłych, nie dopuszczających do siebie myśli, że i u nich to dojrzewanie przybierało najczęściej ciemne barwy. Ulf Stark relacjonuje wydarzenia bez wdawania się w oceny. Pokazuje świat takim, jakim go...