– Zobacz – woła do żony zachwycony tata rocznego Gucia – jak świetnie razem bawimy się piłką. Po 3 podaniach maluch przestał interesować się zabawą, ale jego tata był z niego naprawdę dumny. Zakończyli pierwszy mecz!
Eksperci, opisując poszczególne fazy rozwoju dziecka, zastrzegają, że u każdego malucha przebiega to indywidualnie. Mimo to martwisz się, gdy okazuje się, że twoje dziecko, będąc w tym samym wieku co synek przyjaciółki, umie mniej. Nie przejmuj się! I bądź cierpliwa! Chwal swoje dziecko – to jeden z najlepszych systemów motywowania. Klaszcz, uśmiechaj się, nawet wtedy, gdy opanował do perfekcji drobną - wydawałoby się - czynność.
Prawie roczny maluch stara się wrzucić klocek do pudełka. Raz, drugi, trzeci. Pozwól mu samemu dojść do rozwiązania. Przy kolejnej próbie pokaż, jak to osiągnąć. Ale zamiast sama wrzucać klocek, czemu od dłuższej chwili nie możesz się oprzeć, weź rączkę malca i mówiąc: „Mamusia ci pomoże”, razem zróbcie ten ruch. W końcu dziecko odniesie sukces, a ty, stojąc z boku, będziesz dumna, że jesteś mamą tak zdolnego smyka.
3,5-letnia Zuzia przed pójściem do przedszkola protestuje, gdy mama chce nałożyć jej nową bluzkę: – Mamusiu, nie nie chcę tej bluzeczki. Nikt mnie nie pozna! Ubieranie malca to coś więcej niż pierwsza lekcja stylu. Przy dobrej zabawie również uczysz podejmowania decyzji. Przed wyjściem z domu zaplanuj czas tak, by dziecko mogło samo wybrać ubranka. Na początek możesz zaproponować: „Mamusia wybierze spódniczkę (spodenki), a ty bluzeczkę”. Już dwulatek, choć przecież nie umie jeszcze sam się ubrać, bardzo lubi spędzać czas przy otwartych szufladach z różnymi ciuszkami.
– Dziś wieczorem zostaniesz z babcią i dziadkiem. A jak się obudzisz rano, to mamusia i tatuś będą już w domku – powiedziała Monika do swojej dwuletniej córeczki. O 1. w nocy mała się budzi, rozgląda i zdziwiona pyta: – Gdzie mama? Ja nie śpię. Jeśli do tej pory byłaś jedyną „przytulanką” dziecka, czas to zmienić. Nawet gdy jeszcze karmisz piersią, ucz je zasypiania we własnym łóżeczku. A może niech do snu układa pociechę tata, przytuli, opowie bajkę...
Bierzesz w ramiona swojego 2-latka, a on, zamiast się tulić, gryzie cię lub bije. Na stanowcze: „Tak nie wolno”, ku twemu zaskoczeniu zaczyna płakać. Przytulasz go, chcąc pocieszyć, a on znów gryzie. Dziecko w ten sposób wyładowuje swoje emocje. Jednak nie można na to pozwalać. Wyjaśniaj mu, co przeżywa, i ucz, jak ma sobie z tym radzić. Powiedz: „Widzę, że jesteś zły. Może pobiegamy, by wyrzucić złość?”.
W przedszkolu ze zdumieniem Magda przyglądała się, jak jej 3-letnia Weronika odkłada na miejsce zabawki. W domu magia przestaje działać. Wszelkie próby nauki porządku kończą się zawsze tym samym: Magda po raz kolejny może dokładniej przyjrzeć się zabawkom, układając je na miejscu. Zanim zaczniesz doszukiwać się podstępnych sztuczek stosowanych w przedszkolach, wypróbuj metodę, którą po przemyśleniu zastosowała Magda. Kup kilka kolorowych pudeł i zorganizuj zabawę w segregowanie. To działa! Nim się obejrzysz, u twego boku wyrośnie mały pomocnik.
Pozwalając prawie 4-letniemu Frankowi na wybranie dania w restauracji, Robert już w tym samym momencie żałował tej decyzji. Powiedział tylko: – Pamiętaj, by to zjeść. I tak jak przewidywał, kurczak na słodko smakował dobrze... tylko z nazwy. Znasz to? Jeżeli ustalacie zasady, to nie po to, by je łamać. Gdy zostawiasz dziecko pod opieką dziadków lub niani, przekaż je. Czy zawsze trzeba się ich trzymać? Zawsze, lecz nie za wszelką cenę. Najważniejsze, by działać z rozsądkiem i dla dobra malca. A Franek? Gdy przyszła pora zamawiania deseru, dostał drugą szansę.
Konsultacja: Krystyna Zielińska, psycholog, od 15 lat pomaga rodzicom w wychowaniu, pracuje w warszawskim przedszkolu.
Adaptacja w przedszkolu dla niektórych dzieci jest trudniejsza niż dla innych. Jeśli przez pierwsze dni dziecko płacze w przedszkolu lub nie chce się z tobą rozstawać, jest to naturalna reakcja. Jeżeli jednak płacz i niechęć nie ustają z codziennym chodzeniem do przedszkola – przyczyna może leżeć gdzie indziej. Sprawdź, ile zwykle trwa adaptacja w przedszkolu, jakie są możliwe przyczyny problemów z adaptacją i w jaki sposób możesz pomóc dziecku zaaklimatyzować się w placówce. Spis treści: Jak pomóc dziecku w adaptacji do przedszkola? Wskazówki dla rodziców Ile trwa adaptacja w przedszkolu? Problemy z adaptacją w przedszkolu – możliwe przyczyny Gdy maluch nie mówi, czemu nie chce chodzić do przedszkola Adaptacja dzieci w przedszkolu. Podpowiedzi dla nauczycieli Jak pomóc dziecku w adaptacji do przedszkola? Wskazówki dla rodziców Pójście do przedszkola to trudny moment i dla dziecka, i dla rodzica. Na szczęście to mija. Niektóre dzieci po kilku dniach dumnie kroczą do przedszkola i rzucają się w wir zabawy, inne potrzebują nieco więcej czasu, aby przystosować się do nowych warunków. Co możesz zrobić, aby dziecko polubiło przedszkole i jak ułatwić mu adaptację? Ucz samodzielności Zanim dziecko rozpocznie przedszkolną przygodę, naucz je: korzystać z toalety lub nocnika, mówić, jak ma na imię i nazwisko, zgłaszać potrzeby (mówić, że coś boli, jest zimno itp.), używać łyżki i widelca przy jedzeniu, ubierać się i zakładać buty. Dzięki temu maluch poczuje się pewniej. Zachowaj spokój Emocje się udzielają - to prawda stara jak świat. Dlatego nic tak nie potęguje rozpaczy dziecka jak nerwowe reakcje rodziców. Nie płacz, nie krzycz, nie zanoś dziecka do sali, a potem nie odrywaj...
Aż boisz się pomyśleć, że to mogłoby się wam przydarzyć? Lepiej, by nasze rady nie okazały się potrzebne. Ale ryzyko istnieje. Czy twoja pociecha wie, jak się zachować, gdy się zgubi ? Łagodnie i bez straszenia przygotuj ją na taką ewentualność. Naucz dziecko, jak się nazywa Przede wszystkim sprawdź, czy potrafi powiedzieć, jak się nazywa i gdzie mieszka. Ćwicz tę umiejętność w zabawie i od czasu do czasu powtarzaj. Trzy- lub czterolatek szybko się uczy, ale też prędko zapomina. A te wiadomości powinien mieć w główce zawsze. Starszak może też zapamiętać numer twojego telefonu komórkowego. Jednak pod wpływem stresu (gdy się zgubi) nawet bardzo rezolutny przedszkolak może zapomnieć nazwiska. Wiele kurtek i bluz ma wewnątrz specjalne naszywki – nie wpisuj tam pełnych danych dziecka, wystarczy imię i numer twojej komórki. W Internecie można zamówić bransoletkę z numerem telefonu, którą malec może nosić np. na plaży. Gdyby się zgubił, osoba, która go znajdzie, będzie mogła szybko się z tobą skontaktować. - Uczmy też dziecko, kim jest policjant, ochroniarz, strażnik miejski, obsługa sklepu. Na spacerze lub podczas zakupów pokazujmy mu takie osoby: „To jest pan ochroniarz. Gdybyś się zgubiła , zorientowała się, że nas nie ma, podejdź i powiedz, że szukasz rodziców” – radzi Mariola Pietroń-Ratyńska, psycholog. Trzymaj dziecko za rękę, by się nie zgubiło W tłumie zawsze trzymaj dziecko za rękę . Przypominaj mu i powtarzaj: „Bądź blisko mnie, patrz, gdzie jestem, nie odchodź”. – Gdy maluch się nas ładnie pilnuje, nagradzajmy go za to, chwalmy, żeby utrwalić dobre nawyki – podpowiada psycholog. Kilkuletnie dziecko jest ufne, nie umie odróżnić ludzi dobrych od złych. Może oddalić się, gdy zobaczy coś ciekawego (np. zabawkę na wystawie sklepu). Dlatego nie wolno go spuścić z oka! Uprzedź malca, że...
Mój 2,5-letni synek, gdy jest w złym humorze, wpada w wściekłość. Gryzie, bije z całej siły i wrzeszczy. To samo dzieje się w piaskownicy, gdy inne dziecko nie chce mu oddać swojej zabawki. Boję się, że wychowuję małego potwora. Sylwia S. z Warszawy Dlaczego dziecko jest agresywne? Przyczyn agresji u dziecka jest wiele i nie zawsze są one być oczywiste dla jego rodziców. Najczęstsze to: 1. Nieumiejętność radzenia sobie z emocjami Kilkulatek nie rozumie i nie umie opanować złych emocji, nie radzi sobie z przeciwnościami, nie potrafi jeszcze żyć w grupie – taką wiedzę zdobędzie dopiero z czasem. Frustrację wywołują w nim również stawiane mu ograniczenia. Dążąc do własnej niezależności i jednocześnie nieustannie słysząc zakazy i nakazy, którym musi się podporządkować, malec denerwuje się i wyraża to w sposób agresywny. 2. Zaburzenia rytmu dnia W życiu dziecka niezwykle ważny jest rytm dnia - o stałej porze bawi się, je, idzie spać. Wszelkie zakłócenia tego rytmu, czyli na przykład brak popołudniowej drzemki, głód z powodu opóźnionego obiadu i inne niezaspokojone potrzeby dziecka, mogą być źródłem nerwów. Także złe samopoczucie, będące często zwiastunem choroby, może wywołać agresję. 3. Nieodpowiednie wzorce zachowań Jeśli rodzice, inni dorośli lub rówieśnicy zachowują się agresywnie, arogancko i wybuchowo, dziecko najprawdopodobniej będzie ich naśladować. Przyjrzyj się zachowaniu swojemu i taty dziecka - może nieświadomie wy wprowadzacie nerwową atmosferę? 4. Błędy rodziców Czasami przyczyną agresji u dziecka są błędy w wychowaniu – zakazy i uniemożliwienie dziecku podejmowania samodzielnych decyzji lub wręcz przeciwnie — pozwalanie na zbyt wiele. Jeśli z kolei będziemy poświęcać maluchowi za mało czasu, bardzo prawdopodobne, że agresją spróbuje on zwrócić na siebie uwagę rodziców....
