Gdy Monika dowiedziała się, że straciła ciążę, "skończył się jej świat". Na swoim blogu opisała, z jakimi emocjami musi radzić sobie kobieta, która dowiaduje się, że nie zostanie mamą. Przeczytajcie jej historię. Wśród nas również są kobiety, które musiały poradzić sobie ze stratą i nauczyć się żyć na nowo...
"Życie przynosi mi mnóstwo niespodzianek, które zazwyczaj trzęsą mocno moim światem, ale przynoszą pozytywne zmiany. Ostatnio jednak przyniosło mi coś, o czym wciąż trudno mówić bez łez pod powiekami. Miałam być mamą. Tym razem nie będę..." – zaczęła swoją historię Monika. O tym, że jest w ciąży, dowiedziała się przed Mikołajkami. Jak tylko zobaczyła dwie kreski na teście ciążowym, poczuła to, co czuje każda mama i każda przyszła mama: lęk o własne dziecko. Lęk, który znają tylko matki. Monika powiedziała o ciąży rodzinie i przyjaciołom, dzieliła z nimi swoją radość. Jednak szczęście nie trwało długo. 16 stycznia zabrała ją do szpitala karetka.
"W niedzielę w nocy zaczął się koszmar. Obudziła mnie krew. Szybko wybiegliśmy z domu na pogotowie, stamtąd do szpitala zabrała mnie karetka. Mąż nie mógł ze mną jechać, a ja nawet nie wiedziałam, gdzie mnie zabierają. Leżałam w karetce, migały mi za oknem światła lamp, czas mijał, a ja płakałam i modliłam się. Lekarka, która mnie przyjęła, szybko zrobiła mi USG i okazało się, że już po wszystkim. Powiedziała, że tak się zdarza na wczesnym etapie ciąży, jeśli zarodek się źle rozwija. Płacz, którego doświadczyłam, był taki inny, taki ze środka, jakby wycie. Nie wiedziałam, że mam w sobie i taki głos...
Zatrzymali mnie w szpitalu Żeromskiego (Kraków). Pielęgniarki, położone, lekarze, wszyscy byli dla mnie mili. To mnie ktoś pytał o głupoty, żeby oderwać moje myśli, choć na chwilę; to mnie ktoś pogłaskał, to powiedział kilka ciepłych słów. Dostałam kroplówkę, byłam sama w pokoju w tę pierwszą noc. Mąż przywiózł mi rzeczy na przebranie, ale nie mógł zostać na noc. Nie mogłam spać. Czekałam, aż zacznie się ruch w szpitalu, jak dowiem się czegoś więcej, jak przyjdzie lekarz, jak zacznie się nowy dzień, jak przyjedzie mąż. Około szóstej przyszedł do mojego pokoju ksiądz z komunią, po jego wyjściu znów się rozpłakałam. Czekałam, aż będę mogła zadzwonić do rodziców. Głos rodziców, który usłyszałam w słuchawce po tym, jak im przekazałam smutne wieści, zapamiętam do końca życia. Jak to moja koleżanka powiedziała, takie rzeczy, jak strata ciąży, nie powinny się zdarzać. Nie powinny. A jednak zdarzają się..." – pisze Monika.
Zobacz także: Przyczyny i pierwsze objawy poronienia
"Co mi pomogło, kiedy było naprawdę źle, kiedy obudziłam się w swoje urodziny w szpitalu i nie wiedziałam, jak dalej żyć? Wsparcie innych. Rodziny, bliskich znajomych, ale też tych dalszych. Pisali, dzwonili, modlili się za mnie. Podnosiło mnie to na duchu, dodawało nadziei, że będzie lepiej. Znalazłam się nagle po drugiej stronie: oto ja, która lubi wspierać innych, inspirować ich do tego, żeby spełniali swoje marzenia, żeby się nie bali żyć tak, jak chcą, musiałam poprosić o pomoc. Dzięki temu przekonałam się, ile osób za mną stoi, że mogę na nich liczyć tak jak oni na mnie. Bardzo jestem im (Wam!) za to wdzięczna! Nie wiem, w jakim byłabym stanie, gdyby nie Wy..." – dodaje.
"Straciłam ciążę. To straszne doświadczenie, bez względu na to, jak wcześnie to nastąpiło. Bo nowe życie pojawiło się tylko na chwilę i znikło, zabierając ze sobą nasze plany i marzenia, kawałek nas samych. Skończył się nasz świat, takim, jakim go znaliśmy. Zaczął się nowy, musimy się go dopiero nauczyć. A żeby tak się stało, trzeba przejść przez etap głębokiego smutku, oswoić się z tym, co się stało. Potrzeba na to czasu. Wiem, że kiedyś będzie lepiej, musi być. Nie wiem, dlaczego mnie to spotkało, jaki zamysł Boga za tym wszystkim stoi. Może kiedyś się dowiem. A może to na zawsze pozostanie tajemnicą..." – kończy wpis Monika.
Według różnych źródeł, od 10 do 30% ciąż kończy się poronieniem. Średnio co piąta kobieta traci dziecko. To o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać, w końcu rzadko słyszymy o stracie dziecka. Kobiety, które doświadczyły straty, boją się mówić głośno o tym bolesnym doświadczeniu i o swoich uczuciach. Te, które mówią, nie zawsze są wysłuchane.
Ludzie nie wiedzą, jak reagować, kiedy dowiadują się, że ich przyjaciółka, sąsiadka czy koleżanka z pracy straciła dziecko. Nie wiedzą, co powiedzieć, a czego nie mówić. Strata dziecka jest tematem tabu, a kobiety, które jej doświadczyły, nie dostają wsparcia, które mogłoby im pomóc poradzić sobie z taką traumą. Czasem nie trzeba nic mówić, wystarczy wysłuchać i być. Czasem świadomość, że ma się wokół bliskie i życzliwe osoby, jest wszystkim, czego potrzebują kobiety po poronieniu.
Całą historię Moniki możecie przeczytać na jej blogu monikamalgorzatalis.pl.
Czytaj także: Straciła ciążę 11 razy... Jak poradziła sobie ze stratą?
Źródło: monikamalgorzatalis.pl
Czym są rekomendacje? Są to sugestie, które każdy szpital powinien wykorzystać podczas tworzenia własnego modelu postępowania w przypadkach straty ciąży. Rekomendacje skierowane są do personelu 52 oddziałów położniczo-ginekologicznych na Mazowszu . Dokument ma na celu m.in. zapewnienie kobietom, które tego chcą, godnego pożegnania się z dzieckiem. Pismo zawiera również pakiet podstawowych informacji, m.in. dotyczących urlopu macierzyńskiego, zasiłku macierzyńskiego i ewentualnie pogrzebowego. Co zaproponowała Hafija? Agata Aleksandrowicz , dyplomowany promotor karmienia piersią oraz autorka bloga hafija.pl, wysłała maila do urzędu, z prośbą o pochylenie się nad tematem, o którym nie było wzmianki w dokumencie. Reakcja była natychmiastowa. Rekomendacje zaktualizowano, dodając informację dotyczącą laktacji po stracie ciąży . - Cieszę się, że rekomendacje uwzględniły tak istotny problem, jakim jest pojawienie się u kobiet po poronieniu laktacji. Jest to nadal zaniedbana sfera tego, jakże bolesnego, wydarzenia. Trzeba mówić o tym, że opieka laktacyjna jest kobietom niezbędna, nie tylko po narodzinach dziecka, ale także w czasie żałoby po stracie dziecka - powiedziała Agata Aleksandrowicz. Jakie są obecne zalecenia dla kobiet po stracie dziecka? Kobiety, u których rozpoczęła się laktacja, powinny skorzystać z pomocy doradcy laktacyjnego lub doświadczonej położnej, a co najważniejsze, powinny skorzystać z łagodnych i naturalnych sposobów zakończenia laktacji. To zrób: pij napary z szałwii delikatnie odciągaj pokarm - nie pobudzi to laktacji, a przyniesie ulgę rób okłady z liści kapusty Koniecznie omów postępowanie ze swoim lekarzem lub położną. Tego nie rób: nie bandażuj piersi nie bierz środków farmakologicznych Zespół opracowujący rekomendacje został powołany z inicjatywy wojewody Jacka...
Moja historia pewnie jest jak setki innych... ale jednak wyjątkowa. Mam zaledwie 18 lat. To nie jest tak, że dziecko to był kaprys. Jestem odpowiedzialna, mam narzeczonego i jestem na etapie kończenia szkoły. W zeszłym roku w marcu, zaszłam w ciążę . Byliśmy wniebowzięci! Pomimo drobnych problemów naprawdę nasze szczęście nie znało granic. Wszystko było w porządku, z wielką przyjemnością chodziłam do lekarza, dbałam o siebie, robiłam wszystko tak, jak powinnam. Mała fasoleczka rosła i rosła. Przeczytaj: 12 rad na początek ciąży Na początku ciąża przebiegała prawidłowo O ciąży dowiedzieliśmy się mniej więcej w 5. tygodniu. Od razu poszłam do ginekologa . Na USG coś już było widać :-) Początkowe badania wychodziły dobrze. Nic nie wskazywało na to, aby miało się coś złego stać. Na 14 lipca miałam wyznaczone upragnione USG , na którym mogłam wreszcie wyraźnie zobaczyć mojego dzidziusia. Byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Ciut wcześniej (3 lipca) mój narzeczony obchodził urodziny. Pamiętam to jak dziś... Naszykowałam wszystko. Jako prezent chciałam podarować mu pierwsze ubranko kupione dla naszej pociechy. Niepokojące objawy Czekałam z urodzinową niespodzianką na ukochanego. Korzystając z toalety, dostrzegłam na bieliźnie dosłownie kropelkę krwi. Miałam złe przeczucie. Po konsultacji z mamą zadzwoniłam na pogotowie . Zabrano mnie na badania. Aż 4 godziny czekałam w kolejce. W końcu lekarz wykonał USG i stwierdził, że płód obumarł 6 tygodni wcześniej (a ja byłam wtedy w 12. tygodniu ciąży). Byłam przerażona , załamana, wylałam morze łez. Mimo wszystko staraliśmy się jakoś żyć. Najgorsze były te urodziny... najgorszy dzień w życiu. Zobacz: Jakie badania zrobić po poronieniu? Nowa nadzieja po stracie ciąży Podczas wizyty kontrolnej u ginekologa usłyszałam, że możemy starać się o dzidziusia po pierwszej...
Poród na długo pozostaje w głowie mamy. Odtwarzamy, analizujemy, wspominamy. Podzielcie się swoimi opowieściami porodowymi. Napiszcie swoje historie. Najciekawsze, najbardziej wzruszające opublikujemy w serwisie babyonline.pl. • Ile godzin rodziłyście? • Z kim? • Jak znosiłyście ból? • Czy poród był w terminie? • Co Was zaskoczyło? • Co najbardziej utkwiło Wam w pamięci? Opisz swój poród >> "Nagle usłyszałam kliknięcie..." Dużo czytałam czasopism poświęconych dzieciom, niemowlakom i opiece nad nimi. Już dużo wcześniej niż nawet planowałam maleństwo. Po prostu interesowało mnie to. Gdy w końcu zdecydowaliśmy się z mężem na potomstwo, czułam się bardzo dobrze przygotowana. Ten stan trwał aż do 28. tygodnia ciąży , gdy przy badaniu pani ginekolog powiedziała, że mała jest ułożona bardzo nisko - jak do porodu, szyjka zaczęła się skracać, na szczęście rozwarcia nie ma. Miałam dużo leżeć, dostałam leki, aby szyjka się tak szybko nie skracała. Całą drogę do domu płakałam. Na szczęście na kolejnych wizytach było lepiej, mała wyżej, szyjka tak szybko się już nie skracała. Luteinę miałam brać do 37. tygodnia ciąży . Potem mogłam już rodzić. Gdy wybił 37. tydzień ciąży, odłożyłam leki, wstałam z łóżka. I czekałam, czekałam na moją Kruszynkę. Termin porodu zbliżał się wielkimi krokami. A tu nic się nie działo. Małej było dobrze u mnie w brzuszku, nie spieszyło się jej już. Termin porodu nadszedł, a tu nic, badanie KTG wyszło prawidłowo. Po 2 dniach miałam kolejne badanie rano - wszystko było ok. Pojechałam z mężem na zakupy wieczorem, wypożyczyliśmy film. Rano, po wyjątkowo dobrze przespanej nocy, wstałam bardzo wypoczęta. Poszłam zrobić sobie śniadanko, mąż spał jeszcze - miał wolne. Był 17 marca, 4 dni po wyznaczonym terminie. Po zjedzonym śniadanku wróciłam do łóżka, ułożyłam się...
