Apel mamy: "Miałam dwie cesarki, przestańcie mnie oceniać!”

Pierwsze dziecko - Maję - urodziłam siłami natury. Była zdrowa i piękna, ważyła ponad cztery kilogramy i mierzyła 56 cm.  Z drugą ciążą nie było żadnych problemów, do momentu, gdy podczas wizyty u ginekologa usłyszałam: "Niestety serduszko przestało bić". Nie pamiętam, jak wyszłam w tego gabinetu i jak dojechałam do domu. Przez pół roku płakałam i miałam żal do całego świata .  Trzecia ciąża Postanowiliśmy, że na razie nikomu o niej nie powiemy , tak na wszelki wypadek, poczekamy do Wigilii - będę wtedy w 13. tygodniu ciąży. Dwa dni przed świętami wybraliśmy się na przedświąteczne zakupy . Nagle poczułam, że się ze mnie leje. Wszędzie była krew : na siedzeniu w samochodzie, na ubraniu... Zrobiło mi się słabo. Myślałam: "Boże, znowu straciłam dziecko". Mąż zawiózł mnie do najbliższego szpitala. Kazali czekać, bo - jak się okazało - nie mieli ginekologa. Pojechaliśmy do drugiego szpitala. Badanie. " Z dzieckiem wszystko w porządku . Nie widzę źródeł krwawienia. Może to jakieś naczynko?" - powiedział lekarz. Odetchnęłam z ulgą. Później okazało, że to łożysko się odkleja . Muszę leżeć. "To dopiero 13. tydzień, ale wytrzymamy. Kruszynko, bądź dzielna" - powtarzałam w duchu.  Przeprowadziliśmy się do rodziców , bo tak będzie łatwiej. Przecież jest jeszcze Maja, która potrzebuje dużo uwagi i opieki.  Tak trudno leżeć, ale damy radę Leżenie było ciężkie. Wyznaczałam sobie różne zadania, np. liczenie ruchów dziecka . Chciałam mieć pewność, że wszystko jest w porządku.  W lutym krwawienie ustąpiło, ale ja nadal mam leżeć. Termin porodu wyznaczony na 27 czerwca. Damy radę. Kwiecień. Zaczynam powoli się ruszać. W 36. tygodniu ciąży myję okna i zmieniłam firanki w całym domu. 13 czerwca - nasza czwarta rocznica ślubu i zarazem ostatnia wizyta u lekarza prowadzącego ciąży . "To co, kiedy rodzimy?"...

Byłam ostatnio u mojej fryzjerki i rozmowa zeszła na dzieci. A jak na dzieci, to oczywiście też na poród. A jak na poród – to na cesarskie cięcie , bo jak się okazało, moja fryzjerka właśnie w ten sposób urodziła swoje dziecko. Wskazaniem do cesarki był jej strach przed porodem naturalnym – strach, z którym nie umiała sobie poradzić (więcej o tokofobii, czyli strachu przed porodem przeczytasz na stronie Fundakcji Rodzić po Ludzku, czyli tutaj ). Siedziałam na tym fotelu i przez 15 minut słuchałam, jak się usprawiedliwia przede mną – albo przed samą sobą: że wie, że cesarka to gorzej dla dziecka, ale że nie miała innego wyjścia; że zdaje sobie sprawę z dobrodziejstw porodu naturalnego; że to naprawdę nie była cesarka na życzenie;  że naprawdę nie jest egoistką...  Jakbym słyszała samą siebie kilka lat temu. Po pierwszym porodzie, który zakończył się nieoczekiwanym cesarskim cięciem, przez kolejne kilka lat – a właściwie do następnego porodu (naturalnego) – miałam poczucie winy za moją cesarkę. Chociaż nie miałam żadnego wpływu na decyzję lekarzy (wskazaniem było ułożenie twarzyczkowe mojej córki), to i tak się czułam jak matka gorszego sortu. Za każdym razem, gdy ktoś mnie pytał o mój poród, to zanim coś powiedziałam, układałam sobie w głowie odpowiedź – tak, żeby te dwa słowa: "cesarskie cięcie" powiedzieć lekko i mimochodem. Bo miałam nadzieję, że wtedy nikt ich nie usłyszy i że nie będzie drążył, i że nie będę musiała opowiadać,​czemu jednak nie rodziłam naturalnie i czy to bardzo dziwne uczucie: dostać znieczulenie w kręgosłup, a jeszcze dziwniejsze – mieć parawanik na brzuchu i widzieć, jak za tym parawanikiem lekarze wyjmują ci dziecko z brzucha.  Otóż moi drodzy, tak, to są bardzo dziwne uczucia. Ale jeszcze dziwniejsze jest to poczucie winy i porażki, które towarzyszy wielu mamom po...

Wiele kobiet powie: Nieważne jak, byle było zdrowe! Ta mama przez wiele miesięcy miała jednak odmienne zdanie. Na szczęście, do czasu! " Ta ciąża przebiegała bez żadnych komplikacji, podobnie jak pierwsza. Oczekiwałam, że poród także odbędzie się w podobny sposób. Byłam w szoku, gdy okazało się, że po 21 godzinach, zostanę pilnie odwieziona do sali operacyjnej na cesarkę. To były najbardziej przerażające minuty w moim życiu . Kiedy robi się cesarskie cięcie? Oczywiście byłam wdzięczna, że urodził się zdrowy synek, ale nigdy nie zaakceptowałam emocji, które temu towarzyszyły. Chciałam powiedzieć, że nie  jest dla mnie ważne, w jaki sposób mój syn pojawił się na świecie... Nawet powiedziałam to kilka razy na głos... Ale nie wierzyłam w to wcale! Chciałam uznać, że cesarskie cięcie jest dobrym rozwiązaniem, ale po prostu nie mogłam. Przez wiele miesięcy po narodzinach syna, rozmyślałam nad tym, jak moje dziecko przyszło na świat. Zastanawiałam się milion razy, co można było zrobić inaczej i czy dzięki temu, mogłabym urodzić naturalnie. Czy powinniśmy wywoływać poród tego dnia, czy poczekać jeszcze trochę? Myślałam też oczywiście nad tym, co by się stało, gdyby lekarze nie zrobili mi cesarki?  Takie myśli towarzyszyły mi przez cały 1. rok macierzyństwa. Zobacz film, a przestaniesz bać się porodu! Oczywiście część tych emocji mogę zrzucić na zmiany hormonalne w moim organizmie i na depresję poporodową. Ale nie wszystkie. Ja po prostu nie potrafiłam cieszyć się z cudu narodzin mojego dziecka, gdyż nie urodziłam go w sposób naturalny. Nie było to perfekcyjne. Płakałam, bo jego poród nie był cudowny i magiczny, tylko kojarzył mi się z płaczem, strachem i przerażeniem.  Że jego poród nie był taki jak sobie wymarzyłam. Że wzięłam go w objęcia dopiero następnego dnia, bo byłam na środkach przeciwbólowych. Że...