Staszek ma trzy i pół roku i ogromne trudności z akceptacją tego, że przegrał w grze. Kiedy nie wygra, robi dziką awanturę. Rozwala klocki, zabiera części gier i do tego płacze. Jak nauczyć go przegrywać? – pyta Wioleta.
Trzyipółlatki jeszcze nie mają dostatecznie wykształconej gotowości do tego, aby godzić się z porażką. Co nie znaczy, że nie warto już uczyć dziecko tego, jak znosić niepowodzeń czy nie poddawać się. To ważne umiejętności.
Gotowość do znoszenia przegranej pojawia się dopiero w połowie okresu przedszkolnego, tak więc Staś jest jeszcze zbyt młody, aby ze spokojem przyjmować, że coś mu się nie udało. Ponadto tak małe dzieci wierzą, że uda im się wszystko, nie potrafią realnie oszacować swoich zdolności i umiejętności. Dlatego właśnie w tej chwili warto uczyć dziecko, jak zachować się po przegranej.
Niech maluch wie, że – mimo doznanej przykrości – warto podać rękę, uśmiechnąć się, powiedzieć, że następnym razem się uda. Najlepiej samemu to pokazać, tzn. przegrać kilka razy i po swojej porażce zachować się w sposób właściwy (czasem nawet przesadnie podkreślając to, że mimo smutku podajemy rękę i gratulujemy zwycięzcy). Potem, gdy Staś przegra, poprosić go o taką samą reakcję. I znowu dać dziecku wygrać kilka czy kilkanaście razy i po własnej przegranej zachowywać się w taki sposób, jakiego oczekujemy od dziecka.
ZOBACZ TEŻ: Test kompetencji dla trzylatka – do druku
Choć wymienione umiejętności wydają się bardzo „poważne” i „za trudne”, by opanował je kilkulatek, tak naprawdę jednak nauczysz je malucha w bardzo prosty i szybki sposób. Jak? Oczywiście przez zabawę! Jeśli chcesz, aby Wasze wspólne zabawy były jeszcze ciekawsze i by Twoja pociecha zdobyła jeszcze więcej nowych umiejętności, weź udział w konkursie i wygraj 1 z 20 zabawek od Fisher-Price! W co bawić się z przedszkolakiem? 1. Labirynt. Znalezienie wyjścia z labiryntu to jeden z najlepszych sposobów trenowania zdolności logicznego myślenia i rozwiązywania problemów. Labirynt możesz narysować dziecku na kartce, wydrukować go z bezpłatnie dostępnych zasobów znajdujących się w Internecie, a nawet ułożyć z klocków czy kartonów w ogrodzie i wspólnie z dzieckiem spróbować znaleźć z niego wyjście. 2. Puzzle. Układanie obrazka z małych części ćwiczy nie tylko koordynację ręka–oko, lecz także zdolność logicznego myślenia oraz tworzenia całości z danych elementów. Możesz oczywiście kupić gotowe puzzle, ale możesz także przygotować je wspólnie z dzieckiem. Wystarczy, że potniecie na kawałki widokówkę, a później spróbujecie ją ułożyć. Samodzielne stworzenie puzzli pozwoli Ci bez trudu dopasować poziom skomplikowania układanki do wieku i możliwości dziecka. 3. Zagadki. Rozwiązując zagadkę, maluch będzie musiał połączyć ze sobą kilka informacji i wysnuć z nich właściwy wniosek, a to doskonała lekcja logicznego myślenia. Wspólnie ustalcie jakąś kategorię, np. zwierzęta, a następnie opisz dziecku jakieś zwierzątko, nie wymieniając jego nazwy, i sprawdź, czy maluchowi uda się odgadnąć, co masz na myśli. Następnie odwróćcie role – teraz niech dziecko opisuje zwierzę, a Ty zgaduj. Komu uda się odgadnąć więcej nazw zwierząt? 4. Programowanie. To zawód przyszłości, a jego podstaw Twoje dziecko może nauczyć się...
Gra w grzybobranie, chińczyka czy warcaby powinna zaczynać się i kończyć przyjemnie. Ale jeśli dziecko nie umie przegrywać – radośnie piszczy, tylko gdy zwycięża, a przegraną przyjmuje z płaczem, obrażaniem się, rzucaniem pionkami i deklaracjami, że już więcej grać nie będzie, pora coś zmienić. Gry wywołują silne emocje – podekscytowanie rywalizacją, zadowolenie, że można miło spędzić czas z rodzicami, radość ze zwycięstwa. Ale na rozdzierającą rozpacz i awantury z powodu przegranej nie powinno być miejsca – ani przy planszy, ani w innych podobnych sytuacjach. Zobacz, jak nauczyć dziecko radzić sobie z porażką . Dziecko nie umie przegrywać – co robić? Chowamy planszówki? Wcale nie. Gry przynoszą maluchom mnóstwo korzyści. Dzieci uczą się przegrywać, ale też wygrywać z klasą, szanować przeciwnika, który okazał się słabszy – takie kompetencje mogą bardzo pomóc w przyszłej życiowej karierze. Jeśli umiejętnie i łagodnie wprowadzisz malucha w świat rywalizacji, lepiej poradzi sobie wśród rówieśników, a w przyszłości w pracy. Dzięki grom nauczy się też, jak radzić sobie ze stresem, frustracją, zawodem i złością, którą odczują po przegranej. Które dzieci gorzej znoszą porażki? Przegrywanie może sprawiać większy kłopot tym bardziej wrażliwym i mniej odpornym na stres. Jednak największe problemy z oswojeniem przegranej miewają mali perfekcjoniści. Wszystko chcą robić bezbłędnie, obawiają się niepowodzenia, które obnaża słabości i pokazuje, że nie ze wszystkim sobie radzą. Lęk przed porażką u dziecka może ujawnić się także podczas innych zadań związanych z rywalizacją – zajęć sportowych, konkursów, z którymi zetkną się w przedszkolu, a potem także w szkole. O czym świadczy silny lęk przed przegraną? Są maluchy, które rezygnują z gry od razu, gdy inne pionki wyprzedzają jego. Są też spryciarze, którzy dla...
Kochasz swoje dzieci, ale patrząc, jak się zachowują, nie umiesz określić, co do siebie czują. Martwisz się, jak w przyszłości będą wyglądały ich relacje. Czy dwa osobniki, które toczą zażartą wojnę o odnaleziony podczas sprzątania stary samochodzik, wyrosną na dobre, kochające się rodzeństwo ? Zacznijmy od pocieszeń. Po pierwsze: wojujące rodzeństwo znajdziesz w niemal każdym domu. Po drugie: burze i zawieruchy między braćmi i siostrami to rzecz naturalna. Po trzecie: są sposoby, by pacyfikować małych „zagryziaków” i umacniać łączącą ich więź. Bo w to, że ona istnieje, nie trzeba wątpić. Zatem do dzieła. Może uda się wreszcie zaznać więcej spokoju. Dziecko nie akceptuje młodszego rodzeństwa Przez całą ciążę było cudownie. Mały nie mógł doczekać się wymarzonego braciszka, którego sobie specjalnie „zamówił”. Szybko jednak okazało się, że to nie kumpel do zabawy, ale intruz, który zgarnia całą uwagę rodziców i śpi w jego ukochanym łóżeczku... Co robić: Przypominaj starszemu dziecku, ile uwagi mu poświęcałaś, jak było małe, jak śmiesznie gaworzyło, jakie miało włoski, jak zjechała się cała rodzina, żeby je zobaczyć. Oglądajcie zdjęcia z tego czasu, nakręcone filmy i inne pamiątki. Niech maluch wie, że to, czego doświadcza teraz młodsza „konkurencja”, to nic wyjątkowego, bo on przecież przez to wszystko już przeszedł. Wtajemniczaj starszaka w to, co czuje maluszek („on bardzo lubi, kiedy go tak delikatnie głaszczesz po rączce”), zachęcaj, by troszczył się o niemowlę, ale określ zasady, na jakich to się może odbywać. Przede wszystkim nie zaniedbuj starszego dziecka. Akceptuj wszystko, co czuje i pomóż mu przezwyciężyć jego zazdrość. Rozmowy o uczuciach, o empatii to mocna podstawa, na której mogą oprzeć się późniejsze relacje między rodzeństwem. Badania potwierdziły, że już ośmiomiesięczne dzieci...
