Niedawno w Edynburgu odsłonięto pomnik niedźwiedzia Wojtka: jednego z bohaterów II wojny światowej, który przemierzył szlak bojowy wraz z żołnierzami armii gen. Andersa. Niezwykła historia żołnierza niedźwiedzia porusza nie tylko w Polsce.
W kwietniu 1942 r. polscy żołnierze 2 Korpusu gen. Władysława Andersa za parę puszek konserw odkupili małego niedźwiadka brunatnego od perskiego chłopca. Karmili go rozcieńczonym skondensowanym mlekiem, miodem. Zachowywał się prawie jak człowiek. Lubił jeździć w szoferce, pić piwo z żołnierzami, spał z nimi w namiocie. Miś został oficjalnie wciągnięty na stan ewidencyjny 22 Kompanii Zaopatrywania Artylerii, z którą przeszedł z Iranu przez Irak, Syrię, Palestynę, Egipt do Włoch, a po demobilizacji do Wielkiej Brytanii. Stał się przyjacielem i kompanem żołnierzy.
By móc go zabrać ze sobą - żołnierze nadali mu imię, wojskowy stopień i wpisali do stanów osobowych Polskich Sił Zbrojnych. Niedźwiedź Wojtek stał nosił wodę i inne ciężary, stał na straży. Raz nawet złapał szpiega.
W maju 1944 niedźwiedź Wojtek brał udział w bitwie o Monte Cassino. Pomagał nosić ciężkie skrzynie z amunicją artyleryjską: nigdy żadnej nie upuścił. Od tamtej pory symbolem 22 Kompanii stał się niedźwiedź z pociskiem w łapach.
Po wojnie znalazł schronienie w Zoo w Edynburgu, gdzie żył do 1963 r.
Stał się symbolem losu polskich żołnierzy, którzy po wojnie nie mogli wrócić do ojczyzny. Będąc w zoo, tęsknił za przyjaciółmi żołnierzami. Ożywiał się na dźwięk polskiej mowy.
Fundacja Niepodległości (znana m. in. z wydania płyt: "Kto Ty jesteś", "Panny Wyklęte" z piosenkami śpiewanymi m.in. przez Katarzynę Groniec, Kasię Kowalską), wydała właśnie komiks dla dzieci w formie rymowanej opowieści o niezwykłych przygodach Misia Wojtka.
Niedźwiedź Wojtek był już bohaterem filmu dokumentalnego "Piwko dla niedźwiedzia" (reż. Maria Dłużewska), filmu dokumentalnego w reż. Williama Hooda i Adama Lavisa "The bear that went to war" (O niedźwiedziu co poszedł na wojnę), reportażu w telewizji BBC.
Komiks, autorstwa Anny Niedzieli-Strobel, z rysunkami Krzysztofa Kokoryna, można kupić w sklepie internetowym Fundacji Niepodległości. To mądra lekcja dla dzieci polskiej historii.
Czytaj też: Jak dobrze znasz hymn Polski? Sprawdź!
W świecie antycznym kult pięknego ciała prowadził do uśmiercania noworodków z widocznymi wadami ciała. Podobnie w hitlerowskich Niemczech. Kuzyn papieża Benedykta XVI miał zespół Downa, wezwano go na badania, z których już nie wrócił. Uznawano, że życie takich osób nie ma wartości. Jak w XXI wieku w Polsce żyją osoby z zespołem Downa? Książka "Pytania, których się nie zadaje" to zbiór 12 reportaży o rodzinach, w których jest osoba z zespołem Downa. Tematy, o których się nie mówi – Dziś tak ekstremalne zachowania, jak kiedyś, nie mają miejsca, ale to nie znaczy, że wyzbyliśmy się do końca stereotypów – pisze w posłowiu książki "Pytania, których się nie zadaje" prof. Antonina Ostrowska, socjolog. – Bardziej akceptujemy osoby z niepełnosprawnością fizyczną, gorzej z intelektualną. Można powiedzieć: "pytania, których się nie zadaje", albo: "tematy, o których się nie mówi". O problemach osób z zespołem Downa najczęściej mówi się raz w roku: 21 marca, kiedy przypada Światowy Dzień Zespołu Downa, albo wtedy, gdy rodzice niepełnosprawnych dzieci przychodzą protestować przed sejm. Na co dzień o tym się milczy. Osób z zespołem Downa nie widać nie ulicach, niewiele wiadomo o ich życiu. Niechciani? W środkach masowego przekazu panuje kult piękna, każde dziecko ma być mądre, zdolne i skończyć najlepszą szkołę. Stereotyp myślenia o rodzinach, w których jest niepełnosprawne dziecko, to: "koniec własnego życia, samotność, na twarzy wypisana rozpacz". Nic dziwnego, że niektórzy rodzice nie są w stanie zaakceptować dziecka z zespołem Downa i oddają je do adopcji (o tym jest jeden z najbardziej wstrząsających reportaży). Szokujące są też relacje mam, które wspominają, w jaki sposób zostały poinformowane przez personel medyczny o tym, że urodziły dziecko z zespołem...
Data 11 listopada to dla dzieci abstrakcja, tak samo, jak pojęcie „Święto Niepodległości”. Małe dziecko może nie od razu zrozumie, co to jest patriotyzm lub ojczyzna, ale to wcale nie oznacza, że nie możemy z nim o tym rozmawiać. Warto, by dziecko oswajało się z tymi pojęciami już od najmłodszych lat. Na temat patriotyzmu i o tym, jak o nim mówić dziecku, wypowiedziała się Beata Chrzanowska, psycholożka dziecięca ze Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej „Uniwersytet dla Rodziców” w Warszawie. Spis treści : 11 listopada – dla dzieci Kiedy mówić o patriotyzmie? 11 listopada – dla dzieci ważny jest przykład rodziców Dzień niepodległości – jak wytłumaczyć dziecku, o co chodzi? Wybory to też okazja do patriotyzmu 11 listopada dla dzieci Patriotyzm i ojczyzna to pojęcia abstrakcyjne. Trudno wytłumaczyć je małemu dziecku czy nawet przedszkolakowi. Małe dziecko nie jest w stanie ich zrozumieć. Myślenie abstrakcyjne uruchamia się bowiem dopiero około ósmego-dziesiątego roku życia. Dlatego nie możemy oczekiwać od przedszkolaka, że zrozumie na sto procent, co to znaczy patriotyzm, co to jest ojczyzna, ale nie znaczy to, że nie możemy o tym już z nim rozmawiać. Warto mówić o patriotyzmie i ojczyźnie, używać tych pojęć, by dziecko z nimi się oswajało. Ważne, by dziecko poznało historię Polski. Warto mu opowiadać, np. jak powstało państwo, o wspólnym języku. Odnosząc się do faktów historycznych, pokazywać, że my, Polacy, nie jesteśmy znikąd, że mamy długą historię. To też jest ważne w zrozumieniu, czym jest ojczyzna. 11 listopada – historia święta dla dzieci Warto tłumaczyć dziecku, że był taki czas, kiedy sąsiednie kraje podzieliły terytorium Polski jak tort i zabrały sobie po kawałku. Przez 123 lata nasza ojczyzna była własnością innych państw. Ale Polacy nigdy nie...
