„Wiele wskazuje na to, że nominowane do Oscara „Sekrety morza” otwierają nową kategorię – filmów terapeutycznych ” – mówi psycholog dziecięca dr n. hum. Justyna Korzeniewska. Animacja, która wejdzie do kin już 8 maja, „to mądra bajka , którą powinni obejrzeć dorośli wraz z dziećmi. Pozycja wręcz obowiązkowa” – przekonuje. Opowieść, w której prowadzić nas będą ciepłe głosy Małgorzaty Kożuchowskiej oraz Arkadiusza Jakubika , „zaciekawia i porusza dzieci, a dorosłym podpowiada jak je wychowywać. Stawia ważne pytania dotyczące rodziny, bliskości, miłości i udziela na nie wspaniałych odpowiedzi” – dodaje psycholog. Jakie są „Sekrety morza”? Bohaterką filmu „Sekrety morza” jest dziewczynka o imieniu Sirsza, ma ona 6 lat i starszego brata Bena, który nie zawsze jest dla niej miły. Pewnego dnia dziewczynka odkryje, że pod wodą potrafi zamienić się w fokę. Czy uda jej się rozwiązać zagadkę sprzed lat, gdzie zniknęła ich mama? Niezwykła przygoda rodzeństwa zacznie się, gdy Sirsza zagra na muszli, z której muzyka poprowadzi ich do świata, o którym myśleli, że istnieje tylko w bajkach. Wtedy okaże się, że wszystko, co słyszeli w legendach, jest prawdą… „Sekrety morza” obsypane nagrodami „Sekrety morza” warto zobaczyć nie tylko ze względu na fabułę, lecz także z powodu zapadających w pamięć walorów artystycznych . Na swoim koncie „Sekrety morza” mają aż 5 nagród oraz 10 nominacji na znaczących festiwalach na całym świecie. Film zachwycił nie tylko amerykańską Akademię Filmową, która przyznała mu nominację do Oscara w 2015 roku , ale także jury Tokyo Anime Award Festival, które okrzyknęło go Animacją Roku czy gremium Satellite Awards (nagroda w kategorii Najlepszy Film Fabularny). „Sekrety...
Interpretuje te niesamowite przygody Andrzej Szopa , znakomity aktor teatralny, filmowy, dubbingowy. Posłuchajcie, bo pan Andrzej czyta przekonująco. Silny, pewny siebie i żądny przygód amerykański kowal trafia do zamku Camelot, gdzie wraz z królową Ginewrą mieszka król Artur, legendarny władca średniowieczny. Tam także ciekawski Jankes spotka całą śmietankę rycerstwa na czele z Lancelotem, a także najsławniejszego czarownika tamtych czasów - Merlina. Ale zanim stanie się kims ważnym, ważniejszym od samego Merlina, zostanie posądzony o ludożerstwo i skazany na śmierć. Właśnie w lochu sprytny kowal postanowi wykorzystać swoją przewagę nad niedokształconymi (tak przynajmniej sądzi) ludźmi średniowiecza i zacznie zdobywać sławę kogoś o wiele mądrzejszego niż sam Merlin, ba, mądrzejszego niż król Artur. Butnemu Jankesowi się wydaje, że jego dość powierzchowna wiedza z przyszłości pozwoli mu zdobyć przewagę nad mieszkańcami Camelotu i stać się prawdziwym władcą średniowiecznego królestwa. Oczywiście pomysł nie wypali, bo kowal wpadnie we własne sidła. Ale o tym dowiecie się z książki, której dobrze sie słucha, choć została napisana w XIX wieku. Nie będziemy się teraz zastanawiać, o co chodzi pisarzowi, co demaskuje, dlaczego kpi z dawnych legend. Potraktujcie tę powieść jak interesującą historię pewnego sprytnego Jankesa, któremu się wydawało, że może być nawet szefem samego Lancelota i pierwszym w państwie Artura czarodziejem. Kowal pozostanie kowalem, błędni rycerze błędnymi rycerzami. Wy natomiast świetnie się zabawicie, bo sporo w tej opowieści dobrego humoru, dużo zaskakujących sytuacji i całkiem dużo tak typowej dla pisarza ironii. Fajna wakacyjna przygoda. Dobrze się po lekturze tej książki śni. Jankes na dworze króla Artura Autor: Mark Twain Czyta: Andrzej Szopa Wydawca: Lissner Studio Nośnik: CD w formacie mp3 Czas nagrania: 6 godzin 14...
Obiecywałam, że po ukazaniu się książki, na pewno wam o niej napiszę. Słowa dotrzymuję. Bo słowo, o czym wiecie nie tylko z książek Starego Doktora, to rzecz najwyższej rangi. W Józkach zresztą nie tylko słowo się liczy. Liczy się poczucie bezpieczeństwa, odróżnianie dobra od zła i przyjaźń. Książkę gorąco polecam i przedstawicielkom płci piękniejszej, bo o niej także jest mowa, i tej odrobinę brzydszej. Wakacje 1908 roku. Na kolonie do Wilhelmówki zjechało stu pięćdziesięciu chłopców, a każdy z nich to gejzer pomysłów, energii, wyobraźni. I najróżniejszych charakterów od tego idealnego po ten wymagający gruntownej naprawy. Dla większości z tej gromady ten kolonijny wyjazd był pierwszym wyjazdem za miasto, dla wielu była to pierwsza w życiu okazja uwolnienia się choćby na chwilę od ojca pijaka, a także do zjedzenia trzech posiłków dziennie. To prawda, że świat przedstawiony przez Janusza Korczaka idealny nie jest, bo problem goni problem, ale prawdą jest i to, że wielu kolonistów udaje się oszlifować, uładzić, opanować. To zasługa nie tylko oddanych wychowawców, ale i chłopców, którym takie normalne życie i dobre wzorce nagle zaczynają odpowiadać. Pewnie, że jeszcze w pierwszych dniach chłopcy potrafią nabroić, zniszczyć na przykład ptasie gniazdo, wyjeść z kolonijnej spiżarni miód, ale już pod koniec pobytu tych incydentów prawie nie ma. A jeśli nawet się zdarzają, to sąd z kolonii złożony z chłopców z winnym odpowiednio się policzy. Wszystko jak w prawdziwym sądzie, tylko kary bardziej wyszukane. Powiecie pewnie, cóż to za kolonie, na których nie ma dziewczyn. Ależ są, i to niemalże za płotem. Z kolonią chłopaków sąsiaduje bowiem Zofiówka, obóz dla dziewcząt. Jak dziewczyny, to i pierwsze miłości. Tak, ale o tym już w powieści. Nie myślcie jednak, że z kart książki wieje nudą i tanią dydaktyką, bo niby cóż mądrego można...
