Poród rodzinny jeszcze kilkanaście lat temu traktowany był jako zbędny wymysł rodzącej. Nie był też dostępny dla każdego – aby móc rodzić z partnerem, trzeba było wnieść stosowną opłatę. Dziś porody rodzinne są już standardem i wiele par się na nie decyduje. Czasami, np. gdy mąż nie może lub nie chce towarzyszyć kobiecie, decyduje się ona na poród z doulą, mamą lub przyjaciółką. Wiele kobiet uważa, że o wiele łatwiej jest im znieść poszczególne fazy porodu, jeżeli mają przy sobie kogoś bliskiego. Rzeczywiście porody rodzinne mają wiele plusów, ale mogą też mieć minusy, dlatego każda para musi sama zdecydować, jaka opcja będzie dla nich najlepsza.
Obecność bliskiej osoby sprawia, że poród wydaje się bardziej znośny dla rodzącej. Wsparcie, na jakie może liczyć, daje jej poczucie bezpieczeństwa i choć odrobinę komfortu w tym niełatwym czasie. Największymi plusami porodu rodzinnego są:
Mimo niezaprzeczalnych zalet porodu rodzinnego nie wszystkie pary są zdecydowane rodzić wspólnie. Mężczyźni miewają czasem pewne obawy i czują, że nie są gotowi na takie przeżycie. Z kolei niektóre kobiety wolą zachować tę sferę ukrytą przed partnerem. Minusy wspólnego porodu, jakie są najczęściej wymieniane, to:
Najważniejsze, by decyzja o wspólnym porodzie była podjęta przez oboje partnerów. Nie można przymuszać się do niego, jeśli ma się jakieś obawy. Nie chodzi o to, by mężczyznę szantażować i za wszelką cenę nakłaniać do wspólnego porodu: „Jeśli kochasz, to się zgodzisz” – tak argumentują niektóre kobiety. Z kolei panowie mówią: „Skoro nie chcesz, bym był obok, to chyba do niczego ci nie jestem potrzebny”.
Zobacz też: Internetowa szkoła rodzenia: przygotowanie do porodu bez wychodzenia z domu
Jeśli partner nie jest w stanie towarzyszyć rodzącej, a jej zależy na wsparciu w tych trudnych chwilach, może poprosić o pomoc inną bliską osobę: mamę, przyjaciółkę czy siostrę. W ostatnich latach popularność zyskuje również poród z doulą. Taka towarzyszka też świetnie się sprawdzi. Ważne, by był to ktoś, komu się ufa i kto czuje się gotowy na podjęcie takie wyzwania.
Nawet jeśli tata nie jest obecny przy porodzie, nie znaczy to, że będzie mniej związany uczuciowo z dzieckiem. Bycie dobrym ojcem nie zależy wyłącznie od tego, czy mężczyzna przetnie pępowinę. Ważniejsze jest, by od początku angażował się w pielęgnację dziecka, uczestniczył w jego wychowaniu. Wtedy narodzi się więź tak samo silna jak ta, która powstaje dzięki wspólnemu porodowi.
Zobacz także:
O zbawiennym wpływie obecności bliskiej osoby na samopoczucie kobiety oraz przebieg porodu jako pierwsi przekonali się lekarze amerykańscy. Już na początku lat 70. ubiegłego wieku wprowadzili tzw. porody rodzinne. W Polsce pierwszy poród, w którym uczestniczył przyszły tata, odbył się w 1983 r.! Zobacz też: co zabrać do szpitala, czyli wyprawka na porodówkę – instrukcja dla taty Rodzić z partnerem, bo... Wielki zwolennik porodów rodzinnych, jeden z najwybitniejszych polskich położników, prof. Włodzimierz Fijałkowski, w swojej książce "Szkoła rodzicielstwa" pisze: "Po dwóch latach obserwacji szczególnie zwróciliśmy uwagę na aktywny udział mężów w rozładowywaniu napięć i ich umiejętność niesienia konkretnej pomocy". I dalej: "Wbrew obiegowym, anegdotycznym wręcz opiniom, żaden ojciec asystujący przy porodzie nie zemdlał. I chociaż wielu z nich podkreślało swą dużą wrażliwość na wszelkie kojarzące się ze szpitalem zjawiska, to czynny udział w porodzie oraz skupienie uwagi na rodzącym się dziecku i potrzebach żony całkowicie eliminowały dawniej dostrzegane reakcje". Zobacz też: co czuje tata podczas porodu rodzinnego Przygotowania do porodu W większości szpitali od par, które chcą odbyć poród rodzinny, wymaga się, aby wcześniej uczestniczyły w zajęciach szkoły rodzenia. Podczas cotygodniowych spotkań dowiedzą się praktycznych rzeczy, m.in.: jak prawidłowo oddychać w czasie porodu, by zmniejszyć ból jak rozpoznawać i regulować skurcze (sprawdź, jak rozpoznać w jaki sposób przebiega poród jakie inne techniki możecie stosować, by zmniejszyć dyskomfort rodzącej. Przyszłego tatę zajęcia w szkole rodzenia oswajają z sytuacją, w której występuje on w roli pomocniczej wobec żony – to ona i jej emocje są na pierwszym planie. Pomagają mu też...
Dylemat: rodzić razem czy osobno dotyczy wszystkich mężczyzn, których partnerki spodziewają się dziecka. Nie wszyscy mamy tyle szczęścia, że podejmujemy dobrą decyzję. Zdarza się, że presja środowiska lub żony czy – wręcz przeciwnie – nasz strach i obawa powodują, że na sali porodowej czujemy się fatalnie lub na odwrót, żałujemy, że nas na niej nie ma. Co zrobić, by tego uniknąć? Zobacz też: Co przygotować na porodówkę – zadania dla taty Wspólny poród wspólna decyzja Poród rodzinny to zjawisko stosunkowo nowe. A skoro nowe, to także kontrowersyjne – nie został wypracowany na ten temat jeden, obowiązujący pogląd. Wspólne rodzenie było jednym z głównych postulatów akcji „Rodzić po ludzku” zainicjowanej przed kilku laty przez „Gazetę Wyborczą” (czytaj: rewolucja na porodówce – nowe prawa dla mamy i dziecka ). Od tego czasu zaczęto na ten temat dyskutować. Wcześniej właściwie nie było o czym. Jeszcze kilkanaście lat temu nie do pomyślenia było otwarcie sal porodowych dla mężczyzn (zobacz, jak wygląda sala porodowa, zanim na nią trafisz ). O przyjściu na świat córki lub syna ojcowie dowiadywali się zwykle od położnej (stojąc pod drzwiami i przestępując z nogi na nogę). To i tak był duży postęp w porównaniu z sytuacją dzisiejszych 50-, 60-latków, których o potomstwie najczęściej powiadamiał telefon do pracy lub domu. Na szczęście czasy się zmieniły. Dziś każdy sam może dokonać wyboru. Niestety czasem nie decydujemy się na poród rodzinny ze względów finansowych. Za osobną salę porodową w wielu szpitalach trzeba bowiem zapłacić. Wbrew obiegowej opinii jednak, rodzenie razem nie ma wyłącznie zwolenników. Argumentów na „tak” jest co prawda więcej, ale wciąż pojawiają się także te na „nie”. Warto przeczytać: Rady dla taty, jak przetrwać wspólny poród...
Wciąż zastanawiam się, czy mąż powinien być razem ze mną, gdy będę rodzić. Wiem, że wiele młodych mam chwali to sobie, ale nie mam pewności, czy to właśnie obecność przyszłego taty tak pomaga. A jeśli przeważą złe wspomnienia? I wpłyną niekorzystnie na nasze relacje. Wciąż mam wiele wątpliwości. Marianna z Koszalina Nie tylko przyszłe mamy – tak, jak Pani – zastanawiają się nad konsekwencjami porodu rodzinnego. Psycholodzy również. Odpowiadając na Pani wątpliwości, posłużę się wynikami badań. Grupę przyszłych mam, zdecydowanych na rodzenie z mężem, oraz tych, które zaplanowały poród bez partnera, pytano o to, jakie mają oczekiwania wobec tego wydarzenia. Później proszono o relacje z jego przebiegu. Okazało się, że w ostatnim trymestrze ciąży oczekiwania obu grup były podobne (to może dziwić, bo większość kandydatów do porodu rodzinnego chodzi do szkół rodzenia , co polepsza stosunek do porodu). Takie nastawienie oddziałuje na ocenę porodu – bez względu na obecność partnera, jeśli kobieta spodziewała się pozytywnych przeżyć związanych z rodzeniem, to właśnie takie odczucia miała podczas niego. Poród rodzinny i poród solo - różnice Między kobietami rodzącymi samotnie i razem z mężem były jednak różnice, gdy porównano opisy ich przeżyć w kilka tygodni oraz kilka miesięcy po porodzie. Mamy rodzące samotnie coraz bardziej negatywnie oceniały swoje zachowanie podczas porodu. Natomiast oceny rodzących z mężem były z reguły pozytywne. Obie grupy kobiet podobnie – a więc coraz bardziej negatywnie wraz z upływem czasu – oceniały zachowanie personelu medycznego. Zmieniły się też relacje z samego porodu. Pół roku po porodzie opisy były krótsze, z mniejszą liczbą szczegółów, a informacje dotyczące bólu uwzględniały raczej ocenę jego intensywności niż rodzaju. Obecność męża lub partnera przy...
