Wielu z tych bajek nie znacie, o niektórych tylko słyszeliście. A jest w nich cały tajemniczy świat ludowych wierzeń. Spisane przez Afanasjewa historie opowiadają o niesamowitych przygodach Iwana carewicza, Marii Moriewny, Wasylisy Przepięknej, którzy muszą walczyć ze strasznymi wiedźmami, Kościejem Nieśmiertelnym, Smokiem Goryniczem, Morskim Carem. W tych baśniach, jak wspomniałam, jest cały fantastyczny świat, realny zresztą także. Spotkacie i złe macochy, i nierozważnych władców, i mężów pantoflarzy. Siła by mówić. Pomyślałam więc, że najlepszą zachętą będzie opowiedzenie wam jednej wybranej przeze mnie baśni. Może na przykład Finista - Jasnego Sokoła.
Gdzieś na krańcach Rosji żył wieśniak, któremu po śmierci żony przyszło wychowywać trzy córki. Piękną, dobrą, pracowitą Mariuszkę, najmłodszą, i dwie starsze zazdrośnice, leniwe panny, których imion nawet autorowi nie chciało się odszukać. Mariuszka pracowała, pomagała ojcu, dbała o niego, starsze siostry, okropne brzydule, tylko narzekały.
Któregoś razu ojciec wybierał się na targ. Pyta więc swoje córki, o jakich prezentach marzą. Starsze życzą sobie przepiękne szale, najmłodsza tylko patrzy i milczy. Wreszcie po wielu namowach ojca prosi o pióro Finista – jasnego sokoła. Ojciec wrócił z szalami, ale pióra nigdzie nie znalazł. Gdy następnym razem znów wyjeżdżał do miasta, starsze córki poprosiły o srebrne pantofelki, a Mariuszka o pióro sokoła. Za trzecim razem kupił starszym córkom piękne suknie, ale pióra nigdzie nie znalazł. Już miał wracać, gdy spotkał staruszka, któremu zwierzył się ze swego kłopotu. Okazało się, że to drogocenne pióro jest w posiadaniu staruszka. Dał je starzec wieśniakowi, a ten zawiózł córce.
Starsze siostry wystroiły się w suknie i zaczęły się wyśmiewać z Mariuszki:
- Zawsze byłaś głupia, i głupią zostaniesz! Wetknij sobie to piórko we włosy, a będziesz ślicznie wyglądała!
Mariuszka nic im nie odpowiedziała, tylko usiadła w kąciku. A nocą, kiedy wszyscy pokładli się spać, wzięła piórko, rzuciła je na podłogę i rzekła:
- Finiście! Mój drogi, jasny sokole, zjaw się, oczekiwany narzeczony!
I pojawił się w izbie młodzieniec nieopisanej urody…
Teraz będzie zagadka. Jak skończyła się ta bajka? Napiszcie do mnie. Z radością odpowiem na wasze listy. Przeczytajcie także inne baśnie. Są bardzo ciekawe.
Baśnie rosyjskie
Zebrał i opracował: Aleksander Afanasjew
Wydawnictwo Rytm
Aaron i Emma Whittington z Kansas w Stanach Zjednoczonych i ich 7-miesięczna córeczka Mya przeżyli prawdziwe chwile grozy. Dziewczynka zaczęła drapać się po policzku. Na początku rodzice nie widzieli w tym nic niepokojącego. Jednak Mya zaczęła drapać się niemal bez przerwy . Natychmiast udali się do lekarza. Pediatra, jak to niestety zwykle bywa w takich niejednoznacznych przypadkach, stwierdził, że to z pewnością z powodu ząbkowania. Zaordynował leki uśmierzające ból przy ząbkowaniu i kazał iść do domu. Stan dziewczynki się pogarszał, potwornie spuchł jej policzek Leki nie zadziałały, a stan niemowlęcia wręcz się pogorszył. Okolica policzka powyżej szczęki spuchła do rozmiarów piłki golfowej, a nawet nieco większych! Na środku pojawiła się mała kropeczka, ranka przypominająca na pierwszy rzut oka pryszcz. Lekarze stwierdzili, że to poważna infekcja lub guz węzłów chłonnych. Te przypuszczenia również się nie potwierdziły. Po kilku godzinach ku zdumieniu lekarzy i rodziców dziecka ze spuchniętego miejsca i maleńkiej ranki zaczęło wystawać coś dziwnego. Po pociągnięciu i wyjęciu czegoś w rodzaju długiej nitki, przypominającej rodzaj pasożyta, okazało się, że to… zwyczajne piórko! Miało ok. 4 cm długości. Skąd się wzięło w policzku dziecka? Nie wiadomo. Dziewczynka najprawdopodobniej musiała je połknąć lub wciągnąć do nosa. Maluchy bardzo często wkładają do buzi wszystko, co napotkają na swej drodze. Badają i poznają otoczenie organoleptycznie. Tak wyglądało wyciąganie obcego ciała z policzka niemowlęcia, fot. screen YouTube Piórko, które znalazła malutka Mya mogła połknąć lub wciągnąć do noska i tak przez drogi oddechowe znalazło się w jamie ustnej lub gardle. Tam utkwiło i prawdopodobnie przebiło skórę. Organizm poważnym stanem zapalnym zaalarmował, że pojawiło się w nim obce ciało....
Jak już wspomniałam Andi nie ma babci, ale od czego dziecięca fantazja. Wyobraża więc sobie, że babcia zeszła z fotografii, by razem z nim wyruszyć na poszukiwanie przygód. I to przygód niebanalnych. Wybiorą się i do wesołego miasteczka, i do cyrku, popłyną w daleką morską podróż. I pewnie by tak bez końca wędrowali, gdyby nie to, że do domu po sąsiedzku wprowadza się pewna staruszka, której Andi zaczyna pomagać. Wkrótce ta miła pani stanie się dla chłopca zastępczą babcią. Kimś bardzo ważnym. A babcia z fotografii? Dowiecie się, gdy sięgniecie po książkę. Mądrą, dowcipną, ciepłą. Książkę o dziecięcych marzeniach. Tych spełnionych, i tych, które na pewno się spełnią. Zapytajcie rodziców, oni także się tą książeczką kiedyś zachwycali, tak zresztą jak kilka pokoleń dzieci zafascynowanych przygodami małego chłopca. Dodam tylko, że fajnie się Babcię na jabłoni czyta, i fajnie ogląda, bo ilustracje Mirosława Pokory, to klasa sama w sobie. Tłumaczenie Marii Kureckiej także. Mam nadzieję, że uda wam się książkę zdobyć. W przeciwnym razie nigdy się nie dowiecie, jak się poluje na tygrysy, jak ujeżdża dzikie konie, a przede wszystkim jak się mieszka na jabłoni. Babcia na jabłoni Autorka: Mira Lobe Ilustrator: Mirosław Pokora Tłumaczka: Maria Kurecka Wydawnictwo: Dwie Siostry Seria: Mistrzowie Ilustracji Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy.
- Mamo, a co Wróżka Zębuszka właściwie robi z tymi wszystkimi perłami, w które zamienia ząbki? – zapytało moje dziecko i nie czekając na odpowiedź udzieliło jej same: - Może robi z nich biżuterię i potem ona i jej siostry chodzą całe obwieszone perłami! Bo Wróżka Zębuszka ma siostry, magiczne moce i jest bez wątpienia naprawdę fajna. Jest też mega gapą, o czym moje dziecko zdążyło się już przekonać nie raz ani nie dwa razy... Tak, w naszym domu Wróżka Zębuszka dała plamę już trzykrotnie, a przecież w buziach moich dzieci tkwią jeszcze tuziny mleczaków... Wróżka i Mikołaj to nie kłamstwo! Wierzę w to, że dzieciństwo powinno być spowite magią i nie przekonują mnie argumenty, że opowieści o Mikołaju to rodzaj przemocy symbolicznej służącej wymuszaniu posłuszeństwa u dziecka. Nie uważam też, że odkrycie prawdy wywoła u nich traumę i że historie te są kłamstwem, a więc powinny być ścigane z urzędu jako moralnie naganne. Dlatego też moje dzieci wierzą w Mikołaja - a z racji regionalnych rodzinnych przynależności także w Dzieciątko i Aniołka – oraz we Wróżkę Zębuszkę, gwiezdny pył i gwiezdne wojny, a nade wszystko w to, że ten świat jest zadziwiającym, pełnym cudów miejscem. I nawet ja nie potrafię im tego zepsuć, mimo że od kilku lat usilnie próbuję. U nas bowiem Wróżka Zębuszka nazywa się Gapiuszka. I chociażbym nie wiem, jak się starała, wykładam się na tej pannicy ze skrzydłami raz za razem. Dwója, mamo, siadaj. Upadek Wróżki Zębuszki, część 1 Pierwszy upadek Wróżki był niezwykły, bo dotyczył jej pierwszej wizyty w naszym domu. Jaka matka zapomina o wsunięciu pod poduszkę pieniążka dziecku, któremu właśnie wypadł pierwszy ząbek? Ja. Wieczorne pełne ekscytacji oczekiwanie mojej córki zamieniło się w ponure rozczarowanie, kiedy rano pod poduszeczką znalazła tylko swojego zęba....
