Maciuś i dziadek – recenzja książki

Dziadkowie mają swoje szczególne święto 22 stycznia, czyli w Dzień Dziadka , ale nie tylko wtedy o nich pamiętajmy. Poniższe życzenia dla dziadka świetnie nadadzą się również z okazji imienin czy urodzin ukochanego dziadziusia. Proponujemy różne wierszyki i rymowanki, które na pewno spodobają się wszystkim dziadkom i wywołają na ich twarzach promienne uśmiechy. Życzenia można wpisać na laurkę dla dziadka lub po prostu pięknie wyrecytować. Drogi prezent nie jest konieczny, ale samodzielnie upieczone ciasto dla dziadka lub zrobiony własnoręcznie, niepowtarzalny prezent na pewno będą miłą niespodzianką.  A oto życzenia, które możecie wykorzystać, by podziękować dziadkom za to, że są i troszczą się o was: Wesołe życzenia dla dziadka Oryginalne wierszyki dla dziadka  Wzruszające życzenia dla dziadka  Krótkie życzenia dla dziadka do wysłania SMS-em Wesołe życzenia dla dziadka Dla Dziadunia dzięcioł stuka, ryczy krowa, brzęczy mucha, osioł skacze, aż do nieba, zawsze Dziadka kochać trzeba! * Dzisiaj dzień jest nadzwyczajny, dzisiaj dziadek mój świętuje. Wnuczka (wnuczek) biegnie z życzeniami, dziadka w czoło wycałuje!  * Dużo czasu wolnego, samych przyjemności, Jak najmniej kłopotów i wiele radości! Nic do naprawiania, dźwigania, trzepania, Tylko miękki fotel i coś do chrupania.  Oryginalne wierszyki dla dziadka Ty dziadku, dla gromadki wnuków kochających jesteś podporą, przykładem i siłą. Życzymy Ci dzisiaj, aby szczęścia słońce zawsze dla Ciebie, Dziadziu, radością świeciło! * Niech Ci zdrowie i siły służą, Żyj nam dziaduniu sto lat. Niech Ci zdrowie i siły służą, Niech troski żadne Twego czoła nie chmurzą i z wnuków bądź zawsze rad! * Dziadku! Niech stale radość i uciecha Twoją zdobi skroń, I niebo...

Dedykuję tę bajkę mojej Mikuni, która uwielbia psy. 1. Wyspa szczęścia             Za górami, za lasami… W odległej krainie, na środku pięknego, przejrzystego oceanu znajdowała się wyspa. Była bardzo zielona, rosły na niej  wszystkie odmiany pięknych, kolorowych i pachnących kwiatów. Najważniejszą rzeczą, która ją charakteryzowała, było to, że wszyscy jej mieszkańcy byli bardzo szczęśliwi. Zawsze radośni, uśmiechnięci, zdrowi. Odnosili się do siebie z szacunkiem, traktowali się, jak wielka rodzina, a każdy przyjaźnił się z każdym.             Mieszkańcy nazwali wyspę „Wyspą szczęścia”, zgodnie z tym, jak się na niej czuli. Uważali się za najszczęśliwszych ludzi na świecie. Wyspa miała kształt zbliżony do psiej kostki i była naprawdę wielka. W samym jej środku znajdował się piękny zamek, gdzie mieszkał Król tej wspaniałej krainy.             Król nazywał się Oskar i był bardzo szanowany na całej wyspie, ponieważ rządził nią dobrze i sprawiedliwie. Zawsze był wyrozumiały i dla każdego miał dobre serce.  Starał się, żeby wszyscy byli zadowoleni i uśmiechnięci.             Król Oskar wiedział, że jego wyspa jest bardzo sławna na całym świecie i wiele osób chciałoby mieć możliwość zamieszkania w tej pięknej krainie. Niestety, miejsce na wyspie było ograniczone. Wyspa Radości była zamieszkana przez największą ilość mieszkańców, jak to było możliwe. Nie można było przyjąć do tej zielonej krainy więcej osób.             Mimo tego, co kilka tygodni, przybijał do portu statek, na którym przypływały osoby i zwierzęta, starające się przebłagać...

Halina nazywa siebie babcią z doskoku, przyjezdną. Pracuje w Warszawie, a tylko weekendy spędza w domu w Krakowie. Tam może spotkać się z wnuczką. Krótki pobyt w domu, wiele spraw do załatwienia. Wspólne chwile nie zawsze są możliwe, więc babcia Halina głównie tęskni. Za Zuzią i półrocznym Oskarem, dzieckiem drugiego syna, który mieszka jeszcze dalej – w Londynie. W innej sytuacji jest dziadek Marek. Często odbiera wnuczkę z przedszkola i zajmuje się jej siostrami, gdy rodzice pracują. Ma czas, bo od niedawna jest na emeryturze. Ale wcześniej też udawało mu się pomagać w opiece nad wnukami. Kiedy chłopcy byli mali, nasza trzecia bohaterka, babcia Wanda, mieszkała razem z nimi. Jeszcze wtedy pracowała, więc starała się przede wszystkim odciążać córkę w bieżących sprawach – zakupach, gotowaniu. Po przeprowadzce dzieci do nowego mieszkania, podobnie jak dziadek Marek, spędza z wnukami czas do powrotu rodziców z pracy. Blisko, ale nie zbyt... blisko – Nie chciałabym mieszkać z wnukami, choć takie rozwiązanie może mieć pozytywny wpływ na dzieci – uważa babcia Halina. – To uczy wnuki, że jest coś takiego jak rodzina, uczy szacunku dla starszych ludzi. A dziadkom może przynieść spełnienie, bo zwykle gdy przechodzą na emeryturę, czują się niepotrzebni – dodaje. Zalety bliskiego kontaktu podkreśla też Marek, dziadek pięciorga wnucząt, który sam mieszkał w jednym domu z rodzicami (oni na parterze, on z żoną i synami na piętrze). Jego starsze wnuki mieszkają na drugim końcu Warszawy, ale do trzech najmłodszych, którym poświęca teraz najwięcej czasu, ma zaledwie dziesięć minut szybkim marszem. Choć blisko znaczy wygodnie, lepiej jego zdaniem, gdy rodzice i dzieci nie prowadzą wspólnego gospodarstwa. – Musi być jakaś odrębność –  mówi. Babcia Wanda też przyznaje: –...