Pitu i Kudłata dają radę - recenzja audiobooka dla dzieci

Czy książka jest dobrym pomysłem na prezent dla dziecka? To zależy. Sama chętnie dawałabym tylko książki, bo lubię je dostawać. Ale wiem, że jeśli dziecko nie lubi czytać albo słuchać, gdy rodzice mu czytają, to w takim wypadku książka jest średnim pomysłem na prezent. Nie znaczy to, że nie można jej podarować, jednak nie powinna być tym głównym prezentem, tylko dodatkiem. By nie było tak, że dziecko marzy o kolejce, a pod choinką znajduje sweterek. Nie ma większego rozczarowania jak nietrafiony prezent. Naprawdę ważne jest to, by to obdarowany ucieszył się z prezentu. Bo prezent ma sprawiać przyjemność. Taka natura jest prezentu. Ma sprawiać przyjemność obdarowywanemu, a nie obdarowującemu, który w ten sposób chce zrealizować np. swoje wychowawcze potrzeby. Książka jest dobrym prezentem, ale trzeba wiedzieć, jaką książkę dla jakiego dziecka. A jeśli dziecko czyta? To mamy ułatwione zadanie. Bo np. ma ulubioną serię i brakuje mu kilku tomów. Na pewno dokupienie kolejnych sprawi mu ogromną przyjemność. Generalnie warto patrzeć, obserwować dziecko, słuchać, rozmawiać o tym, co mu się podoba, jakie książki lubi czytać. Wtedy łatwiej trafić z tą jedyną. ZOBACZ TEŻ: Zabawki, tablety czy gry – czyli o jakich prezentach marzą dzieci. Czy warto dawać dzieciom na prezent ulubione książki z naszego dzieciństwa? Jeśli mamy takie książki, które były ważne dla nas, gdy byliśmy dziećmi, to nie darowałabym ich pod choinkę, tylko wspomniałabym o nich np. w czasie rozmowy o swoim dzieciństwie. Spytałabym dziecko, czy chce, by ją przeczytać. Jeśli chce, to ją wyciągamy i czytamy. Tylko musimy pamiętać o tym, że to moja książka, a nie dziecka. To istotne, bo dorośli zapominają o tym, że dzieciom podobają się inne rzeczy. I niekoniecznie to, co nam się kiedyś podobało, im również przypadnie do gustu  Podobnie jest z...

Byłam spóźniona dobre dwadzieścia minut, ale nie zamierzałam się tym przejmować. Kino już i tak diabli wzięli, seans właśnie się zaczyna, a ja mam jeszcze kawałek drogi. Zresztą, co tam kino. Dzisiaj będziemy mieli z Leszkiem znacznie ciekawszy temat do rozmowy. Dokładnie w tym momencie uświadomiłam sobie, że wszystkie moje obawy nagle zniknęły. Roześmiałam się głośno na wspomnienie przerażenia, z jakim dzisiaj rano wpatrywałam się w niebieską kreseczkę, która pojawiła się w okienku. Natychmiast zrobiłam drugi test w bezsensownej nadziei, że może ten pierwszy był uszkodzony. Ale wynik, niestety, był identyczny. Jeszcze dziecka mi potrzeba – myślałam ze złością. To znaczy generalnie, kiedyś, planowałam zostanie matką, ale przecież nie teraz, kiedy wszystko nareszcie zaczyna się układać. I w pracy, i z Leszkiem. Zresztą, ile my się znamy? Raptem trzy miesiące. Od niedawna on coś przebąkuje, że oboje mamy za mało czasu i że byłoby lepiej gdybyśmy mieszkali razem. Ale to są ciągle takie luźne uwagi, a nie konkretne propozycje. I co? Teraz mam mu powiedzieć, że będziemy mieli dziecko? A swoją drogą nie rozumiem, jak to się mogło stać. Już dawno nie jestem przecież nastolatką, a zawsze mówiłam, że nie wierzę we "wpadki" dojrzałych kobiet. Jeśli któraś wpada, to moim zdaniem mniej lub bardziej świadomie tego chce. No i proszę, piękną teorię w moim własnym przypadku diabli wzięli. Już podnosiłam słuchawkę, żeby zawiadomić Leszka, ale zmieniłam zdanie. Widać kołatała się we mnie jeszcze jakaś nadzieja, że to pomyłka. Zadzwoniłam więc do mojego ginekologa i umówiłam się na wizytę zaraz po pracy. Niewiele było ze mnie pożytku w firmie tego dnia, bo nie mogłam się skupić, a i pochlipywać w łazience mi się zdarzało. Zwierzyłam się ze zmartwienia mojej przyjaciółce Ewie, a ta popukała się w czoło. – Ty chyba...

Magda rozstała się z ojcem Ani jeszcze przed jej urodzeniem. Szybko okazało się, że samotne macierzyństwo to wyzwanie często ponad jej siły. Przetrwała najgorsze chwile, teraz jest z siebie dumna, że dała radę. Chociaż w ciągu ostatnich dwudziestu lat liczba rozbitych  rodzin w Polsce zwiększyła się o połowę, temat samotnego macierzyństwa wciąż budzi wiele emocji. Do dziś opinia publiczna nie zawsze jest łaskawa dla matek, samodzielnie stawiających czoło rodzicielstwu. Kobieta, która wychowuje dziecko bez męża? Pewnie „wpadła” z przypadkowym partnerem! Stereotyp samotnej matki jest prosty. I jak wszystkie stereotypy – całkowicie rozmija się z prawdą. Dla Magdy, trzydziestoletniej specjalistki do spraw logistyki, dwie kreski na teście nie były niespodzianką. W końcu już od jakiegoś czasu oboje z mężem starali się o dziecko. Ale kiedy jej brzuszek zaczął się zaokrąglać, jednocześnie coraz wyraźniej było widać, że jej małżeństwo nie przetrwa próby, jaką będzie pojawienie się niemowlęcia. – Miałam wybór : mogłam być z kimś, kto się nie nadaje na ojca, albo zostać sama. Wybrałam mniejsze zło. Rozstaliśmy się, gdy byłam w piątym miesiącu ciąży. Nie wstydzę się, że jestem samotną matką, przeciwnie, jestem dumna, że dałam sobie radę – mówi. Samotne macierzyństwo wymaga samodzielności Najtrudniejsze są pierwsze dni po rozstaniu, kiedy błyskawicznie przechodzisz kurs samodzielności . Musisz nauczyć się wnosić wózek z zakupami i śpiącym dzieckiem, znaleźć drogę do każdego urzędnika w mieście, szybko poradzić sobie z nocną gorączką albo biegunką malucha. – Już w czasie ciąży wszystko robiłam sama: badania, pobieranie krwi, zakupy dla noworodka. Ale po porodzie wydawało mi się, że ta góra obowiązków nie ma końca. Przez pierwsze tygodnie chodziłam z podkrążonymi oczami i zaciśniętymi zębami, jak...