Pollyanna – recenzja audiobooka

Jeśli nie, teraz to wszystko możecie przeżyć. Mnie książka Wandy Ottenbreit urzekła od pierwszego zdania. Wam także na pewno się spodoba. I chyba bardziej wersja do czytania, a nie do słuchania, choć czyta książkę wybornie Artur Barciś.   Sama konstrukcja książki jest niezwykła. Opowieści ułożone są szkatułkowo, a są to opowieści niezwykłe, takie, jakie się spotyka tylko w pełnych tajemnic baśniach. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej poznajemy Hanię i jej Dużego Brata, który wraca pewnego dnia do domu. Niestety bez jednej nogi. Brat smutny, rodzina płacze. Widać, że szczęście opuściło ten dom. Hania postanawia to szczęście odszukać. Razem z Dużym Bratem organizują wielką wyprawę w świat.   Część druga opowiada o przygodach Hani i jej Małego Braciszka. Teraz to ona będzie się opiekować małym człowieczkiem, który jest okropnie znudzony domowym nicniedzianiem. Wkrótce wszystko się zmieni… Każdy rozdział to nowa intrygująca historia, której bohaterami sa znane i dopiero co poznane postaci. Wiemy, kto to jest Ali Baba, ale nie mamy pojęcia kim są Samotne Cienie, czy Dzicy Ludzie.     Świat Hani jest ciepły, a dziewczynka jest kochana i rozumiana przez dorosłych. W takim świecie łatwo jej się poruszać, łatwo nawet przeżywać dziecięce lęki, łatwo dorastać. W takim świecie wy również poczujecie się cudownie. Jestem pewna.    Korzystając z okazji bardzo bym chciała za tę książkę podziękować Małgorzacie Musierowicz, bo to dzięki uporowi znanej pisarki, książka zapomnianej pisarki została wydana. Okoliczności równie niezwykłe jak niezwykła jest powieść (opowieść) Wandy Ottenbreit, zmarłej przed dwudziestu laty wykładowczyni Uniwersytetu Rzeszowskiego, a przede wszystkim wspaniałej mamy ośmiorga dzieci. Teraz  ja, babcia, przeczytałam jednym tchem książkę, zaraziłam nią moje...

W zimie także, a może przede wszystkim, bo dobrze jest pomarzyć, gdy za oknem trzaskający mróz. A może i wam za kilka miesięcy przytrafią się takie wakacje jak małej Iris, która wcale nie chciała wyjeżdżać do babci. Może i wy przeżyjecie jakieś fantastyczne przygody? Kto wie?   Dlaczego Iris nie chciała jechać do babci? Może dlatego, że po śmierci dziadka babcia była smutna? A może obawiała się, że i ona tym smutkiem się zarazi? W każdym razie mała niespełna dziesięcioletnia dziewczynka wolałaby czas wolny spędzić z rodzicami na przykład nad morzem. Jedzie, bo nie chce sprawić przykrości rodzicom, ale robi to bez przekonania. A tymczasem u babci będą się dziać dziwne rzeczy. Spotka mężczyznę o imieniu Bobas, ogromnego, silnego, ale malutkiego, gdy na jego drodze pojawi się miniaturowa myszka.    Pisarka stara się patrzeć na świat oczami dziecka, i trzeba powiedzieć, że fantastycznie się to jej udaje. Stąd w książeczce cała masa niesamowitych zwrotów akcji,  duża dawka humoru, sytuacyjnego komizmu. Mnie bardzo się spodobał opis babci, która miała pięćdziesiąt cztery włoski nad górną wargą. Chyba będę musiała policzyć swoje. To będzie taki mój prywatny konkurs na babcine włoski. A te przygody, te niezwykłe wydarzenia! I ten babciny temperament. Pozazdrościć.  Obie damy wplątają się nawet w jakąś dziwną kradzież, czego tak na dobrą sprawę starsza pani nie powinna robić.   W każdym razie Iris wróci z tych wakacji bardzo zadowolona. I bogatsza o wiele doświadczeń. A przede wszystkim przekonana o tym, że każdą zmianę należy traktować jak nowe doświadczenie, a także, że człowiek, nawet ten mały, nigdy nie wie, co go czeka jutro lub pojutrze. Zwróćcie także uwagę na ilustracje, wspaniale się komponują z treścią, a nawet tę treść uzupełniają. Przeczytajcie książkę samodzielnie. Fajnie się ją...

Autorem książki jest Francuz Patrick Modiano , pisarz głównie literatury dla dorosłych. O Katarzynce też tak niektórzy mówią, ale dla mnie jest to książka i dla małych, i dla dużych pań. Na pewno oczytany trzecioklasista może po nią z powodzeniem sięgnąć. A jeśli nawet nie przeczyta, może posłuchać, jak czyta ją Katarzyna Herman , a czyta urzekająco. W oknie nowojorskiego mieszkania stoi dorosła kobieta i wspomina dzieciństwo spędzone w Paryżu . Tata prowadził jakąś firmę, bo tak do końca nie wiadomo jaką, mama była amerykańską tancerką i rzadko przebywała w domu. Nic dziwnego, że u boku Katarzynki był przede wszystkim tato, no bo mama pewnego razu postanowiła wrócić do Ameryki, a ojciec takiej decyzji nie chciał zaakceptować. I właśnie cała historia opowiada o tym, jak Katarzynka spędzała paryskie lata u boku taty, jak sobie razem radzili, ile ich to kosztowało, i co dziewczynka robiła z wolnym czasem. Każdy kolejny dzień był niepewny, każdy był zaskoczeniem i niespodzianką . Ale oni te niespodzianki nawet lubili. Wynaleźli bowiem lekarstwo na wszelakie smutki. Zdejmowali po prostu okulary, i nagle wszystko stawało się łagodne i zamglone. Takich wspólnych obrzędów czy tajemnic mieli o wiele więcej. Na przykład w czasie codziennego golenia ojciec brał pędzel i gonił córkę po całym mieszkaniu. Gdy dogonił, malował buzię pianą. To wszystko przypomina sobie dorosła Katarzyna, a to już podpowiedź, że obydwoje z ojcem podjęli któregoś dnia decyzję o wyjeździe do mamy. Nie jest to więc książka wesoła, ale nie jest także smutna. Po prostu przepiękna historia o domowym cieple , o tęsknocie, o dorastaniu. Jest w niej także wiele niedomówień, i tajemnic. Nie martwcie się jednak. To nie jest opowieść pełna ludzkich dramatów, to opowieść dla wrażliwców, którzy kochają, gdy gdzieś tam w środku człowieka jest sporo tak potrzebnego ciepła....