W sprzedaży znajduje się także Życie, co to takiego, a w przygotowaniu Dobro i zło, co to takiego? Książki doktora filozofii Oscara Brenifiera czytajcie razem z rodzicami. Oczywiście tylko wtedy, gdy nie machają ręką na waszą dociekliwość, szanują wasze zdanie, rozbudzają waszą wyobraźnię, chętnie z wami dyskutują o ważnych sprawach.
Dzieci rzeczywiście filozofują, bo zadają masę pytań, z odpowiedzią na które my dorośli nie możemy lub nie chcemy sobie poradzić. Jest więc ta seria poradnikiem dla dorosłych i dla dzieci. Nam ma przypomnieć, że nie posiadamy monopolu na całą mądrość świata, dzieciom zaś pokazać, że myślenie wydaje fantastycznie smakowite owoce.
Każdy tom skonstruowany jest podobnie. Zawiera sześć istotnych dla małego człowieka pytań – zagadnień. Każde z tych pytań prowadzi do sześciu możliwych odpowiedzi, których mogłoby udzielić dziecko. Te z kolei prowadzą do nowych pytań. Nie ma tu jedynie słusznych odpowiedzi, z czym dzieci nieraz się spotykają rozmawiając z dorosłymi. Nie ma także zbywania dziecka odpowiedziami w stylu bo tak. Jest za to pole do dyskusji z dzieckiem – partnerem, a nie z dzieckiem pokornym odbiorcą racji dorosłego.
W pierwszym tomie wiele pytań, z odpowiedzią na które nie możecie sobie czasem poradzić. Skąd wiesz, że rodzice cię kochają? Czy jesteś zazdrosny o swoich braci i siostry? Dlaczego kłócisz się z tymi, których kochasz? Czy dobrze jest być zakochanym? Czy lepiej jest być samemu, czy z przyjaciółmi? Czy boisz się wypowiadać przed cała klasą?
Czy to nie wspaniałe podyskutować z mamą lub tatą o sprawach tak ważnych jak miłość, nieśmiałość, zazdrość.
Nie są to książki nudne, nie są także trudne, choć problemy w nich poruszane można takimi nazwać. Nie ma w nich również gotowych odpowiedzi na pytania zadawane w książce. Rolę podpowiadaczy pełnią natomiast znakomite i niezwykle zabawne rysunki Serge’a Blocha. I jeszcze jedno. Nie są to książki do czytania jednym tchem. Trzeba przy nich trochę pomyśleć, trzeba je posmakować, by naprawdę zrozumieć.
Wydawca adresuje te książki dla siedmiolatków. Dodam, że nawet wyedukowany siedmiolatek będzie musiał sie napocić, aby na wszystkie pytania odpowiedzieć. Poradzi sobie na pewno, bo dzieci uwielbiają wyzwania.
Dzieci filozofują: Uczucia, co to takiego?
Autor: Oscar Brenifier
Ilustrator: Serge Bloch
Tłumaczka: Magdalena Kamińska – Maurugeon
Wydawnictwo: Zakamarki
Książki obrazkowe są ponadpokoleniowe , co oznacza, że z zainteresowaniem pochylą się nad nią dzieci nie potrafiące jeszcze mówić, ale już paluszkiem wskazujące znane im rzeczy, przedszkolaki, a nawet uczniowie szkół podstawowych z całym edukacyjnym dorobkiem, a nawet sami dorośli. Istnieją książki przez dzieci uwielbiane, jednak dla rodzica czytanie ich w każdy wieczór sprowadza się do nudy i marzenia o szybkim dotarciu do finałowego zdania. Z picture book sprawa ma się inaczej. Po pierwsze książka obrazkowa jest krótka, największa objętość to kilkanaście stron. Po drugie, tekstu w niej jak na lekarstwo lub nawet całkiem brak. Po trzecie, książka obrazkowa oferuje gamę kolorów, postaci i przedmiotów – inaczej mówiąc świat jest tu narysowany z dbałością o stylowy detal, który dziecko potrafi kontemplować w nabożnym skupieniu całkiem długą chwilę. Książka obrazkowa dla dzieci to pożywka dla wyobraźni W książce obrazkowej nie ma gotowych odpowiedzi. Gdy dziecko zaczyna mówić, co widzi, ciągnijmy je dalej za język, np.: „A dlaczego krówka ćwiczy na siłowni, a nie pasie się na łące?" lub: „Z jakiego powodu król jedzie na żuku zamiast w złotej karocy?”. Albo: „Skąd się wzięły pingwiny w wysokich górach?”. Konfrontujmy jego wizję z naszą. Prowokujmy, stawiajmy pytania. Nie martwcie się, one nie przerosną dziecka, pojmującego więcej niż dorosły, mogącego na ten moment stać się naszym nauczycielem. Dziecko wytłumaczy mamie i tacie – zachwyconym bystrością umysłu potomka – o co tu właściwi chodzi. Jedną obrazkową sekwencję zdarzeń połączy z drugą, później z trzecią i czwartą i już jest gotowa historia! W trakcie lektury książki obrazkowej dziecięca wyobraźnia pracuje na najszybszych obrotach. Nic jej nie krępuje, z wyjątkiem nas – rodziców, którzy mogą za dużo powiedzieć. W...
Twoje dziecko już jest na etapie zadania pytań? Jesteś już zmęczona jego ciągłym: „Dlaczego?”, „A po co?”, „Jak?”, „Skąd”, „Co to?”? Ciesz się, to znaczy, że prawidłowo się rozwija! Zadawanie pytań jest dla dzieci sposobem na pozyskiwanie informacji o świecie. Kiedy zaczynają padać pytania, znaczy to po prostu, że dziecko stara się zrozumieć otaczającą je rzeczywistość i potrzebuje naszego wsparcia. Ponadroczne dziecko zaczyna pytać „co to?”. Cierpliwie odpowiadaj, nawet kilkakrotnie, ponieważ dla dziecka jest to droga do szybkiego przyswojenia wielu nowych nazw. Maluch może wiele razy spytać o to samo, zanim na stałe przypisze dane pojęcie do konkretnej rzeczy. Starsze dzieci (już od ok. 3-4 lat) zaczynają zastanawiać się nad nieco bardziej skomplikowanymi kwestiami, a pytania przybierają formę: „Dlaczego?”, „Po co?” oraz „Jak?”. Ich treść wynika z faktu, że dziecko zastanawia się nad związkiem przyczynowo-skutkowym obserwowanych zjawisk. Wielka moc dziecięcych pytań! Zadawanie pytań rozwija procesy poznawcze oraz dostarcza wiedzy o otaczającym świecie. Co więcej, treść bardziej złożonych pytań może być dla rodzica świetną wskazówką dotyczącą tego, czym dziecko zaczyna się interesować. Jeśli najczęściej ciekawią go zjawiska przyrodnicze albo zasady funkcjonowania domowych sprzętów, warto podtrzymywać te zainteresowania poprzez zapewnienie odpowiednich pomocy edukacyjnych. Pytania mogą naprowadzić również na to, z czym dziecko ma problem oraz czego nie potrafi zrozumieć. Czytaj także: Jak rozmawiać z dzieckiem o tragediach z telewizji? Jak odpowiadać na dziecięce pytania? Najlepiej jak najprościej, bez zbędnych szczegółów, ale tak, by zaspokoić ciekawość. Warto również motywować dziecko do samodzielnego...
