Jeśli twój przedszkolak ma częste zatwardzenia, zastanów się chwilę: czy jest kapryśny przy jedzeniu? Czy nie cierpi głośnych dźwięków? A może drażni go jasne światło i ogólnie rzecz biorąc jest bardzo wrażliwy na różne bodźce? Pewnie zastanawiasz się, co ma jedno z drugim wspólnego. Wyjaśniamy.
Po raz pierwszy naukowcy dostrzegli związek między nadwrażliwością sensoryczną dzieci a występującymi u nich przewlekłymi zaparciami. Swoje odkrycia ogłosili w kwietniu 2019 r. na łamach Journal of Pediatrics. To o tyle ważne odkrycie, że właśnie chroniczne zaparcie może być pierwszym sygnałem, że dziecko ma problemy z nadwrażliwością na bodźce i że wymaga fachowej pomocy.
W USA przebadano 66 przedszkolaków w wieku 3-5 lat, których rodzice zgłaszali, że ich dzieci cierpią na częste zaparcia oraz tak samo liczebną grupę przedszkolaków normalnie się wypróżniających. Sprawdzono, czy "problemy toaletowe" mają jakiś związek z wrażliwością dzieci na bodźce. Okazało się, że związek taki istnieje.
Naukowcy stwierdzili, że przedszkolaki cierpiące na przewlekłe zaparcia często wykazują podwyższoną wrażliwość na konsystencję i smak jedzenia oraz na zapachy. Objawia się to m.in. kaprysami przy jedzeniu i niechęcią do próbowania nowych potraw. Takie dzieci bardzo często wstrzymują oddawanie stolca i unikają wizyt w toalecie. To może być sygnał, że potrzebują pomocy specjalisty.
Nadwrażliwość sensoryczna polega na tym, że dziecko (lub dorosły) ma problem z odbieraniem i przetwarzaniem bodźców zmysłowych: dźwięków, światła, dotyku, smaku, a także bodźców płynących z ciała i ucha wewnętrznego (informujących o położeniu ciała w przestrzeni). Nieleczone zaburzenia tego typu mogą prowadzić do stanów lękowych, fobii i nieadekwatnych do sytuacji zachowań.
Do tej pory za symptomy nadwrażliwości sensorycznej, zwane zaburzeniami integracji sensorycznej, uważano następujące zachowania dziecka:
Sygnały te najwyraźniej pojawiają się między 6-7 rokiem życia.
Źródło: sciencedaily.com
Dlaczego już z niemowlakiem warto iść do psychologa? Już u niemowlaków, które ukończyły 3 miesiące życia, psycholog jest w stanie zaobserwować zachowania, które mogą świadczyć o pewnych trudnościach rozwojowych. A jeśli się je zaniedba na etapie niemowlęcym, w przyszłości mogą skutkować problemami w rozwoju fizycznym, psychicznym, emocjonalnym lub intelektualnym. Zobacz: Kalendarz rozwoju niemowlaka tydzień po tygodniu. Ważne jest zwrócenie uwagi przede wszystkim na te niemowlęta, które miały problemy psychoruchowe, wynikające na przykład z obniżonego lub wzmożonego napięcia mięśniowego lub na te, które asymetrycznie się układały — są to to dzieci, które warto obserwować również w późniejszym okresie życia. Zachowania i reakcje tak maleńkich dzieci są bardzo trudne do rozszyfrowania dla rodziców. Kiedy można zauważyć jakieś nieprawidłowości? Pierwsze 3 miesiące życia dziecka to okres adaptacyjny. Niemowlak przystosowuje się do życia w świecie zewnętrznym, poza łonem matki, więc nic jego rytm dobowy (sen, czuwanie, jedzenie) może być nieregularny. W porównaniu ze środowiskiem płodowym niemowlę doświadcza bardzo mocnych wrażeń zmysłowych. Natomiast po ukończeniu 3-4 miesięcy, większość niemowlaków, zaczyna coraz lepiej radzić sobie w otaczającym je świecie i wówczas łatwiej jest już coś powiedzieć o ich temperamencie czy występujących zaburzeniach. Jakie zachowanie niemowlaka można uznać za pierwszy niepokojący sygnał? Przede wszystkim są pewne etapy, które stanowią wyznaczniki prawidłowego rozwoju niemowlaka. Jeżeli dziecko w znacznym stopniu odbiega od tych norm, warto zwrócić się o poradę do specjalisty. Natomiast jednym z pierwszych sygnałów, że coś może być nie tak, jest nerwowe zachowanie niemowlęcia przy piersi. Przyczyn takiego zachowania może być wiele. Jeżeli zadbamy o odpowiednie warunki do karmienia,...
Badania przeprowadził MRC Centre for Reproductive Health na Uniwersytecie w Edynburgu (Szkocja) . Pokazują one, że 14 ze 100 dzieci urodzonych przez cesarskie cięcie było otyłych, zanim skończyły 5 lat. W przypadku dzieci urodzonych naturalnie współczynnik był mniejszy i wynosił 9 dzieci na 100 urodzonych. Badania wykazały, że niemowlęta z cesarki mają też większą skłonność do otyłości. Cesarka=otyłość, astma, bezpłodność, poronienia? Naukowcy przebadali około 30 milionów dzieci. "Kobiety w ciąży i lekarze muszą być świadomi, że cesarskie cięcie wiąże się z długoterminowymi skutkami dla dziecka i przyszłych ciąż"- mówi autorka analizy dr Sarah Stock. Chociaż badania nie wykazały źródła otyłości u tych dzieci, dr Stock nie wyklucza, że ma to związek z tym, że niemowlaki po cesarskim cięciu są rzadziej karmione piersią . A – jak mówi doktor- najnowsze badania dowodzą, że dzieci karmione piersią rzadziej są otyłe. Z kolei dr Gino Pecoraro podkreśla, że kolejnym powodem otyłości dzieci może być zdrowie matki. "Jednym z powodów wzrastającej ilości cesarskich cięć jest otyłość i starszy wiek matek. Oba z tych czynników podwyższają prawdopodobieństwo cukrzycy ciążowej " – mówi. "Cukrzyca ciążowa z kolei zwiększa ryzyko cięcia cesarskiego. Dziecko z takiego porodu może mieć większe problemy z otyłością oraz cukrzycą i w ten sposób koło się zamyka" – tłumaczy. Astma i inne problemy dzieci urodzonych przez cc We wspomnianym badaniu badacze wykazali, że oprócz skłonności do otyłości, dzieci urodzone poprzez cesarskie cięcie mają większe prawdopodobieństwo zachorowania na astmę . Blisko 20 procent z nich może mieć tę chorobę, zanim skończy 12 lat. Naukowcy od dłuższego czasu badają powiązanie pomiędzy dziećmi z cesarki a ich zachorowalnością na astmę oraz podatnością na alergie. Wielu ekspertów nie...
Dzieci często grymaszą i wybrzydzają przy jedzeniu, a rodzice skarżą się, że dziecko nie chce próbować nowych rzeczy. Czy u ciebie wygląda to podobnie? Wymyślasz nowe sposoby na przekonanie dziecka do spróbowania czegoś nowego, przemycasz warzywa , mięso... Czasem dochodzisz do kresu wytrzymałości, kiedy posiłki w twoim domu bardziej przypominają pole bitewne, niż okazję do bycia razem. Możesz przestać się zadręczać! Okazuje się, że niektóre dzieci nic na to nie poradzą, a wysiłki rodziców niewiele dadzą... Naukowcy odkryli, dlaczego niektóre dzieci wybrzydzają przy jedzeniu i nie chcą spróbować niczego nowego. Może to właśnie przypadek twojego dziecka? Podejście do jedzenia jest dziedziczne? Naukowcy z Wielkiej Brytanii donoszą na łamach The Journal Of Child Psychology and Psychiatry o wynikach swojego badania, które może wiele zmienić w życiu rodziców dzieci grymaszących przy jedzeniu . W badaniu przyjrzano się stylowi jedzenia prawie 2 tys. 16-miesięcznych bliźniąt – jedno- i dwujajowych. Naukowcy chcieli sprawdzić, jaką rolę pełnią geny w gotowości do próbowania nowego jedzenia i w wybrzydzaniu przy posiłkach. Wynik nie pozostawia wątpliwości: podejście dziecka do jedzenia jest w dużej mierze dziedziczne. Geny winne wybrzydzaniu przy jedzeniu Zdaniem naukowców 58 proc. przypadków niechęci do próbowania nowego jedzenia to właśnie wina genów. To samo dotyczy 48 proc. dzieci, które wybrzydzają przez posiłkach. Rodzice dzieci, które stwarzają takie problemy przy jedzeniu wiedzą, że nie jest łatwo – nie działają groźby, przekupstwo, negocjacje, łagodna perswazja – nic. Teraz przynajmniej połowa z nich może częściowo odpuścić, skoro wiedzą, że to kwestia genów. Uboga dieta zaszkodzi dziecku? W komentarzu do badania eksperci uspokajają rodziców: "O ile dieta dziecka zawiera produkty o dobrej wartości odżywczej, nawet jeśli jest...
