Leworęczność u dziecka

Osoby leworęczne stanowią od 8 do 15 procent całej populacji. Leworęczność kiedyś była uznawana za wadę, jednak według obecnego stanu wiedzy jest cechą, która niesie za sobą wiele korzyści, a wręcz może świadczyć o nieprzeciętnych zdolnościach. Leworęczność dziecka nie powinna więc być powodem do zmartwień dla rodziców. Leworęczność – przyczyny Co do przyczyny leworęczności zdania są podzielone – niektórzy uważają, że jest zakodowana genetycznie, inni, że dziedziczy się ją po rodzicach, jeszcze inni dowodzą, że mogą ją powodować stres okołoporodowy lub minimalne uszkodzenia w mózgu, do których doszło podczas ciąży.   Badania z 2019 roku przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Oksfordzie sugerują, że przyczyną leworęczności może być także karmienie dziecka butelką w okresie niemowlęcym. Według badań większą skłonność do tej cechy mają dzieci karmione sztucznym mlekiem. Wnioski takie zostały wysnute na podstawie analizy sposobów karmienia u 60 tys. kobiet i ich dzieci. Wiadomo, że tendencja do leworęczności pojawia się już w okresie niemowlęcym, natomiast utrwala się około drugiego roku życia. Osoby leworęczne – cechy U osób leworęcznych lepiej rozwinięta jest prawa półkula mózgu, w związku z czym sprawniej funkcjonuje ich lewa strona ciała. Leworęczni zatem większość czynności wykonują lewą ręką. Leworęczność ma wiele cech, które śmiało możemy nazwać zaletami.  Zalety leworęczności: większa kreatywność, lepiej rozwinięta wyobraźnia, większa skłonność do nieszablonowego myślenia, uzdolnienia manualne, plastyczne i muzyczne, mocniej rozwinięte zdolności matematyczne, szczególne uzdolnienia w zakresie językowym. Leworęczność a inteligencja Mózg leworęcznych różni się od mózgu osób posługujących się prawą ręką. Poza lepiej rozwiniętą prawą półkulą...

Prawa czy lewa ręka? Zwykle już 7-miesięczne niemowlę chętniej używa jednej rączki (np. pokazuje nią, gdzie mama albo miś mają oczko), jednak dopiero między 3. a 5. rokiem można stwierdzić, której ręki dziecko używa zdecydowanie cześciej. To właśnie nią lepiej rysuje, sprawniej zapina guziki i nawleka koraliki. To w niej trzyma  ukochanego misia, nią sięga po widelec. Skąd się bierze leworęczność? Lewą stronę ciała kontroluje prawa półkula mózgu, prawą - lewa. Choć półkule mózgowe ze sobą współpracują, u każdego z nas jedna z nich jest „ważniejsza”.  Zwykle dominuje lewa, dlatego większość ludzi jest praworęczna. Leworęczność pojawia się wówczas, gdy dominuje prawa półkula mózgowa.  To, która półkula mózgowa  wysuwa się na prowadzenie, jest cechą dziedziczną, podobnie jak kolor włosów czy oczu (sprawdź,  co dziecko może odziedziczyć poza wyglądem  i leworęcznością). Wiele zależy jednak także od warunków rozwoju w okresie płodowym. Np. docierająca do nienarodzonego maluszka duża ilość testosteronu może  hamować rozwój lewej półkuli, a wtedy jej funkcje przejmuje prawa, co sprzyja leworęczności, która częściej występuje u chłopców.  Co robić, gdy dziecko jest leworęczne? Nie ma znaczenia, czy dziecko wybierze prawą, czy lewą rękę. Najważniejsze jest to, by nie zmieniać tego na siłę, bo można wówczas zakłócić jego rozwój. Zmuszanie leworęcznego dziecka , by pisało lub rysowało prawą ręką przynosi więcej szkody niz pożytku.  Dzieje się tak dlatego, że leworęczne dziecko na ogół lepiej słyszy na lewe ucho, ma silniejszą lewą nogę i sprawniejsze lewe oko. Jeśli skłonimy je, by używało prawej ręki, narobimy bałaganu i utrudnimy mu rozwój.   Bywa i tak, że bałagan robi się sam, np. maluch ma w dominującym oku  wadę wzroku albo z powodu choroby gorzej słyszy na dominujące ucho, po...

Czym właściwie jest dysleksja? W szerszym rozumieniu są to specyficzne trudności w nauce czytania i pisania u dzieci o normalnym poziomie rozwoju umysłowego. Dysleksję ma co dziesiąty uczeń (ciężką stwierdza się u 2% dzieci, średnią u 10- 15%). Pięciokrotnie częściej przydarza się ona chłopcom. Nie do końca wiadomo, dlaczego.   Zdolne, ale z kłopotami – Problemy dyslektyków nie mają nic wspólnego z ich inteligencją i zdolnościami. Są wynikiem zakłóceń spostrzegania wzrokowego, słuchowego, koncentracji, uwagi, pamięci – tłumaczy Anna Marczewska Stręk, psycholog z Poradni Psychologiczno-Padagogicznej nr 5 we Wrocławiu. – Można być więc bardzo bystrym, twórczym, mieć bogatą wyobraźnię i mimo to nie radzić sobie z rzeczami, które innym przychodzą bez trudu. Dysleksja nie jest chorobą ani kalectwem. Nie ma też nic wspólnego z lenistwem. To po prostu coś, nad czym trzeba popracować. Problem może mieć podłoże genetyczne (czyli być dziedziczny), ale mają nań wpływ także inne czynniki, np. przebieg ciąży i porodu. Jego przyczyny nie są jednak do końca znane. Czytaj też: Rozwój trzylatka - 5 dowodów, że przebiega prawidłowo     Dysleksja, dysgrafia, dysortografia? Terminu „dysleksja” używa się też w węższym znaczeniu, określając nim wyłącznie kłopoty z nauką czytania. Dziecko nie może zapamiętać liter lub, gdy je już pozna, ma problemy ze złożeniem ich w słowa (czyta, głoskując). Gdy już składa słowa, czyta wolniej, nie robi tego płynnie i popełnia dużo błędów. Gdy wreszcie czyta, słabo rozumie tekst, co mu przeszkadza w nauce i w tym, żeby czytanie polubić. Są jeszcze i inne „dys”: ► DYSGRAFIA – trudności z pisaniem. Malec robi to brzydko i z trudem (litery są niekształtne, mało czytelne, nie mieszczą się w linijkach), więc pisze powoli i nie nadąża za kolegami z klasy. ► DYSORTOGRAFIA –...