Gdy maluszek przychodzi na świat, nikt nie oczekuje, że noworodek powie, co mu dolega lub na co ma ochotę. To oczywiste, że płacząc, próbuje dać znać, że jest głodne, potrzebuje bliskości lub coś mu dolega. Gdy dziecko rośnie i zaczyna się coraz sprawniej się komunikować i oczekujemy, że samo poradzi sobie z emocjami i nie będzie płakać "bez powodu". W pierwszych latach życia dziecko wyraża uczucia całym sobą. Również natężenie reakcji emocjonalnych często jest niewspółmierne do siły bodźca. Przedszkolak w niewielkim stopniu jest zdolny do kontrolowania swoich emocji. Zadaniem rodzica jest nauczenie dziecka panowania nad własnymi emocjami i nie chodzi tu o ich tłumienie, a pomoc w ich zrozumieniu i kształtowaniu skutecznych sposobów ich regulacji.
Warto wiedzieć, że łzy niekoniecznie muszą oznaczać smutek. Płacz może być efektem gniewu, frustracji, strachu, podniecenia, zamieszania, niepokoju, a nawet szczęścia. Najczęściej rodzice zadają pytanie "Co się stało?", tymczasem maluch tego nie wie. Brak wystarczających umiejętności werbalnych sprawia, że nie potrafią wyjaśnić, co czują. Nieistotne, jak trywialny jest według ciebie powód płaczu, brak odpowiedniej reakcji pozbawi cię szansy, by nauczyć dziecko, jak radzić sobie ze wszystkimi emocjami, nawet tymi trudnymi. Najgorsze, co możesz zrobić w takiej sytuacji, to powiedzieć "Nie płacz". To nie tylko nie rozwiąże sytuacji, ale wręcz może zaszkodzić. Dajesz do zrozumienia, że emocje nie są ważne i nie rozumiesz, co czuje.
Badania wykazały, że mózg rodzica natychmiast reaguje na płacz dziecka. Opiekun staje się bardziej uważny i gotowy do działania. Podwyższone tętno i motywacja do działania, często sprawiają, że zachowanie dziecka nas złości. Tymczasem naszym zadaniem jest wspieranie dziecka w zakresie samoregulacji emocjonalnej. Możemy to robić tylko, gdy podchodzimy do dziecka z empatią i zrozumieniem. Następnym razem, gdy maluch się popłacze, posiwięć mu uwagę i czas. Zastanów się, jak się czujesz. Jeśli sama jesteś spięta i zdenerwowana, nie pomożesz dziecku. Weź dwa oddechy. Gdy będziesz gotowa, zamiast "nie płacz" spróbuj jednego z poniższych zwrotów.
Źródło: mother.ly
Jeśli przed narodzinami malucha sądziłaś, że niemowlę , któremu nic nie brakuje, zazwyczaj słodko śpi albo z zachwytem wpatruje się w karuzelkę zawieszoną nad łóżeczkiem – twoje dziecko może szybko wyprowadzić cię z błędu. Dzieci ciche i płaczące tylko wtedy, gdy coś im doskwiera, zdarzają się rzadko. Zwykle dwa, trzy tygodnie po przyjeździe ze szpitala maluchy pokazują, na co je stać. Dlaczego niektóre noworodki dużo płaczą? W pierwszych miesiącach życia płacz jest dla dziecka jedynym dostępnym sposobem porozumiewania się z otoczeniem – w ten sposób mały człowiek może powiedzieć, że coś go boli, swędzi, jest mu zimno, chce jeść, boi się ... Gorzej, że czasem płacze nie wiadomo dlaczego. Jesteś zmęczona ciągłym noszeniem, kołysaniem, które na domiar złego nie skutkuje. Nie rozumiesz, o co chodzi – uspokajasz i tulisz, nie wiedząc, czy to odpowiada dziecku. Według niektórych teorii płaczące w ten sposób niemowlę być może odreagowuje stres związany z trudnym porodem - nieważne, pierwszym czy kolejnym (przez cesarskie cięcie lub naturalnym, ale długim). Przyczyną mogą być również stresy przeżywane przez mamę w okresie ciąży. Ale dzieci, których mamy przeżyły ten czas w błogim spokoju i rodziły bez powikłań, też potrafią zanosić się płaczem. Winą można obarczać także niedojrzały układ nerwowy dziecka. Kiedy ze wszystkich stron przez cały dzień wciąż atakują niemowlaka bodźce – dźwięki, barwy, zapachy – maluch czuje się coraz bardziej zmęczony. Nie potrafi przy tym wyłączyć się i odpocząć. Płacz może być więc w takim wypadku wyrazem zmęczenia i bezradności wobec ogromu otaczającego świata . Po upływie trzech, czasem czterech lub pięciu miesięcy, dzieci zaczynają lepiej sobie z tym wszystkim radzić. Dla półrocznego niemowlaka krzyk nadal pozostaje podstawowym...
Każdy rodzic marzy o tym, by jego dziecko było posłuszne, jednak nie możemy zapominać, że te małe istoty także mają swoje zdanie i pomysły na życie. Szukamy więc metod, które sprawią, że malec zacznie rozumieć zasady i co ważniejsze zacznie się do nich stosować. Niektóre metody wydają się nieskuteczne, inne wzbudzają nawet kontrowersje. Oj tak, uczenie dziecka zasad wspólnego życia i reguł nie jest łatwym zadaniem, tym bardziej, jeśli mały buntownik nie chce się dostosować, jak to osiągnąć? Jest kilka sposobów! Klaps to bicie Na początek należy jasno powiedzieć, że karanie dziecka klapsem , nie jest metodą wychowawczą. Żadne badania nie udowodniły dobroczynnego wpływu kar cielesnych i ich wychowawczej efektywności, niestety rodzice nadal je stosują. A to olbrzymi błąd! Twierdzisz, że bezstresowe wychowanie do niczego nie prowadzi? Tyle że stres, jaki funduje bijący rodzic, szkodzi dziecku i to akurat dowiedziono już niejednokrotnie. Dziecko karane w ten sposób jest bardziej nerwowe, samolubne, częściej się buntuje i się nie słucha . Co więcej, metody takie mogą prowadzić do zaburzeń psychicznych i niespołecznych zachowań. Dlaczego? Kara fizyczna nie wyjaśnia dziecku, co źle zrobiło i jak może poprawić swoje zachowanie. Za to uczy: ... że większy i silniejszy ma zawsze rację, … że utrata kontroli nad sobą to dobry sposób załatwiania spraw, … że przemoc to coś nie tylko akceptowalnego, ale i dobrego, … że wcale nie trzeba być grzecznym, ale po prostu sprytnym i nie dać się złapać następnym razem, ... że nie trzeba poprawić złego zachowania, ... że najbliższych trzeba się bać, ... że nawet kochanym rodzicom nie wolno ufać, ...że ludzie nie nie zasługują na szacunek, a to, co do nich przemawia to strach i ból. Bicie dziecka jest wyrazem bezsilności, złości i frustracji rodzica, a nie edukacją. Bijąc, tracisz szansę na...
Małe dziecko głęboko przeżywa każdą emocję, nie tylko psychicznie, ale fizycznie. Jeśli odczuwa radość, klaszcze w dłonie, potrząsa główką – masz wrażenie, że całe promienieje. W chwili smutku jego płacz staje się niezwykle przejmujący, oddech przyspiesza, a ciało zaczyna drżeć. Z czasem przybywa sytuacji, w której dziecko przeżywa i okazuje rozmaite emocje. Jak je zrozumieć i jak pomóc maluchowi radzić sobie z tym, co czuje w najtrudniejszych momentach? Spis treści: 1. Emocje dziecka: jak je zrozumieć? Smutek Gniew Nieśmiałość Złość Wstyd Zazdrość 2. Zabawy, które pomagają poznawać emocje 3. Co robić, gdy emocje biorą górę? 4. Jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci? Emocje dziecka: jak je zrozumieć? Pierwszym objawem emocjonalnego zachowania u dziecka, z jakim już pewnie miałaś do czynienia, jest stan ogólnego podniecenia noworodka. Z czasem maluszek zaczyna okazywać zmieniające się w niezwykle szybkim tempie reakcje zadowolenie–niezadowolenie. Niemal natychmiast przechodzi z jednego stanu w drugi. Jego uczucia są skrajne, nie potrafi nad nimi zapanować. Nie rozumie, co się z nim dzieje. Równie silnie reaguje na błahe zdarzenia, jak na poważne sytuacje. Jego uwaga jest krótkotrwała i łatwo ją rozproszyć. Każdy maluch przeżywa właściwe dla swojego wieku problemy, napięcia i stresy. Aby się ich pozbyć: krzyczy, płacze, rzuca zabawkami czy ssie palec. Przyjrzyj się opisanym przez nas sytuacjom i zobacz, jak reagować, kiedy dziecko nie radzi sobie z emocjami. Smutek Piotruś ma 18 miesięcy. Po południu staje się nagle smutny. Nie chce dłużej się bawić i reaguje krzykiem na próby wyjścia na spacer – opowiada Ania. Małe dzieci są na ogół radośnie nastawione do życia. Jeśli popadają w smutek lub przygnębienie, mają swoje...
