"Rico, Oskar i głębocienie" zaczyna się od znalezienia na ulicy... makaronu. Znalazcą jest Rico, który postanawia sprawdzić, kto pozbył się w ten sposób makaronu. U pani Dahling, sąsiadki z drugiego piętra, ustalił, że to rigatoni w sosie z gorgonzoli. Chciał spytać pana Fitzke, mieszkającego piętro wyżej, czy może makaron należał do niego. Niestety, misja spaliła na panewce, gdyż pan Fitzke w złości zjadł pokazowy makaron. Prawda, że zaczyna się ciekawie?
Dalej jest jeszcze barwniej, bo po drodze okazuje się, że Rico jest chłopcem głęboko utalentowanym (tak mówi o nim jego mama), któremu trudno się skupić, a gdy się zdenerwuje, to wszystko mu się plącze. Nie wie, gdzie jest lewa strona ani prawa, gdzie jest północ czy południe. Myśli dłużej niż inne dzieci i myśli inaczej, co sprawia, że to, co jest oczywiste dla dorosłych, dla niego nie jest. Np. dlaczego poziomki nazywają się poziomki, jeśli nie rosną poziomo tylko w pionie? Kto przyzna się, że zastanawiał się nad tym? Nie? A Rico tak. Dzięki niemu spojrzymy na świat inaczej, bo Rico frapują przedziwne rzeczy, zastanawia się nad słowami (i tłumaczy te, których nie rozumie, np. co to znaczy symulować, przechodzień, parawan). A do tego jest ciekawski i odważny, bo np. nie boi się stanąć przy balustradzie balkonu czy przejść na drugą strony jezdni.
Ten strach nie jest obcy Oskarowi. To siedmioletni chłopiec, który spaceruje w kasku motocyklowym (z obawy, że coś może mu się stać). Oskar jest niezwykle zdolnym dzieckiem, wszystko wie, ale chodzi po świecie w przeświadczeniu, że matka go nie chciała, a i ojciec nie jest skory poświęcić mu więcej uwagi. No, więc ta dwójka zaprzyjaźnia się i rozwiązuje zagadkę kryminalną. Bo po Berlinie grasuje porywacz dzieci. Książka trzymała mnie w napięciu do ostatniej strony.
Rico, Oskar i złamanie serca Andreas Steinhofel Ilustracje: Peter Schossow Wydawnictwo WAM Od 5. roku życia Cena: 29,90 zł "Rico, Oskar i złamanie serca" to drugi tom serii o parze sympatycznych przyjaciół. Rico jest dzieckiem głęboko utalentowanym, co oznacza, że ma kłopoty z koncentracją, a gdy się zdenerwuje, to wszystko mu się plącze. Oskar to z kolei bardzo utalentowany siedmiolatek, który wie np., co to są rotujące galaktyki. Boi się jednak przechodzenia przez ulicę. Choć tak różni, dogadują się wyśmienicie, łączy ich to, że oboje są nieprzystosowani do tego świata. Andreas Steinhofel, portretując chłopców, wyśmienicie oddał świat uczuć dziecka. Ale wróćmy do kryminalnego wątku. W pierwszej części ("Rico, Oskar i głębocienie") chłopcy wpadli na trop porywacza dzieci, w drugiej próbują się dowiedzieć, co łączy grę w bingo, damskie torebki i... mamę Rico. Uff, trudno się z tym pogodzić, ale wszystkie fakty wskazywały na to, że mama Rico jest wplątana w coś nielegalnego i niebezpiecznego. Sprawę komplikuje jeszcze obecność sąsiada, który jest policjantem, a którego Rico upatrzyła sobie na nowego ojca (Rico wierzy, że jego ojciec utopił się podczas połowu ryb na morzu, w tej części dowie się prawdy). Jak się kończy ta książka? Oczywiście szczęśliwie, a nawet jeszcze lepiej. Choć serca będą złamane...
Artur Barciś, który te książki wam przeczyta, dodaje, że ich czytanie było wielka rozkoszą. – Uwielbiam – mówił – książki, które są inne niż wszystkie. Posłuchajcie, albo przeczytajcie. Nie pożałujecie. Rico, to dość naiwny i odrobinę nierozgarnięty, choć bardzo utalentowany nastolatek. Ma wprawdzie problemy z rozróżnianiem kierunków oraz kolorów i czasami wszystko miesza mu się w głowie, ale w podbramkowych sytuacjach potrafi pokazać, na co go naprawdę stać. Rico, wychowywany przez samotną matkę, mieszka w Berlinie, uwielbia, gdy sąsiadka przygotowuje mu smakowite kanapki, godzinami może oglądać stare kryminały. I jeszcze lubi bardzo wiele dziwnych rzeczy, ale nie ma komu się zwierzać, bo brakuje mu przyjaciela. Wszystko się zmieni, gdy pozna Oskara. Oskar, mały brzydal z wielkimi zębami, chodzący w motocyklowym kasku, to z kolei mistrz intelektu. Oskar to przede wszystkim chodząca encyklopedia, posiadacz setek tysięcy informacji potrzebnych i niepotrzebnych. Taki typ prymusa, a wiadomo, że za prymusami się nie przepada. Ale to nie jest prymus nie do zaakceptowania. Chłopcy są jak ogień i woda. I może właśnie dlatego zostają przyjaciółmi, bo jeden od drugiego coś tam zawsze weźmie. Najbardziej połączy ich umiłowanie do rozwiązywania skomplikowanych zagadek kryminalnych. W pierwszej części (Rico, Oskar i głębocienie) świeżo zaprzyjaźnieni chłopcy muszą stawić czoła terroryzującemu miasto porywaczowi dzieci…. W drugiej książce serii (Rico, Oskar i złamane serca) chłopcy postarają się rozwiązać zagadkę torebki, którą mama Rica zdobyła w czasie gry w bingo. Ale to nie wszystko, wszystkiego, jest o wiele więcej. Powiem tylko, że to książka równie fantastyczna jak pierwsza, że akcja jej jest bardzo szybka, że fabuła pełna pomysłów i rozmachu, że humor błyskotliwy, a komentarze wysmakowane. I na koniec Rico, Oskar i złodziejski kamień, w...
Natręctwa (zachowania kompulsywne, natrętne) u 7-, 10-latków są bardzo częste. W ten sposób manifestuje się dziecięca skłonność do porządkowania sobie otoczenia. Przeczytaj także: Kiedy iść z dzieckiem do psychologa Natręctwa pomagają rozładować napięcie Mały człowiek dostrzega, jak skomplikowany jest świat. Wie już, jak dużo wymaga szkoła i rodzice, jak wiele złego może się wydarzyć. Nie jest mu łatwo sprostać rosnącym wymaganiom i zaakceptować fakt, że nie na wszystko ma wpływ. Porząkując, licząc czy powtarzając czynności dziecko ma złudzenie panowania nad otoczeniem. Takie zachowania wyciszają niepokój, dają poczucie bezpieczeństwa. Takie zachowanie wynika też z potrzeby radzenia sobie z „brzydkimi” myślami. Kilkulatek rozumie już pojęcia dobra i zła, wie, jak należy się zachowywać, ale odczuwa chęć, by nabroić, czasem może wręcz pragnąć kogoś skrzywdzić. To tylko myśli! Dziecko wie jednak, że są one złe i, choć spycha je do podświadomości, czuje się winne. Odczuwa ulgę za każdym razem, gdy coś uporządkuje, zachowa pewien rytm – jestem grzeczny, trzymam się zasad. U siedmiolatków rozbudzają się też zainteresowania seksualne. Napięcia i emocje z tym związane często znajdują ujście w postaci łagodnych natręctw. Mogą się one nasilić w wyniku zmian w życiu dziecka – takich, które burzą dotychczasowy porządek, ale malec nie ma na nie wpływu (szkolny debiut, rozwód rodziców). Około 10. roku życia, kiedy dziecko wkracza w kolejny etap rozwojowy, zaczyna mieć inne problemy, więc natręctwa stopniowo mijają. Nie wyolbrzymiaj problemu Natręctwa pomagają rozładować napięcie. Traktuj je więc naturalnie. Nie wyśmiewaj dziwnych zachowań, bo maluch może zacząć je ukrywać. Pamiętaj, jemu potrzeba akceptacji. Nie przekonuj swojej pociechy, że powinna postępować inaczej....
