Macierzyństwo nie oznacza rezygnacji z siebie. Jedni powiedzą, że to banalne stwierdzenie, drudzy, że nie należy przekładać własnych potrzeb, nad wychowanie dziecka. A jak by tak umiejętnie to wszystko połączyć ? Da się?
Da.
Cześć, jestem Lena, mam 32 lata. Jestem blogerką, autorem tekstów, organizatorką eventów dla blogerek, oraz dla lokalnych mam. Pasjonuję się rękodziełem, opanowuję fotografię, którą zafascynowałam się niedawno, ćwiczę zumbe ( na razie tylko na xBoxie :)
Zapomniałam dodać, że jestem też kurą domową z wyboru i Matką dwójki nieposkromionych krasnali. Realizuję się na każdym z tych pól.
Znalezienie równoważni między oddaniu się wychowaniu dzieci, a nie zatraceniem samej siebie, zajęło mi trochę czasu. Ale się udało. W naszym domu wyznajemy bowiem zasadę, że nie ma mniej lub bardziej ważnych ludzi. Potrzeby każdego z nas, zasługują na taki sam szacunek i uwagę. Dzięki temu tworzymy zgraną drużynę jako rodzina. Wychodzi nam to bardzo dobrze.
Ktoś powie, że nie takie są priorytety macierzyństwa, że wymaga ono oddania się całkowicie wychowywaniu dzieci. Ktoś inny powie, że dzieci nie ma, bo woli robić karierę, rozwijać się, dokształcać. I uważam, że obie strony maja rację, może po prostu jestem szczęściarą, że udało mi się połączyć obie rzeczy które kocham. Moją rodzinę i moje pasje.
Jakie są plusy mojego wyboru ? Od niemal dwóch lat, sama organizuję sobie zakres prac i obowiązków. To wymagało logistycznego planowania. Nauczyliśmy się wspólnie z mężem, odróżniać, sprawy ważne od pilnych. Co prawda, cierpi na tym niewyprasowane pranie albo nieumyta podłoga, ale my w tym czasie, możemy spędzić kilka godzin, chodząc po muzeach czy lesie, bez wyrzutów sumienia, że nasze mieszkanie nie wygląda tak, jak to z katalogu Ikea.
Muszę się też częściej uśmiechać do sąsiadki, która z niedowierzaniem obserwuje, jak moje dzieci malują umoczonymi w farbie rękoma po szybach balkonowych, zamiast na kartkach z bloku. Pewnie myślicie, że dzięki temu mam zawsze czyste okna, bo przecież trzeba to posprzątać. Niestety nie.
Nasze życie toczy się więc w spontanicznym chaosie, przerywanym pytaniami, o to co robimy danego dnia, gdzie pojedziemy, co chcemy zobaczyć. To są wyprawy krótkodystansowe, ale pozwalające nam spędzić ze sobą maksimum czas. Nasi bliscy znajomi wiedzą też, że trzeba się zapowiadać z wizytą, żebyśmy nie przywitali ich po piętnastej w pidżamach. Potrafimy bezkarnie przebywać w nich pół dnia (albo cały) kiedy na przykład mamy dzień kina domowego, leżąc z wielką miską popcornu na kanapie i po raz niezliczony, oglądamy Epokę Lodowcową.
Jest też praca. I to jest chyba to, co mnie cieszy najbardziej, bo mogę pracować w domu. Jest u nas taka zasada, że jak nie mam nic pilnego, to piszę wieczorami, choć nie ukrywam, że pilnie śledzę na telefonie pocztę. Jeżeli natomiast sprawa jest pilna, nie można mi przeszkadzać. Wtedy muszę dać dzieciom takie zajęcie, żeby nie pokusiły się o przeszkadzanie Matce.
Nie będę tu przytaczać tylko kreatywnych i rozwijających zabaw. Prawda jest taka, że uwielbiam usiąść do pisania tekstu przy biurku, podczas gdy moje dzieci siedząc obok na kanapie i z rozdziobanymi gębami po raz setny oglądają Pana Kleksa.
Są też minusy. Brak określonej liczby wypracowanych godzin, co przekłada się na brak stałej pensji. Czasami próżnia, bez zleceń...i w sumie nic innego nie przychodzi mi do głowy. A przecież, wiele rodzin tak właśnie funkcjonuje, że tylko jedno z rodziców pracuje, a drugie zajmuje się domem. Celowo bez podziału na mamę i tatę. Są też rodziny, które spełniają się pracując wspólnie, nadganiając życie rodzinne wieczorami czy w weekendy. I nie ma tu lepszych i gorszych, bo najważniejsze to czuć się spełnionym. Ja się tak czuję.
To nic, że nie stać mnie na nową torebkę, częściej niż raz na pół roku. To nic, że nie mogę podstępnie wyjść po pracy z koleżanką na kawę, tłumacząc się nadgodzinami, tylko po to by mój mąż, musiał jechać za mnie na wywiadówkę.
Ważne jest to, że moje dzieci widzą szczęśliwą mamę, która robi to, co kocha.
Może zabrzmi to egoistycznie, ale kocham swoje dzieci i chcę kochać także siebie ( męża też kocham, żeby nie było). A ja się cieszę, że mogę śledzić nieustannie ich rozwój i z niecierpliwością oczekiwać na kolejne zlecenia.
Czasami fajnie byłoby móc bezkarnie wyjść wieczorem, na jakieś spotkanie firmowe, mieć pretekst do kupienia nowej kiecki, czy entej pary butów ( bo z tych dwudziestu par, które mam, żadne nie są odpowiednie na ten konkretny bankiet ;) Póki co czuję, że dzięki moim wyborom spełniam się i jako kobieta i jako matka.
Rozwijam się, uczę, podnoszę swoje kwalifikacje, poszerzam doświadczenia, poznaję nowe horyzonty. Macierzyństwo pozwoliło mi więc na nowe odkrycie siebie. Na wyjście do ludzi. Na stawianie małych kroków i odpowiedzi na kluczowe pytanie: jak chcę, by wyglądało moje życie...
Moje na chwilę obecną jest idealne...choć przecież zawsze można podnieść sobie poprzeczkę. Powiem Wam jednak, że gdy tak rozbijam kotlety, synowie trą marchew na surówkę i nagle pada jakaś anegdota, a w mojej głowie, pojawia się zarys na kolejny zabawny tekst, to upewniam się tylko, że mam cholerne szczęście, że jestem tu i teraz.
Każdej mamie, życzę jej własnej, szczęśliwej równoważni, bo przecież poza wspaniałymi mamami, jesteście przede wszystkim wartościowymi kobietami.
Czytaj więcej na blogu Matka wygodna – polecamy!
Czytaj wywiad z autorką bloga Matka Wygodna, Magdaleną Mrozek m.in. o tym, co daje pisanie bloga.
Gdy ma się małe dziecko, czas dla siebie jest prawdziwym luksusem. Masz go najczęściej tylko wieczorami, gdy twoje dziecko już śpi . Jak go wykorzystujesz? Odpoczywasz? Zajmujesz się domem? A może robisz coś innego? Napisz do nas o tym, np. w komentarzach pod tekstem. Zastanawiasz się co robią wieczorami inne młode mamy kiedy dzieci śpią ? Magazyn "Mamo, to ja" zapytał to na swojej stronie na Facebooku . Mamy z Facebooka zostały poproszone o dokończenie zdania "Gdy moje dziecko zasypia…" Oto ich odpowiedzi. Polecamy także: Dlaczego dzieci nie chcą spać? Gdy moje dziecko zasypia... … zasypiam razem z nim. Mój synek to istny tajfun. Anna Kozak … biorę się za sprzątanie zabawek, prasowanie… Katarzyna Sikorska … doprowadzam mieszkanie do stanu używalności. Anna Maria Ostrowiecka ...czekam aż znów się obudzi. Kasia Słowakiewicz ...kocham na nie patrzeć. Pękam z dumy ze dałam życie takiej cudnej istotce. Magda Gryciuk … zaczynam za nim tęsknić. Angelika Jawo …. mogę sobie przypomnieć jak rozkosznie brzmi cisza. Justyna Has … rozmyślam w spokoju, czytam książki, czasem obejrzę film. Patrycja Gniado … nie mam co robić, a przecież tak chciałam, by w końcu zasnęło. Anna Olesiak … nie wiem za co się wziąć: za kąpiel czy za sprzątanie. Ale i tak brakuje mi hałasu. Ania Paradowska … mam tę wyczekaną chwilę dla siebie, kiedy to zbieram siłę ze wszechświata na dzień następny. Anna Kowal-Gąska … wyciągamy planszówki albo włączamy seriale. Magda Glińska … padam i ja. Michalina Trześniak Tajak … nadrabiam zaległości w czytaniu książek. Justyna Gmurowska …prasuje stertę Paniczowych łaszków i cieszę się wolnymi chwilami z mężem. Karolina Sulej … biorę gorącą kąpiel, w końcu piję ciepłą herbatę i rozkoszuję się ciszą czytając książkę. Sylwia Zduńczyk...
„Jak Pani zamierza wychować to dziecko ? Mam pacjentkę, ma padaczkę, teraz rodzina ma problem”. „Rodzimy naturalnie, da Pani radę. Właściwie rodzi się mięśniami gładkimi, a u Pani jest dysfunkcja mięśni szkieletowych”. „Pracuje Pani? I jak sobie radzi? Bo z takim schorzeniem to jest ciężko”. „Jeśli planujecie jeszcze dziecko, musimy rodzić naturalnie , bo nie można zrobić kolejnej cesarki. Drugie dziecko... No, w waszym przypadku chyba niekoniecznie”. Tydzień później, leżąc na stole operacyjnym w innym szpitalu, usłyszałam krzyk mojego dziecka. Płakało. Ale ja nie płakałam. Wtedy byłam szczęśliwa i wdzięczna, że personel małego szpitala potraktował mnie jak człowieka. Jak matkę. Wiedziałam też, że żaden lekarz nie ma prawa użyć takich zdań, jakich użyto w stosunku do mnie. Żaden, nawet najlepszy specjalista nie może kwestionować mojego prawa do posiadania dziecka . Bo jestem słabsza? Tak, jestem niepełnosprawną mamą Gosi, ale nie pół-mamą, mamą gorszą, kochającą swoje dziecko mniej niż inne mamy. Jestem mamą, która bez zastanowienia oddałaby życie za swoją córkę. Decydując się na dziecko, wiedziałam, że będzie ciężko. Będzie trudniej niż zwykle. Ale życie bez dziecka nie miało sensu. Jeszcze przed porodem wychodząc po badaniach ze szpitala, byłam pełna obaw. Przecież nawet lekarz dał mi do zrozumienia, że sobie nie poradzę. Niepełnosprawna mama – to, jego zdaniem, nie powinno się zdarzyć. Zdarzyło się całkiem spodziewanie, po prawie trzech latach starań, pod okiem lekarzy specjalistów. Z zaleceniami, ostrzeżeniami, dobrymi i złymi rokowaniami. Mój cud się zdarzył i trwa nadal. Moje dziecko jest zdrowe, silne i piękne. Wiem, że jeszcze nie raz usłyszę niemiły komentarz, bo macierzyństwo nie zaskakuje tylko wysypką na pleckach, bolesnym ząbkowaniem, katarem, odparzeniem na pupie czy odpieluszkowym zapaleniem skóry ....
Marcin to ciepły, pogodny i spokojny facet. Nie czaruje, mówi jasno, bez koloryzowania. Pewnie m.in. dlatego zjednał sobie tyle fanów. Zaproponowałam mu rozmowę trochę niekonwencjonalną – poprosiłam, by kończył wypowiadane przeze mnie zdania. Wyszedł z tego całkiem fajny kwestionariusz :) Bycie ojcem to... ...największe wyzwanie życia. Najtrudniejsze, ale też dające najwięcej satysfakcji. Moją słabą stroną jako taty jest... ...hmm, nerwowość. Dzieci pokazały mi, że mam całkiem spore jej pokłady. Wcześniej kompletnie nie zdawałem sobie sprawy, że mogę się tak denerwować. Ani praca w korporacji, ani relacje z innymi przypadkowymi ludźmi nigdy nie wzbudzały we mnie takich nerwowych reakcji jak w przypadku moich dzieci. Pewnie dlatego, że bardzo mi na nich zależy. Ktoś, na kim nam zależy, potrafi zdenerwować o wiele bardziej. Moje ulubione zajęcie z dziećmi to... ...odkrywanie świata. Bardzo szerokie pojęcie, ale te wszystkie momenty, gdzie widzę, jak dziecko wieczorem wie więcej, niż wiedziało rano, dzięki temu, że coś razem zrobiliśmy, to właśnie daje mi najwięcej satysfakcji. Chciałbym, żeby moje córki wyrosły na... ...samodzielnie myślące, kreatywne osoby, które nie boją się wyzwań, chcą i umieją przekraczać same siebie, nie stoją w miejscu, nie satysfakcjonuje ich marazm. Nie mam ambicji, by wykonywały jakieś niezwykłe zawody, były kimś ważnym, znanym. Mają realizować siebie. Tak jak ja. Jestem wdzięczny swojej mamie , że pozwoliła mi pójść na teologię, choć przecież to kierunek, z którego wyżyć się raczej nie da. Ale dzięki niemu wszechstronnie się rozwinąłem: filozoficznie, emocjonalnie, duchowo. I bardzo mi otworzył oczy na świat, dzięki czemu wiele różnych rzeczy mogę robić dobrze. Dlatego każda moja córka ma prawo wybrać swoją drogę. To ich decyzje i wszystkie będę wspierał. Chcę tylko, by miały poczucie szczęścia...
