No cóż, nie ma co się oszukiwać: po ciąży moje ciało nie wyglądało idealnie. Zbędne kilogramy, za małe ciuchy, fałdki tu i tam, no i to złe samopoczucie. Postanowiłam to zmienić. – Codziennie będę się gimnastykować. Przynajmniej dwie godziny przed południem i godzinkę wieczorem. To pozwoli mi zrzucić zbędne kilogramy i wreszcie poczuć się jak dawniej. Zaczynam od jutra – zakomunikowałam mężowi.
Tego samego wieczoru ubłagałam go, żeby posiedział dwie godzinki z naszą 17-miesięczną Lusią i pojechałam do sklepu sportowego. Wróciłam z karimatą, hantlami, hula-hop, no i oczywiście z pięknym szaro-różowym dresem. Mąż był pod wrażeniem. Następnego dnia wstaję wcześniej. Kąpię się, piję kawę, rozkładam karimatę i wbijam się w mój nowiutki dres (kurczę, okazuje się o rozmiar za mały!). Dziś zaczynam nowe życie, witaj moja dawna figuro! Robię dwa przysiady na rozgrzewkę, gdy nagle słyszę płacz Lusi. No tak, domaga się mleka. Robię mleko. Pije. Trochę przysypia. Kocim krokiem zbliżam się do karimaty, gdy Lusia budzi się na dobre. Zmieniam jej pieluchę, ale Lusia nie daje za wygraną. Łapie mnie za rękę i ciągnie do swojego kącika z zabawkami. Do południa nie pozwala mi odejść na krok.
Naszą zabawę przerywa nieoczekiwany telefon. Mąż dopytuje się, co gotuję na obiad. No tak, ja tu ledwo żyję, a on myśli tylko o rosole! Niech mu tam będzie! W sumie rosół to dobry pomysł, a i Lusia nie będzie głodna. Tylko że nie mam włoszczyzny. Ubieram Lusię, idziemy do sklepu. Zgrzane wstawiamy rosół. No i pranie, bo mąż już nie ma czystych skarpet. W międzyczasie Lusia rozlewa soczek i rozrzuca po całym domu kredki. Łapię mopa – Lusia robi na parkiecie mokre ślady. Po rosołku wreszcie zasypia.
Wieszam w łazience uprane skarpetki. – Może chociaż po południu trochę się pogimnastykuję – myślę. Niespodziewanie słyszę znajomy płacz. Mamy kupę w pieluszce. I pić się Lusi zachciało. I do mamy chce się przytulić. Leżąc obok mojego aniołka w za małym dresie, tęsknie patrzę na moją nową karimatę.
Wieczorem wraca mąż. Z zadowoleniem dolewa sobie drugi talerz rosołku, a potem natychmiast zasypia. W półśnie pyta tylko: – Jak ci poszła gimnastyka? – Świetnie. Spaliłam dziś chyba ze sto kalorii – odpowiadam senna.
Felieton nagrodzony w „Twoim Dziecku” nr 7/2015
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”.
Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca. Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie. Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się pewnie. Ale mam rodzić w sobotę po...
To było w czwartek, 2 stycznia 2014 r. Od rana nie czułam ruchów swojego dziecka , więc zdenerwowana pojechałam do swojej położnej. Pani Tereska zrobiła mi KTG i kazała jechać do szpitala, bo tętno dziecka było nieregularne. Wróciłam do domu po torbę i dokumenty. Powiedziałam mężowi, że musimy jechać sprawdzić, co się dzieje z naszą Kornelką. Gdy ja dopakowywałam jakieś rzeczy do bagażu, mąż pakował choinkę do samochodu (chciał ją wkopać na działce). Jedź na działkę, ja jeszcze poczekam Pojechaliśmy do szpitala . Tam standardowa procedura: rejestracja, badania. Gdy siedzieliśmy w poczekalni, zapytałam męża, czy weźmie urlop, jeśli zapadnie decyzja, np. o cesarskim cięciu. Był zaskoczony, odpowiedział: "Myślisz, że to już? Przecież termin masz za dwa tygodnie?! ". Pomyślałam, że chyba ma rację, to jeszcze nie czas. Po jakimś czasie przyszła po nas pielęgniarka i zaprowadziła nas na salę. Podpięła mnie pod KTG. Wspólnie słuchaliśmy, jak bije serduszko naszej córki . Piękny dźwięk. Słysząc, że wszystko jest w porządku, kazałam mężowi jechać na działkę wkopać choinkę i zrobić jakieś zakupy. Męża nie ma, a cesarskie cięcie będzie Gdy mąż wyszedł, coś zaczęło się dziać. Przyszedł lekarz i powiedział: "Pani Wiolu, będziemy zaraz jechać na blok, zrobimy cesarskie cięcie . Tętno dziecko jest nieregularne, nie możemy dłużej czekać". Przeraziłam się, chwyciłam za telefon i napisałam smsa: "Kochanie wracaj! Zaraz będę miała cesarskie cięcie . Boję się". Gdy chciałam wcisnąć przycisk "wyślij", weszła pielęgniarka, mówiąc: "Pani Wiolu, musimy się przygotować". Odłożyłam telefon . Ze łzami w oczach poszłam za nią. Przebrałam się, pobrano mi krew, zrobiono kolejne badanie. Położyłam się na łóżku, na którym zawieziono mnie na blok operacyjny . Tysiące myśli krążyło mi po głowie: "Czy wszystko...
Mamusiu! Zrobisz mi pić? – Z pokoju słyszę jak moja starsza córeczka domaga się czegoś do picia. – Chcesz soczek z czarnej porzeczki czy kompot z jabłek? – Chcę kompocik! Pora obiadowa, a ja mam jeszcze ziemniaki nieobrane i nieugotowany makaron do rosołu. Muszę się sprężyć i zrobić obiad . Przydałoby się też posprzątać w łazience, poodkurzać i poprasować stertę ubrań, która leży już dobry tydzień. Eh, tylko czasu brak. – Mamusiuuu! Gabisia płacze! – No to już chyba nici ze sprzątania. Czemu ta moja młodsza córka tak marudzi? Ania tak nie płakała! Potrafiła większość dnia przespać, budząc się na jedzenie i przebranie. – No już, Gabrysiu, mamusia cię nakarmi, przebierze i pójdziesz sobie spać. Godzina bujania w wózku pomaga i malutka zasypia, a ja mogę dokończyć to, co robiłam wcześniej. Anusia jest już dużą dziewczynką i kiedy dostanie plastelinę albo kredki, nie ma jej dobrą godzinę, a ja mogę troszkę ogarnąć bałagan. No, to teraz dokończę obiad i biorę się za ogarnięcie domu . Ledwo obrałam ziemniaki słyszę: – Mamusiu! Gabisia płacze! – Co się dzieje, córeczko? Dlaczego płaczesz? Czy coś ci dolega? – Córeczka uspokaja się, gdy tylko biorę ją na ręce. Jak szybko nauczyła się, że na rękach najlepiej! To chodź, maluchu, pokażę ci nasze mieszkanko. Wycieczka, karmienie i przebranie zajęło nam prawie godzinkę, ale mała śpi. Uf, to idę kończyć to, co zaplanowałam. – Mamusiu, mamusiu, nudzę się! – Eh, czemu one nie dadzą mi posprzątać? Przecież robię to dla nich, żeby było czysto, a obiad był na czas. – To chodź, pomożesz mi sprzątać . Tutaj masz ściereczkę i umyj stoliczek. Stuk! Hałas, że ho-ho. Co się stało? Przerażona pobiegłam do pokoju, gdzie sprzątała moja córeczka. – Mamusiu, psieplasiam, nie chciałam. Uf, to tylko cukierniczka spadła. Tylko jak? Przecież stała na regale, a nie na...
