Kłótnie przy dziecku

"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...

Sprawdź, czy Twoje dziecko jest alergikiem 1. Czy ktoś w waszej bliskiej rodzinie (mama, tata, rodzeństwo dziecka) ma na coś alergię? A. Nie, nikt. B. Tak: jedno z rodziców (lub dwoje) i starsze rodzeństwo malucha. C. Jedno z rodziców, ale starsze rodzeństwo – nie. 2.Czy dziecko było (lub jest) karmione wyłącznie piersią przez pierwsze sześć miesięcy życia? A. Tak. B. Prawie od początku piło mleko modyfikowane. C. Ssało pierś, ale dostawało też mleko modyfikowane. 3. Czy ma kolki i często płacze? A. Nie, jest raczej pogodnym dzieckiem. B. Tak, bardzo często płacze, nawet w czasie jedzenia. C. Kolki pojawiają się czasami, zwykle wieczorem. 4. Zdarza mu się ulewać pokarm? A. Raczej nie. B. Bardzo często, czasem nawet wymiotuje. C. Tak, ale tylko sporadycznie. 5. Czy ma dobry apetyt? A. Tak, lubi sobie podjeść, nie narzekam na jego apetyt. B. Jest strasznym niejadkiem, udaje mi się go nakarmić najczęściej tylko w półśnie. C. Mojemu szkrabowi zdarzają się dni, kiedy je dużo i często, innym razem mam wrażenie, że mógłby nic nie jeść. 6. Dobrze rośnie i przybiera na wadze? A. Tak, jego waga jest w normie w stosunku do wieku lub nawet nieco powyżej normy. B. Słabo przybiera na wadze, jest w dolnych granicach normy (lub nawet nieco poniżej) w stosunku do wieku i wzrostu. C. Jest w dolnych granicach normy. 7. Na skórze pojawiła się wysypka? A. Nie, skóra malca jest ładna i gładka. B. Tak, dziecko ma suchą skórę, szorstkie, zaczerwienione policzki, swędzące krostki. C. Raczej nie, ale wydaje mi się, że skóra szkraba jest sucha. 8. Maluch często ma katar lub sapkę? A. Nie, jest okazem zdrowia. B. Sapkę ma bardzo często, zwłaszcza w nocy – wydaje się, że jego nosek stale jest zatkany. C. Czasem ma sapkę, ale tylko zimą, gdy grzeją kaloryfery. 9. Jest chorowitkiem? A. Nie, jest zdrowy, do tej pory w zasadzie nie...

Czteroletnie dziecko nie pozwala już założyć sobie pieluszki (nie jest przecież dzidziusiem!), a potem wstydzi się, że jego łóżko znów jest mokre. Ty masz dość ciągłego zmieniania piżamy i prześcieradła, suszenia materaca… Kiedy to wreszcie się skończy? Rodzice często krępują się przyznać, że ich dziecko siusia do łóżk a. Nie wiedzą, jak mu pomóc. Czy iść do lekarza? A może do psychologa, bo podobno winny jest stres i kłopoty rodzinne? Wokół nocnego moczenia narosło wiele mitów. Co jest prawdą? Trzylatek powinien przespać noc lub obudzić się, gdy chce siusiu. Nieprawda. Kontrolowanie oddawania moczu jest dla malca trudnym zadaniem. Najpierw uczy się tego w dzień, dopiero potem w nocy. W przypadku dziewczynek o moczeniu nocnym można mówić, jeśli siusiają do łóżka po skończeniu pięciu lat, w przypadku chłopców – sześciu (opanowują tę umiejętność później).   Do lekarza z moczącym się dzieckiem trzeba pójść dopiero wówczas, gdy skończy pięć lat. Nieprawda. To zdecydowanie za późno. Czekając tak długo, możesz opóźnić zdiagnozowanie wad układu moczowego (ich jedynym objawem bywa siusianie w nocy) i skuteczne leczenie. Do pediatry warto iść już z czterolatkiem , który ma w tygodniu więcej nocy mokrych niż suchych. Wizyta u lekarza jest konieczna, jeśli dziecko również w dzień popuszcza siusiu, od czasu do czasu miewa podwyższoną temperaturę (i nie towarzyszy temu infekcja dróg oddechowych) – powodem może być ukryta wada układu moczowego albo jego zakażenie.     Badania są nieprzyjemne, lepiej malca na to nie narażać. Nieprawda. Pediatra zaleci wykonanie badania moczu (ogólne plus posiew) oraz USG jamy brzusznej. Są bezbolesne. Jeśli wyniki będą prawidłowe, oznacza to, że dziecko nie ma wady anatomicznej układu moczowego ani zakażenia. Przyczyną kłopotów jest więc...