Alicja Janosz została mamą!

Akurat tę książkę polecam gorąco, bo Alicja Długołęcka wie, o czym pisze. Napisała ją zresztą przy pomocy Majki i Maćka. Żadna historia – jak wspomina autorka – nie jest zmyślona, a rozmowy są autentyczne.    Dzieciom trzeba wyjaśniać po prostu. Seks nie gryzie, miłość przeżywają i trzylatki,  i siedemdziesięciolatki.  Mówić trzeba prosto, bez niepotrzebnych uśmieszków, bez porozumiewawczego mrugania okiem, historyjek o kapuście i bocianie. Warto mieć przygotowaną koncepcję rozmowy, bo wcześniej czy później do niej dojdzie. Lepiej byłoby wcześniej, bo koledzy tego tak dobrze nie zrobią. Jeśli się zostanie wywołany do tablicy, to szczęście dla nas, trudniej, gdy samemu się chce podjąć temat. Wtedy należy wykorzystać konkretną sytuację, wyczuć atmosferę. A temat należy podjąć, bo nie wszystkie dzieci będą miały odwagę zapytać. One również żyją w określonej kulturze, obyczajowości, że nie powiem pruderii dotyczącej seksu, intymności, wreszcie miłości.   Książka przeznaczona jest dla dzieci między pierwszą a trzecią, a nawet czwartą klasą. Wszystko zależy od tego, w jakim tempie dziecko dojrzewa. Można również kupić książkę, ale nie tak bez okazji, i wręczyć ją dziecku,na przykład z komentarzem, że dość długo jej szukałam, a w końcu udało mi się kupić.  Najlepiej jednak przeczytać razem z córką lub synem. Bo dzieci, wbrew naszym wyobrażeniom dużo słyszą, a jeszcze więcej widzą i rozumieją. Czasami, a nawet często, nie zdajemy sobie z tego sprawy. I pośpieszmy się, żeby nie zrobił tego internet, a w nim strony pornograficzne. Wcześniej czy później jakiś wyedukowany kolega pokaże im te strony. Takie mamy medialne czasy. Pudelkowo-plotkowe. A zatem zacznijmy od kupienia książki Alicji Długołęckiej. Następny krok będzie łatwiejszy. Wiem, o czym piszę, w końcu jako babcia sama kiedyś przez taką rozmowę...

- Jeden człowiek ma zespół Downa , inny dysleksję albo jest nadpobudliwy. To tylko dodatki – mówi Małgorzata Dyczewska. 14 lat temu założyła rodzinę zastępczą. Mieszka w Bukowej Górze na Kaszubach, z mężem i dwiema dziewczynkami: obie mają zespół Downa. Każde dziecko potrzebuje domu Wioska na Kaszubach, wokół piękny las. Mieszkają tu we czworo: Małgorzata, jej mąż, 16-letnia Alicja i 12-letnia Wiktoria. Starsza dziewczynka jest już adoptowana, Wiktoria niedługo będzie.  Małgorzata założyła rodzinę zastępczą w 2004 roku. Nie miała biologicznych dzieci . Nie szukała przyczyn, nie próbowała mieć biologicznych dzieci za wszelką cenę. Już wcześniej myślała o założeniu rodzinnego domu dziecka. Od początku zakładała, że mogą w nim być dzieci niepełnosprawne. Z osobami niepełnosprawnymi była już "oswojona" – na studiach, w wolontariatach, w pracy (z zawodu jest psychologiem ). – Podczas szkoleń dla rodziców zastępczych większość osób odrzuca myśl, żeby zdecydować się na niepełnosprawne dziecko . Ja się tego nie obawiałam – opowiada. Są takie same jak inne dzieci Alicja miała 2 lata, gdy znalazła się u Małgorzaty. Dziewczynkę rodzice zostawili zaraz po urodzeniu , w szpitalu. Nie chciał jej adoptować nikt z Polski, była już zgłoszona do adopcji zagranicznej . Małgorzata długo się nie wahała, zespół Downa jej nie przeszkadzał. Zdecydowała się stworzyć dla Ali rodzinę zastępczą.   Alicja cieszy się wiosną Po 4 latach do Alicji dołączyła Wiki. Ona też miała wtedy 2 lata, a oprócz zespołu Downa – także wadę serca, nerek.    Pytam Małgorzaty jak to się stało, że zdecydowała się na dzieci z zespołem Downa ? Każdy rodzic przecież marzy, by jego dziecko było mądre, zdolne, piękne, skończyło studia.  - Dzieci z zespołem Downa są takie same jak inne , ich wychowanie nie różni się od wychowania innych...

Jeśli jednak duma na czytanie z płaczem w tle wam nie pozwala, posłuchajcie Tomasza Kozłowicza, aktora obdarzonego niezwykle ciepłym głosem. To jedna z tych wiekowych książek, która się nigdy nie zestarzeje. Jestem tego pewna, choćby dlatego, że dzisiejsi czytelnicy otrzymali Chłopców w tłumaczeniu bezpośrednio z języka węgierskiego, a nie jak kiedyś z niemieckiego. Takie pośrednictwo nie zawsze jest dla literatury korzystne. Na język polski przełożył Tadeusz Olszański, znakomity dziennikarz, pisarz, pół-Węgier, znawca węgierskiej kuchni, historii i węgierskich obyczajów… Dostaliście zatem towar najwyższej jakości. O czy więc jest ta książka, za sprawą której nasze serducho bije szybciej? O chłopcach z pewnej budapesztańskiej uliczki, zwanych Chłopcami z Placu Broni, którzy prowadzą wojnę z grupą Czerwonych Koszul. Czerwoni chcą zdobyć Plac Broni, aby grać tam w palanta. czternastoletni Janosz Boka, dowódca Chłopców nie chce na to pozwolić, więc Czerwoni, którymi dowodzi Feri Acz, prawdziwy postrach wszystkich chłopaków, postanawiają zdobyć plac siłą. To będzie ostra walka. Chłopcy już wiedzą i rozumieją, dziewczyny będą śledzić poczynania grup z zupełnie innych powodów. Jednym z najważniejszych bohaterów powieści jest Erno Nemeczek, najmłodszy i najsłabszy z chłopców. Jest jednak tak odważny i tak bardzo lojalny, że zarówno koledzy, jak i rywale bardzo go szanują. Zresztą honor, odwaga, poczucie obowiązku, lojalność, to cechy, które dla chłopców są bardzo ważne. Nieraz się o tym przekonacie, śledząc losy bohaterów. Przekonacie się także, że najbardziej bolesne dla bohaterów będą wstyd, zdrada, bezmyślność, cechy, z powodu których wiele złego się wydarzy. Czasu jednak nie da się cofnąć. Ale czy uda się uratować Plac, symbol małej ojczyzny dzieciaków z budapesztańskich szkół? Na to pytanie odpowiecie sobie sami po przeczytaniu lub...