Niewiele osób wie, jak zmienna była symbolika kotów w kulturze na przestrzeni dziejów. Aż do średniowiecza koty cieszyły się sympatią ludzi na całym świecie. W Azji kotom oddawano cześć, uznawano je za symbol obfitości i płodności. Nie pozwalano, aby kotom stała się krzywda — za zabicie kota groziła nawet kara śmierci. W erze nowożytnej podejście do zwierząt, w tym kotów, uległo radykalnej zmianie. Po koniec XVIII wieku w Europie, a zwłaszcza we Francji, urządzano popularne rozrywki, które polegały na torturowaniu zwierząt, zwłaszcza kotów. Wierzono, że koty mają moc okultystyczną — są wcieleniem diabła i potrafią rzucać urok na swoje ofiary. Dopiero od XIX wieku zaczęto się do nich przekonywać, stopniowo uznając za stworzenia przyjazne ludziom. Z czasem stały się domowymi zwierzętami, towarzyszącymi ludziom w ich codzienności. Różnorodność ras kotów domowych zaczęła zachwycać ludzi na całym świecie. I ta fascynacja trwa do dziś.
Trudno jednoznacznie ustalić, ile jest ras kotów. Ustalaniem standardów ras zajmuje się Międzynarodowa Federacja Felinologiczna FIFe. Członkami organizacji są hodowcy z Europy, Azji i Ameryki Południowej. Federacja wyróżnia blisko 50 kocich ras, które dzielą się na cztery grupy: kot domowy rasy perskiej i egzotycznej, koty pół-długowłose, koty krótkowłose, koty orientalne. W poniższym artykule wymieniamy najpopularniejsze rasy kotów wraz z ich krótką charakterystyką.
Bobtail – jest kotem japońskim o spokojnym temperamencie. To kot zrównoważony, ale obdarzony silnym charakterem. Bobtail jest zgrabny i umięśniony. Ma precyzyjnie ukształtowaną głowę z dużymi, wyprostowanymi uszami i wielkimi owalnymi oczami. Może mieć zarówno krótką, jak i długą sierść.
Chausie – są wyjątkowo aktywne, odważne i bardzo inteligentne. Szybko się uczą — potrafią nawet nauczyć się otwierać drzwi i szafki! Z uwagi na ich nieokiełznanie nie są polecane rodzinom z dziećmi.
Kot brytyjski – mówi się, że koty brytyjskie są bezproblemową rasą: ich przyjazna i spokojna natura sprawia, że odnajdują się w prawie każdym domu. Co ważne, są także odpowiednie dla dzieci i nie sprawiają problemu z innymi zwierzętami.
Kot Syberysjki – są bardzo przyjazne dzieciom. Niezmiennie zachwycają ludzi na całym świecie. Ich charakterystyczne bujne futro ukształtowały mroźne zimy i gorące lata panujące na terenach Rosji, która jest ojczyzną syberyjczyków.
Pers – kot perski jest jedną z najbardziej znanych ras kota długowłosego. Potrzebuje człowieka – wymaga codziennej opieki i szczególnej uwagi ze strony właściciela.
Ragamuffin – bardzo elegancka rasa, która zaskakuje imponującymi rozmiarami i wyrafinowanym wyglądem. Ragamuffin jest potomkiem ragdolla, po którym odziedziczył łagodność, spokój i czułość.
Ragdoll – są uwielbiane nie tylko za niezwykły wygląd i duże niebieskie oczy. Koty tej rasy są bardzo towarzyskie. Cechują się łagodnością, są potulne, spokojne i inteligentne. Co najważniejsze — uwielbiają przytulanie i zabawę, a za swoimi właścicielami chodzą krok w krok!
Savannah – to kot, który jest znany z tego, że nie lubi nudy. Odznacza się niezwykłym temperamentem, który nie pozwala usiedzieć mu dłuższej chwili w jednym miejscu. Jest wyjątkowo aktywnym kotem, uwielbiającym spacery i wszelkie zabawy, także te w wodzie.
Źródło: Antropologia widowisk, Warszawa 2010, Atlas kotów, Warszawa 2017
Zobacz także:
Pani Profesor, dzieci po 1. roku życia już jedzą bardzo dużo soli i cukru. Jak dużo i czym to grozi? Nie tylko dzieci, dorośli też spożywają za dużo soli i cukru . Z solą sytuacja jest bardzo prosta: łatwo ją ograniczyć, szczególnie w diecie dziecka. Wystarczy dzieciom nie dodawać soli i ograniczać te produkty, które ją zawierają. Z cukrem jest trudniej, ale też trzeba go ograniczać. Naturalnym sposobem, by dzieci zjadły coś, co jest w miarę słodkie, są owoce. Dzieci powinny jeść świeże owoce, świeże warzywa, unikać soków , słodkich napojów, keczupów, ciastek, ciasteczek: to są zbędne cukry, tzw. wolne cukry , których spożywanie, zwłaszcza w nadmiarze, sprzyja otyłości . Klasycznym przykładem, gdzie jest dużo cukru, są słodkie napoje typu cola. Cukier znajduje się też w produktach, których nie podejrzewamy, że może się w nich znajdować, np. w keczupie, wędlinach. Tak, w keczupie rzeczywiście jest cukier. Nikt go się tam rzeczywiście nie spodziewa. Jednak keczupu nie je się zbyt dużo, najwyżej łyżeczkę. Dlatego uważam, że najważniejsze do wyeliminowania są słodkie napoje , których dzieci piją dużo, a znajduje się w nich dużo cukru. Zobacz także: Soki zakazane dla niemowlęcia?
Błędy w wychowaniu dzieci zdarzają się każdemu. Jeśli jednak są nagminnie powtarzane, mogą sporo namieszać! Dostrzegasz, że twoje dziecko jest coraz bardziej kapryśne, nieposłuszne, a do tego kłamie? Może to efekt błędów, które popełniasz nieświadomie? Zdradzamy, jakie są najczęstsze błędy wychowawcze rodziców. Jeśli dotyczą ciebie, zacznij pracować nad sobą jak najszybciej, a wtedy zauważysz też zmianę w zachowaniu twojego dziecka. Spis treści: Błąd wychowawczy – definicja Błędy wychowawcze ciepłe i zimne Klasyfikacja błędów wychowawczych Błędy wychowawcze rodziców i ich skutki Jak naprawić błędy wychowawcze? Błąd wychowawczy – definicja Błąd wychowawczy to takie zachowanie rodzica, opiekuna prawnego, a także nauczyciela, które może spowodować pojawianie się szkodliwych dla dziecka lub otoczenia zachowań, stanów, postaw, emocji, np. poczucia nadmiernego wstydu, niskiej samooceny czy utraty samodzielności. Błędy wychowawcze ciepłe i zimne Błędy rodzicielskie można podzielić na „ciepłe” i „zimne”, czyli na takie, które swój początek mają w skrajnie odmiennych, opozycyjnych emocjach, a w konsekwencji, strategiach wychowawczych. Błędy zimne zasadniczo łatwo odczytać jako błędy wychowawcze i właśnie je, w odróżnieniu od błędów ciepłych zazwyczaj uważa się za zachowanie, którego rodzic powinien się wystrzegać. Przykładem błędów zimnych opartych na odrzuceniu dziecka jest agresja słowna (w tym: krzyczenie na dziecko) lub fizyczna, obojętność wobec dziecka, rygoryzm i zbyt wysokie, niemożliwe do spełnienia wymagania, a także hamowanie rozwoju dziecka. Błędy ciepłe związane są z nadmierną emocjonalną akceptacją dziecka i zazwyczaj nie są postrzegane jako błędy wychowawcze, a jako wyraz...
Nie jesteś gotowa zrezygnować z dziennych drzemek swojego dziecka (ach, te 30 minut oddechu!), ale ono najwyraźniej jest coraz bliżej tego momentu? Jak to jest, że kiedy ty padasz ze zmęczenia , twój uroczy syneczek postanawia zastrajkować i zrezygnować z poobiedniej drzemki ? A od kiedy to twoja śliczna córeczka nie sypia w dzień, przecież ty masz ważne rzeczy do zrobienia (praca, podatki, opłaty, kawa, serial – bez oceniania!)? Dlaczego twoje dziecko nie chce spać w dzień? Cóż, jest około 10 powodów, dlaczego tak się dzieje. Nie spodobają ci się. Dlaczego twoje dziecko nie chce spać w dzień? Małe dzieci są nie tylko słodkie, ale i bardzo mądre. Mają swój plan. A on niekoniecznie pokrywa się z twoim. W obliczu ich decyzji, pozostaje ci jedno: kapitulacja. Oto dlaczego twoje dziecko dziś nie zasnęło: Powód 1: Bo ty jesteś fajniejsza od snu! Lepiej być z tobą. Jesteś najlepsza. A to, co robisz, jest takie ciekawe! Powód 2 : Bo jednak chce jogurt ! Albo bułkę. Wcześniej nie było głodne. Teraz jest. Okrutnie! Słyszysz jak burczy mu w brzuchu? Powód 3: Bo dba o kondycję fizyczną. Też powinnaś. Wspinanie się na sofę jest super, kładzenie się na twojej głowie jeszcze lepsze. Łóżko to sala gimnastyczna, najlepsza z możliwych. I już! Powód 4 : Bo macie iść na plac zabaw . Ono chce iść już teraz. Nie po południu. Teraz! Już czeka przy drzwiach, pospiesz się! Powód 5: Spojrzało na cukier. I jest pobudzone. Nie zaśnie przez tydzień. Kupiłaś zapas kawy? Powód 6: Bo ty chcesz, żeby spało. "Nie ze mną te numery!" – mówi ci swoją odmową. To próba sił. Ty przegrasz. Powód 7: Bo nie może znaleźć ulubionej przytulanki . Bez niej nie zaśnie. Już nigdy. Włącz komputer, pora przeszukać internet, wydrukować ulotki, zorganizować poszukiwania na szeroką skalę. Powód 8: Jest przemęczone. Pociąg do stacji...
