„Byłam z dzieckiem i mężem na placu zabaw. Mąż wydzierał się na mnie i syna przy wszystkich. Nie mam już siły, a on traktuje mnie jak popychadło” [LIST DO REDAKCJI]

Jestem w 17. tygodniu ciąży, którą źle znoszę od początku. Jestem kompletnie wyzuta z sił, wymiotuję, okropnie bolą mnie nogi i plecy. Do tego mam w domu 2-latka, który jest wulkanem energii. Ciężko mi ogarnąć cały dom, ugotować i posprzątać, zanim mąż wróci z pracy. Cały dom na mojej głowie, a ja ledwo stoję na nogach Zebrałam się ostatnio i umyłam podłogę w kuchni i salonie. Szorowałam na kolanach, chociaż trochę bolało mnie w krzyżu. Kacperek skakał w kółko i krzyczał, głowa mi pękała. Resztką sił ugotowałam dla niego gar zupy pomidorowej i upiekłam mięso. Potem poszliśmy do marketu i kupiłam zapas pierogów i naleśników na kolejne dni. Czy to coś złego, że chciałam mieć na trochę spokój z gotowaniem? Mąż się bardzo zdenerwował, powiedział, że pierogi to mogę psom rzucić, bo on się tym nie naje. Na umytą podłogę tylko głową pokiwał. W ogóle przy każdej okazji mi dogryza, pod nosem cedzi jakieś komentarze, a to, że blat w kuchni brudny, a to, że pranie niezrobione. Przychodzi do domu, rzuca okiem na bałagan i od razu zły. Nazwał mnie najgorszym leniem. Już nie mam do niego siły, co mogę zrobić, żeby zrozumiał, że w ciąży jestem słaba i potrzebuję poleżeć? Jeszcze do tego trzeba ogarnąć Kacperka, to takie żywe dziecko, ciągle biega i chce się bawić, a dla mnie to nieziemski wysiłek. Staram się z nim wychodzić na krótkie spacery, żeby polatał, w domu układamy puzzle, bawimy się klockami. Mąż za to twierdzi, że on po pracy nie może się jeszcze dzieckiem zajmować. Bo jak on wraca, to Kacperek powinien być już wybawiony, umyty i gotowy do spania.  Czy to moja wina, za mało robię w domu? Co to będzie, jak urodzę? Sylwia  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...

Może nauczycielka myślała, że wszystkie rodziny w weekend nic innego nie robiły, tylko spacerowały, podziwiając oznaki jesieni. Zbierając skarby, takie jak: pożółkłe liście, grona jarzębin, ostatnie kwiaty. I że jak zada w poniedziałek (na wtorek) pracę: „Jesień w mojej okolicy”, to dla wszystkich naklejanie tych skarbów na duży (kolorowy) karton będzie wyłącznie czystą przyjemnością. Mąż (pielęgniarz) powiedział, że nie będzie zbierał liści przed przychodnią W poniedziałek odebrałam Piotrusia o 16. Po drodze do domu zrobiliśmy zakupy, wróciliśmy ok. 17.30. Rozpakowując torby, Piotruś zapytał, czy mamy duży kolorowy blok. Bo na jutro pani zadała taką pracę domową: na dużej kartce (czerwonej, pomarańczowej albo żółtej – kolory jesieni) trzeba ponaklejać (taśmą albo klejem) to, co się znajdzie na spacerze i to, co oznacza, że zbliża się jesień. Byłam wykończona i marzyłam o kawie. Ale jak usłyszałam o tej pracy, to ciśnienie skoczyło mi momentalnie. Po pierwsze nie mieliśmy żadnych dużych kartek w kolorach jesieni. Po drugie: chyba ostatnio skończyła się taśma bezbarwna. Po trzecie: skąd wziąć te skarby, by wypełnić nimi (koniecznie) dużą kartkę? Zadzwoniłam do męża, żeby wyszedł przed ośrodek zdrowia, w którym jest pielęgniarzem i nazrywał jakichś liści, bo pani zadała taką a taką pracę. Jacek powiedział, że chyba ją pogięło, a przy okazji mnie też. Że robi się ciemno, a on i tak pewnie nie skończy pracy normalnie tylko później, bo musi robić komuś EKG, a nie zbierać liście. Piotruś słyszał naszą rozmowę i zaczął płakać. Pomyślałam, że to jakaś totalnie chora sytuacja! Szanowne Panie Nauczycielki! Jak się pewnie domyślacie, zostawiłam nierozpakowane do końca zakupy i pojechaliśmy z Piotrusiem do galerii po: duży blok z kolorowymi kartkami i taśmę bezbarwną. Wróciliśmy przed godziną 20....

Często zostaję z Adasiem, kiedy jest chory, jak są wakacje lub przedszkole jest zamknięte albo jak jego rodzice chcą wyjść razem na randkę i mieć chwilę dla siebie. I tak właśnie było tym razem. „Adaś ma duszę artysty” Bartek przyprowadził Adasia około godziny 11., a sam z Kasią, czyli żoną, pojechał do centrum handlowego. Miało ich nie być kilka godzin, bo planowali większe zakupy, może jakieś ubrania na promocjach, a później chcieli zjeść razem obiad. No, w każdym razie powiedzieli, że będą późnym popołudniem. Co mnie ucieszyło, bo oznaczało, że mamy z Adasiem wiele czasu na wspólne zabawy. Uwielbiam tego chłopca, jest bardzo mądry i wrażliwy. I chociaż Adaś ma dopiero 4 lata, to mamy też wspólne zainteresowania. Malujemy, rysujemy, lepimy z plasteliny, wspólnie pieczemy ciasteczka, a potem je dekorujemy. Czasem bawimy się w teatrzyk. Adaś, podobnie jak ja, ma duszę artysty. „Bawiliśmy się, że jesteśmy w SPA” Tak właśnie było tego dnia. Upiekliśmy wspólnie ciasteczka, udekorowaliśmy je, a potem, w ramach odpoczynku, bawiliśmy się, że jesteśmy w SPA. I było naprawdę super! I co najważniejsze, to Adaś wymyślał zabawy, puszczał wodze swojej wyobraźni. Moją rolą była jedynie pomoc w zrealizowaniu jego pomysłów. I oczywiście przypilnowanie, żeby nie stała się krzywda. Zrobiliśmy maseczkę z kremu Nivea, a na oczy położyliśmy plasterki ogórków. Przeglądaliśmy także inne moje kolorowe kosmetyki, a Adaś wykonał mi prawdziwy makijaż. A potem układaliśmy kolorami moje lakiery do paznokci. I w ramach zabawy pomalowałam Adasiowi paznokcie. Bo chciał. Sam wybrał swój ulubiony kolor: fioletowy. Tego dnia naprawdę miło spędziliśmy czas i nawet nie przeszło mi przez myśl, do jakiej tragedii dojdzie. „To nie moje dziecko i nie mam prawa” Po południu zgodnie z umową wrócili rodzice Adasia. Zaprosiłam brata z bratową na...