„Czy całe rodziny muszą siedzieć po nocach, żeby robić jesienne wyklejanki, wyszywanki i co tam jeszcze nauczycielka sobie wymyśli? Wy z nas kpicie!” [LIST DO REDAKCJI]

Często zostaję z Adasiem, kiedy jest chory, jak są wakacje lub przedszkole jest zamknięte albo jak jego rodzice chcą wyjść razem na randkę i mieć chwilę dla siebie. I tak właśnie było tym razem. „Adaś ma duszę artysty” Bartek przyprowadził Adasia około godziny 11., a sam z Kasią, czyli żoną, pojechał do centrum handlowego. Miało ich nie być kilka godzin, bo planowali większe zakupy, może jakieś ubrania na promocjach, a później chcieli zjeść razem obiad. No, w każdym razie powiedzieli, że będą późnym popołudniem. Co mnie ucieszyło, bo oznaczało, że mamy z Adasiem wiele czasu na wspólne zabawy. Uwielbiam tego chłopca, jest bardzo mądry i wrażliwy. I chociaż Adaś ma dopiero 4 lata, to mamy też wspólne zainteresowania. Malujemy, rysujemy, lepimy z plasteliny, wspólnie pieczemy ciasteczka, a potem je dekorujemy. Czasem bawimy się w teatrzyk. Adaś, podobnie jak ja, ma duszę artysty. „Bawiliśmy się, że jesteśmy w SPA” Tak właśnie było tego dnia. Upiekliśmy wspólnie ciasteczka, udekorowaliśmy je, a potem, w ramach odpoczynku, bawiliśmy się, że jesteśmy w SPA. I było naprawdę super! I co najważniejsze, to Adaś wymyślał zabawy, puszczał wodze swojej wyobraźni. Moją rolą była jedynie pomoc w zrealizowaniu jego pomysłów. I oczywiście przypilnowanie, żeby nie stała się krzywda. Zrobiliśmy maseczkę z kremu Nivea, a na oczy położyliśmy plasterki ogórków. Przeglądaliśmy także inne moje kolorowe kosmetyki, a Adaś wykonał mi prawdziwy makijaż. A potem układaliśmy kolorami moje lakiery do paznokci. I w ramach zabawy pomalowałam Adasiowi paznokcie. Bo chciał. Sam wybrał swój ulubiony kolor: fioletowy. Tego dnia naprawdę miło spędziliśmy czas i nawet nie przeszło mi przez myśl, do jakiej tragedii dojdzie. „To nie moje dziecko i nie mam prawa” Po południu zgodnie z umową wrócili rodzice Adasia. Zaprosiłam brata z bratową na...

Janek chodzi do trzeciej klasy, w dobrej szkole, ma świetną wychowawczynię, sporo pracy na lekcjach i dużo prac domowych. Uwija się z tym raz-dwa, bo jest bystry i zdyscyplinowany. Teoretycznie mógłby po południu iść jeszcze na dodatkowe zajęcia z języka obcego albo wyskoczyć na basen czy karate. Tylko po co? Rodzice przeginają: dzieci latają z zajęć na zajęcia! Przyznaję, że też mnie korciło, żeby od razu na początku roku zapisać Jasia na dodatkowy niemiecki, kółko matematyczne, lekcje gry na gitarze i angielski. No i na squasha, bo niedaleko właśnie otworzyli taki fajny ośrodek sportowy. To wszystko tak ładnie brzmiało, tyle ciekawej wiedzy i ta wizja wyedukowanego, obytego dziecka! Potem jednak zapaliła mi się czerwona lampka – czy ja w ogóle pomyślałam o tym, czego chce mój syn? Mam naprawdę bystre dziecko. Przestraszyłam się, że nadmiar pracy zniechęci go do nauki. W dodatku umiejętność gry na gitarze i znajomość niemieckiego to tak naprawdę moje niespełnione marzenia z dzieciństwa. Jest jeszcze jedna kwestia – pieniądze. Jak wszystko podliczyłam, to wyszło prawie 800 zł miesięcznie tylko za te najciekawsze zajęcia. Obłęd. Inni rodzice najwyraźniej jednak nie mają problemu ani z kasą, ani z przerostem własnych ambicji. Koledzy z klasy Jasia chodzą na kursy językowe, sztuki walki, tenisa i programowanie. U dziewczynek króluje balet, plastyka i najnowsza moda – śpiew. Mnóstwo dzieci ma jeszcze korepetycje z różnych przedmiotów, a przecież rok szkolny dopiero się zaczął! Czy to normalne? Mój Jaś ma za to więcej wolnego czasu. Uważam, że to dobrze, nawet jeśli trochę się ponudzi, to mu nie zaszkodzi. Chyba nie robię mu żadnej krzywdy? Izabela Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...

Mój Antoś źle znosi jazgot w przedszkolu, postanowiłam więc zafundować mu prywatną opiekunkę. Przynajmniej do czasu, aż pójdzie do zerówki. Płacę przyzwoitą stawkę i wiem, że synek ma profesjonalną opiekę. Kadra przedszkolna na dobrym poziomie powoli się wykrusza. I ja się nie dziwię. Pensje dla przedszkolanek to skandal. W końcu nasze dzieci trafią w ręce niedouków! Zaczęło się od tego, że Antek nie chciał chodzić do przedszkola, bo przeszkadzał mu hałas i duża liczba dzieci. Nie chodziło o kadrę, nie miałam żadnych zastrzeżeń do opiekunek, choć to było przedszkole publiczne. Tak naprawdę to one stawały na głowie, żeby dzieciom niczego nie brakowało. Trochę też musiały naprawiać błędy rodziców i łatać to, co nie zostało wypracowane w domu. Wszystko z uśmiechem, profesjonalnie. Aż mi się serce ściska, jak pomyślę, że za tak ogromny wysiłek te kobiety dostają jakieś ochłapy zamiast pensji.  Dość szybko podjęliśmy z mężem decyzję, że jeszcze nie czas na przedszkole dla Antosia. Znaleźliśmy mu nianię, młodą przedszkolankę, która rzuciła etat, by zająć się opieką nad dziećmi prywatnie. Po prostu miała dość i wcale mnie to nie dziwi. Pani Asia zna biegle trzy języki, ma szeroką wiedzę pedagogiczną, skończyła studia z wyróżnieniem, zrobiła kilka prestiżowych kursów, m.in. z udzielania pierwszej pomocy i logopedii. I ma teraz pracować za jakąś nędzną stawkę? U nas świetnie się odnalazła, a poza tym dostaje ponad dwa razy większą pensję, niż zarabiała w przedszkolu. Ja nie zamierzam oszczędzać na rozwoju mojego syna. Może pora wreszcie podnieść wynagrodzenie nauczycielom? W innym razie w przedszkolach zostaną tylko same niedouki i to w ich ręce będziemy zmuszeni oddawać nasze dzieci. Julia Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i...