Na plażach, w pociągach, w restauracjach oczekujecie dzieci, których nie widać i nie słychać. Bo macie wakacje i potrzebujecie ciszy, czystości, relaksu. A jeśli zobaczycie, jak matka daje dziecku telefon – macie ochotę publicznie ją zlinczować. Obawiam się, że by wypocząć, potrzebny Państwu wehikuł czasu.
Sporo się nad tym zastanawiałam. I doszłam do wniosku, że w wielu z nas wciąż pokutuje obraz dziecka z XIX wieku lub przynajmniej sprzed wojny. To wtedy w kurortach można było spotkać (gdzieniegdzie) chłopców w marynarskich ubrankach i dziewczynki z kokardami we włosach. Siedzących prosto. Milczących. Nie odzywających się bez pytania. Grzecznie odpowiadających: „Tak, proszę mamy”. I oczywiście bez telefonów komórkowych w rękach.
Podobnie grzeczne dzieci zdarzały się jeszcze w PRL. Sama pamiętam, jak mama prasowała mi kokardę do włosów… W pociągu popijało się kompot i patrzyło przez okno. W restauracji… nie wiem, nie chodziliśmy do restauracji, tylko na zapiekanki do budki. Nad morzem też nie bywaliśmy, musiała wystarczyć mała rzeczka za miastem, gdzie chlapaliśmy wodą, darliśmy się wniebogłosy, ale nie przeszkadzaliśmy nikomu, bo żadnego dorosłego w pobliżu nie było. I to, czy ktoś zsika się do rzeki, bo nie wytrzyma – nikogo nie obchodziło.
Jak łatwo się domyślić – kiedyś było inaczej. Dziś inaczej wychowujemy dzieci. Nie wiem, czy lepiej – ale chyba wolimy myśleć, że tak, że lepiej. Że na szczęśliwszych, świadomych swojej wartości ludzi. Przytulanych, swobodnych, obdarowywanych prezentami z okazji i bez okazji.
Niestety XXI wiek to również telefony komórkowe i internet. I nawet jeśli bardzo tęsknimy do zamierzchłych dziejów bez telefonów i internetu – nic na to nie poradzimy. Zresztą większość dorosłych nie widzi nic złego w swoich uzależnieniach (nie tylko od internetu), wręcz przeciwnie, bardzo sobie chwali. Poprawcie mnie, jeśli się mylę.
Moja córka ma 7 lat. Od września pójdzie pierwszy raz do szkoły. Uznałam, że to najwyższy czas, by nauczyła się obsługiwać smartfon. Inaczej może stać się obiektem kpin rówieśników…
Dostaje telefon np. w restauracji, gdy czekamy na kelnera z zamówieniem. Wiem, w co klika. To nie jest Tik Tok, ani portal randkowy. Ogląda zdjęcia jaszczurek i innych gadów, bo ma na tym punkcie totalnego bzika. Niestety, w internecie tych zdjęć i informacji jest najwięcej – w żadnej książce nie znalazłyśmy tyle informacji o „latających jaszczurkach”.
W tej restauracji byłyśmy razem z moją przyjaciółką i jej synami. Chłopcy też dostali telefon (jeden), bo uwielbiają grać w matematyczne gry (ćwiczą dodawanie i odejmowanie).
Gdyby nie telefony – trójka naszych dzieci prawdopodobnie narobiłaby sporo zamieszania na cały lokal. Obie z Martą znamy ich możliwości… Ostatnio, na przystanku autobusowym, dostało nam się za „głośne, rozwydrzone, rozpieszczone dzieciaki”. A w tej restauracji usłyszałyśmy z kolei wypowiedzianą pod nosem reprymendę mijającej nasz stolik starszej pani: „Najlepiej dać dzieciom telefon i plotkować.”
Ta pani najchętniej widziałaby nasze dzieci siedzące przy stoliku z liczydłami lub książką. Może nawet w wyprasowanych marynareczkach. Albo w ogóle by ich najchętniej nie widziała… Ale to jest jej problem, a nie mój. I będę dawać córce telefon. Również z myślą o komforcie osób, które nie lubią dziecięcego hałasu w miejscach publicznych.
Lidka M
Piszemy też o:
Postanowiłam napisać do Państwa, bo po ostatnim weekendzie, który miał być dla mnie relaksem, nadal nie mogę się pozbierać. Wszystko przez rozpieszczone bachory i ich nieodpowiedzialnych, bezradnych rodziców! Zaczęło się normalnie – razem z przyjaciółką wsiadłyśmy do pociągu relacji Warszawa-Gdańsk, żeby na dwa dni oderwać się od rzeczywistości. Miałyśmy nadzieję, że przez te kilka godzin podróży odpoczniemy, pogadamy o głupotach i zbierzemy siły na zwiedzanie. Jak bardzo się pomyliłyśmy! Dzieci jak huragan, rodzice mają wszystko gdzieś Pociąg nowoczesny, wygodny, cichutki – od czasów, kiedy sama jeździłam z synkiem na wakacje, wiele się zmieniło na lepsze. Niestety wychowanie dzieci też się chyba zmieniło, i to na dużo gorsze! Zajęłyśmy z Moniką swoje miejsca i podekscytowane czekałyśmy, aż pociąg ruszy. Pierwsze złe przeczucie dopadło mnie, kiedy miejsca naprzeciwko nas zajęła młoda kobieta z nadaktywnym chłopaczkiem. Na oko pięciolatek cały czas podskakiwał, śmiał się histerycznie albo wyrywał matce torebkę z chrupkami. Robił przy tym do nas dziwne miny. To nie wróży nic dobrego – pomyślałam. Miałam jednak nadzieję, że matka jakoś go okiełzna... Potem do wagonu wsiadła jeszcze rodzina z kilkuletnimi bliźniaczkami i rodzice z nieco starszym chłopcem i małą dziewczynką. Od razu zrobiło się gorąco! „Ja tu usiądę! Nieee, to moje miejsce! Mamooo, daj kanapkę!”. Boże miłosierny, jak ta dzieciarnia zaczęła się wydzierać! To nieprawdopodobne, ale nie chciałam wierzyć, żeby coś takiego miało trwać przez całą podróż. Rodzice przecież muszą jakoś zareagować, zrobić coś. Cokolwiek! Tak sobie myślałam, o ja naiwna... Ruszyliśmy i było tylko gorzej. Najpierw bliźniaczki zaczęły szarpać się za włosy, biegać między fotelami i bić się. Tak, to nie pomyłka – okładały się...
Jak to na placu zabaw – dzieci szaleją, a dorośli czasem zaczynają ze sobą rozmawiać. Tym razem na naszym ulubionym placu była moja koleżanka z synkiem i jeszcze dwoje rodziców. Złożyło się, że siedliśmy na sąsiednich ławeczkach i zaczęliśmy rozmawiać. Najpierw o wiośnie, zmianie czasu, a potem… naszych czasach. Okazało się, że wszyscy mamy te same spostrzeżenia, jeśli chodzi o to, jak dzieci zaangażowały się w pomoc uchodźcom z Ukrainy. Dzieci są wspaniałe! Trudno o rodzinę, w której nie zrobiło się nic, by pomóc ludziom, którzy uciekli przed wojną. Tak jak trudno o rodzinę, w której nie rozmawiałoby się o tym, co wydarzyło się i dzieje tak blisko nas. Po prostu nie da się udawać, że nic się nie stało, choć oczywiście maluchom nie mówi się wszystkiego, bo byłoby to zbyt straszne. Okazuje się, że dzieciaki potrafią zachować się wspaniale. Za każdym razem, gdy podjeżdżamy do punktu zbiórek rzeczy dla uchodźców w naszym mieście – rozczula mnie widok maluchów. Np. idzie taki maluszek, taszczy z dumą wielką paczkę pieluszek… Albo w sklepie, kiedy słyszę, jak mała dziewczynka pyta mamę, czy może wrzucić do koszyka z rzeczami dla uchodźców swoje ulubione słodycze. Podczas rozmowy na tym placu zabaw szybko wynikło, że nie tylko ja mam podobne odczucia. Dzielą się pięknie nie tylko rzeczami Moi rozmówcy podawali podobne przykłady. Z własnych lub zaprzyjaźnionych domów. Że dzieci bardzo ładnie podeszły np. do wyboru zabawek, które trafiły potem do najmłodszych uchodźców. Jeden chłopiec, zanim podzielił się swoimi klockami LEGO, szorował je w łazience na błysk – tak długo i dokładnie, że jego rodzice byli w szoku. Albo to: dziecko bierze do ręki maskotkę i mówi, że tej nie da, bo jest stara i niezbyt ładna, że lepiej będzie podarować coś, co na pewno się spodoba. I wybiera kotka, jednego z ulubionych pluszaków. A dzieci z...
Ze względu na sytuację epidemiologiczną rząd przedłużył obowiązujące obostrzenia do 30 listopada. Nowością jest noszenie maseczek w szkołach w częściach wspólnych. Do tej pory było to tylko zalecenie – dyrektor sam decydował, czy maseczki należy nosić na terenie szkoły. Obecnie nauczyciele i dyrektorzy dwoją się i troją, by przypilnować dzieci, ale okazuje się, że rodzice mają bardzo skrajne podejście do tematu i często sami nie chcą trzymać się nowych obostrzeń... „Na pęczki hodujecie małych egoistów” (list do redakcji) „Od ponad półtora roku żyjemy w absolutnie innej rzeczywistości, a mam wrażenie, że nadal jako społeczeństwo mamy w głębokim poważaniu to, co się dzieje wokół nas. "Wirus? Jaki wirus, ja chce żyć normalnie!". Tylko co to dziś właściwie znaczy? Zamiast nauczyć się żyć po nowemu, ludzie nadal walą głową w ścianę, próbując pokazać, jak są ponad to wszytko, co się dzieje. Właśnie dostałam maila od dyrektora szkoły, do której uczęszcza moje dziecko. Rodzice nie chcą nosić maseczek na terenie szkoły. Na drzwiach widnieje tabliczka, którą z premedytacją olewają, bezczelnie wchodzą do przedsionka szkolnego bez maseczki i są oburzeni, że jeszcze ktoś grzecznie zwraca im uwagę! Zasady są po to, by je łamać? Co więcej, osoby te nie dość, że nie chcą założyć maseczki, to są niegrzeczne, wulgarne i opryskliwe. Wkurza mnie to potwornie! W tym wszystkim drażni mnie najbardziej to, czego dokładnie uczymy przez takie zachowanie nasze dzieci. Bo TAKIE zachowanie ma wpływ na wszystkie dzieci, które są świadkami TAKICH zachowań! Zauważyłam, że na początku pandemii to właśnie dzieci najbardziej wzięły sobie do serca zasady i zalecenia, po czym zaczęły mieć do czynienia z olewającymi dorosłymi. Co tam zalecenia dyrektora, co tam tabliczka na drzwiach, co tam rozporządzenie, ja wiem lepiej! Mogę robić, co chcę.– Czy...
