Jak to na placu zabaw – dzieci szaleją, a dorośli czasem zaczynają ze sobą rozmawiać. Tym razem na naszym ulubionym placu była moja koleżanka z synkiem i jeszcze dwoje rodziców. Złożyło się, że siedliśmy na sąsiednich ławeczkach i zaczęliśmy rozmawiać. Najpierw o wiośnie, zmianie czasu, a potem… naszych czasach. Okazało się, że wszyscy mamy te same spostrzeżenia, jeśli chodzi o to, jak dzieci zaangażowały się w pomoc uchodźcom z Ukrainy.
Trudno o rodzinę, w której nie zrobiło się nic, by pomóc ludziom, którzy uciekli przed wojną. Tak jak trudno o rodzinę, w której nie rozmawiałoby się o tym, co wydarzyło się i dzieje tak blisko nas. Po prostu nie da się udawać, że nic się nie stało, choć oczywiście maluchom nie mówi się wszystkiego, bo byłoby to zbyt straszne.
Okazuje się, że dzieciaki potrafią zachować się wspaniale. Za każdym razem, gdy podjeżdżamy do punktu zbiórek rzeczy dla uchodźców w naszym mieście – rozczula mnie widok maluchów. Np. idzie taki maluszek, taszczy z dumą wielką paczkę pieluszek… Albo w sklepie, kiedy słyszę, jak mała dziewczynka pyta mamę, czy może wrzucić do koszyka z rzeczami dla uchodźców swoje ulubione słodycze. Podczas rozmowy na tym placu zabaw szybko wynikło, że nie tylko ja mam podobne odczucia.
Moi rozmówcy podawali podobne przykłady. Z własnych lub zaprzyjaźnionych domów. Że dzieci bardzo ładnie podeszły np. do wyboru zabawek, które trafiły potem do najmłodszych uchodźców. Jeden chłopiec, zanim podzielił się swoimi klockami LEGO, szorował je w łazience na błysk – tak długo i dokładnie, że jego rodzice byli w szoku.
Albo to: dziecko bierze do ręki maskotkę i mówi, że tej nie da, bo jest stara i niezbyt ładna, że lepiej będzie podarować coś, co na pewno się spodoba. I wybiera kotka, jednego z ulubionych pluszaków.
A dzieci z grupy przedszkolnej, do której trafiła dziewczynka z Ukrainy – postanowiły, że zaopiekują się nią najlepiej jak potrafią. Wśród nich od roku był już jeden chłopczyk z Ukrainy, ale dzieci uznały, że nieładnie, by tylko on jeden zajmował się Julią. Że wszystkie chcą ją poznać tak samo. Jakby nie było żadnej językowej bariery… Szybko się dogadali co do „Psiego Patrolu”, jednorożców, chomików. Dzieciaki opowiadały jej też, żeby się nie przejmowała, jak jej wpadnie do kibelka cała rolka papieru toaletowego, bo im się to zdarza i wtedy ciocie dzwonią po wujka, który wszystko naprawia.
„Myślą państwo, że my jako dzieci też byśmy tak umieli?” – zapytała jedna z mam. Na chwilę zapadła cisza. Mnie przyszło do głowy, że to małe pokolenie to chyba lepsza wersja nas, ale jakoś nie chciało mi to przejść przez gardło. Nie chciałam nikogo urazić. Wtedy moja koleżanka powiedziała tak: „A skąd nasze dzieci to umieją, jak nie od nas?”.
Zrobiło mi się wtedy ciepło od środka. No tak… przecież dzieciaki uczą się przez naśladowanie. Jeśli tak się zachowują, to znaczy, że dorośli tak je wychowują. I wiecie co? Jestem z nas, wszystkich rodziców, dumna! Tyle się mówi, że dzieci w XXI wieku są od małego przyzwyczajone do materializmu, komputerów, telefonów, że nie umieją rozmawiać… A okazuje się, że mimo wszystko wychowujemy cudowne pokolenie. Wrażliwych, mądrych, pełnych empatii ludzi.
Kamila, 30 lat
Piszemy też o:
Julia nie miała prawa rozumieć czegokolwiek z mojego zachowania, ale… Instynktownie musiała czuć brak mojej miłości, bliskości, spokoju. I tę trwogę, kiedy głodna płakała i tęskniła, a ja zostawiłam ją samą. Po porodzie nic do niej nie czułam Ciąża od początku do końca przebiegała prawidłowo. Fizycznie czułam się świetnie – ani razu nie wymiotowałam, nie puchły mi nogi, nie kręciło mi się w głowie. Jedyne co fizycznie dało mi w kość to to, że w ostatnich tygodniach w ogóle nie mogłam spać. Wszyscy mówili: śpij, bo jak dziecko się urodzi, to ze snem może być słabo… A ja co noc zasypiałam dopiero o świcie. Julia urodziła się siłami natury. Wszystko trwało cztery godziny. Bez żadnych komplikacji. Ale po porodzie nic do niej nie czułam. Dziewczyny, z którymi leżałam na sali, pomagały mi ją przewijać i przebierać. Pamiętam, że o ile pierwszego dnia otaczały mnie wsparciem – potem zaczęły się na mnie wściekać. Że jestem nieprzytomna, że czas się obudzić, że mam się ogarnąć… A ja czułam się jak kukła, do której docierają tylko strzępki rzeczywistości. Nic nie było normalnie Przez pierwsze dwa tygodnie w domu był z nami mąż. Bardzo mi pomagał. Widział, że coś jest nie tak, ale był tak wpatrzony w małą, że na mnie nie starczało jego uwagi. Robił przy niej niemal wszystko. Ja tylko karmiłam ją piersią. Po dwóch tygodniach wrócił do pracy i wtedy zaczęło się najgorsze. Na samą myśl, że mam zostać sama z Julką przez cały dzień – chciało mi się wyć. I wyłam. Z każdym dniem było coraz gorzej. Mąż wracał z pracy i zastawał mnie zapłakaną albo wściekłą. Jadł coś i zabierał nas na spacery. W sumie to Julkę, bo ja najczęściej wolałam zostać w domu. Żeby płakać i zadręczać się wyrzutami sumienia, że w ogóle zdecydowałam się na dziecko. Zresztą nie chciało mi się ubierać, czesać, myć… Nic nie...
Narodziny Mani były jednym z najpiękniejszych dni w moim życiu. Była taka malutka, różowiutka, tak pięknie pachniała… Czekałam na nią kilka lat, marzyłam o niej, nie mogłam się doczekać, aż wezmę ją w ramiona. Dziś Mania ma 4 lata, a ja… jestem wykończona. I choć kiedyś planowaliśmy z Filipem, że będziemy mieć dużą rodzinę – dziś już nie chcę. Nie mogę. Wszyscy pytają o dzieci. O mnie nikt nie myśli Są dni, kiedy jestem wykończona. Kiedy po całym dniu pracy, opieki nad Manią, dbania o dom, padam na twarz. Filip jest wspaniałym partnerem i ojcem. Oboje pracujemy (on prowadzi ze swoim ojcem firmę, ja pracuję zdalnie kilka godzin dziennie – jestem tłumaczką), dzielimy się obowiązkami, robimy zakupy, sprzątamy, gotujemy. Jest tak, jak zawsze chciałam – jesteśmy zespołem, drużyną, jak równy z równym. Ale na koniec dnia to ja jestem tą, która obrywa najbardziej, a pokazać, że mi źle, przecież nie powinnam – bo jestem matką, muszę to znosić. Macierzyństwo mnie uskrzydla i wypala jednocześnie. Kiedy Mania wyjeżdża do moich rodziców i nie widzę jej kilka dni, tak się cieszę, że mogę odetchnąć! I jednocześnie tak za nią tęsknię… Myślę, że nie dałabym rady z kolejnym dzieckiem. Nie zniosłabym tego strachu, tej odpowiedzialności, tej frustracji i złości, które się czasem pojawiają. Tej miłości – nieporównywalnej z żadną inną. Tyle mówi się o równouprawnieniu, o kobietach niezależnych, które same podejmują decyzje – a jednak presja dotycząca posiadania rodziny jest ogromna. Myślałam, że kiedy urodzę dziecko, będę miała spokój. Jednak non stop słyszę to samo: od mojej mamy i mamy Filipa, które chcą kolejnego wnuczka lub wnuczkę. Od koleżanek, które mają dwoje, troje dzieci – że przecież Mania musi mieć rodzeństwo, a nas stać, by utrzymać jeszcze co najmniej jedno dziecko. Jakiś czas temu na placu zabaw zagadała do mnie...
Oboje z mężem jesteśmy szczupli, choć jako przedszkolaki byliśmy dość pulchnymi dziećmi. Nie pamiętam, żeby wtedy ktoś pouczał moją mamę, że powinna uważać na moją linię… Tymczasem ja niemal na każdym kroku dostaję dobre rady. Żeby było jeszcze dziwniej – rad co do sylwetki mojej córki udzielają mi najczęściej osoby otyłe. Aż się proszą, żebym odpowiedziała im w bardzo niegrzeczny sposób! Nie, nie będę odchudzać 6-latki Wygląda na to, że ci „eksperci” wiedzą wszystko na temat naszego stylu życia. Według nich: siedzę i karmię Oliwkę kluskami i słodyczami, każąc jej popijać wszystko gazowanymi napojami. Ba, nawet odmawiam sobie i mężowi jedzenia, byle tylko tuczyć córkę („Oj, to dziecko chyba wszystko wam zjada, bo wy tacy chudzi, a ona tak dobrze wygląda”). Otóż wszyscy jemy to samo. Nie lubimy smalcu ani tłustego mięsa. Uwielbiamy placuszki, zupy, makarony na różne sposoby, naleśniki, pizzę. W domu zawsze jest czekolada i chipsy, ale jeszcze więcej: jabłek, bananów, pomidorów, sałat, ziół, a w sezonie: truskawek, czereśni, brzoskwiń, malin i jagód. I nie, nie zamierzam serwować 6-letniemu dziecku diety odchudzającej. Ani nie będę jej katować basenami, tańcami, baletami. Dodam, że Oli jest pełną energii dziewczynką, która uwielbia biegać i jeździć konno. I wcale nie jest mniej sprawna fizycznie od rówieśników. Latem znów się zacznie… Ze zgrozą myślę o tym, że zbliża się lato. Mieszkamy w małym miasteczku, gdzie są dwie cukiernie i jak idziemy na lody – trudno nie spotkać kogoś znajomego. Wtedy się zacznie: „Oj, Oliwka to chyba nie powinna jeść lodów”; „Ależ z tej OIiwki kawał baby/rzepa/tłuścioszek”; „Może powinnaś jej kupować sorbety zamiast karmelowych?”. Albo spotkania przy grillach: „Oj, Oliwka, może nie jedz już więcej kiełbaski, tylko weź sobie papryczkę”; „Oliwka, bo będziesz...
