„Mamo, mówiłam ci już wcześniej, nie każ mi powtarzać. Nie, nie przyjedziemy w Święta. Ja potrzebuję spokoju, a u Was jak zwykle wszyscy będą skakać sobie do gardeł, kłócić się, jak tylko zaczną się rozmowy o polityce. To ostatnie, czego potrzebuję na koniec tego koszmarnego roku. Z Miłoszem zobaczysz się przecież w sylwestra…” – wyparowała moja córka. A pode mną ugięły się kolana.
Całe życie stawiałam rodzinę na pierwszym miejscu. Myślałam, że tak wychowałam swoje dzieci – żeby wiedziały, że to, co najważniejsze, to bliscy. Zaprosiłam na święta syna i córkę z rodzinami. Piotruś się ucieszył, od razu pytał, co mają przywieźć, jak nam pomóc. Martusia od początku nie była zachwycona, aż w końcu powiedziała wprost, że nie przyjadą, „bo nie chcą się kłócić”.
Fakt, jej relacje z bratem nie są najlepsze. Kiedy są w jednym pokoju, często lecą iskry. Nie rozumie Piotrka, jego tradycyjnych poglądów, dziwi się jego żonie, że na wszystko się godzi i tańczy tak, jak jej Piotrek zagra – to słowa Martusi, nie moje... Ona też inaczej wychowuje dziecko niż Piotr swoje dzieci. Zaszczepiła Miłoszka na Covid, gdy tylko uruchomili rejestrację dla 5-latków. Nawet nie pytała, co o tym sądzimy… Do tego przejmuje się tym wszystkim, tą aborcją, o uchodźcach dużo mówi, zadręcza się, bo wszystko drożej, raty kredytu też. Piotrek jest po przeciwnej stronie, cieszy się, że rząd tyle daje na dzieci. Ja i mój mąż stoimy gdzieś pośrodku, bo przecież nie możemy stanąć za jednym dzieckiem.
Myślałam jednak, że w Święta Martusia się opamięta, że jakoś będzie umiała się powstrzymać, że z bratem opłatkiem się podzieli. A ona wypina się na nas wszystkich i łamie mi serce. Ja nie wiem, ile nam jeszcze życia zostało, chcę spędzać czas z moimi wnukami, chcę, żeby było tak, jak Bóg przykazał – ciepło, rodzinnie. A tak tylko płacz. Zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd…
Elżbieta
Zobacz także:
W święta dzieci cieszą się z prezentów, a rodzice załamują ręce, gdy trzeba znaleźć w domu miejsce na kolejne zabawki – to sytuacja znana wielu rodzinom. Jak z tego wybrnąć, jeśli bliscy nie przyjmują sugestii, by ograniczyć liczbę prezentów albo chociaż kupować wartościowe rzeczy? Nasza czytelniczka opisała, jak to wygląda u niej w rodzinie. Po świętach jej dom zamienia się w graciarnię! Znowu góra nietrafionych prezentów. Moje dzieci dostają kręćka! „Święta spędzamy zawsze w dużym rodzinnym gronie i oczywiście każdy za punkt honoru bierze sobie obdarowanie moich dzieci jak najgłośniejszym i najbardziej pstrokatym prezentem. Albo kilkoma! Co ja mam z tym wszystkim robić? Żeby jeszcze to były jakieś fajne, skromne i edukacyjne zabawki. Ale mam wrażenie, że moja rodzina kupuje pierwsze lepsze rzeczy ze sklepowych półek, byle tylko głośniej grały i mocniej się świeciły. Gdzieś w zakamarkach domu leży jeszcze hit z zeszłego roku – grający samochód, który po włączeniu kręci się w kółko. Totalnie bez sensu, a w dodatku można było od tego ogłuchnąć! Nie inaczej było w tym roku. Wróciliśmy od rodziców dwa dni temu, a w przedpokoju jeszcze leżą nierozpakowane pudła. Córka dostała kilka brzydkich plastikowych lalek, w tym jedną, która po naciśnięciu guzika płacze wniebogłosy. Do tego jakieś niewiele warte bibeloty do makijażu. A przecież nie pozwolę się malować 4-latce! Dwuletni syn zachwyca się maskotką większą od niego, tak jakbyśmy mieli gdzie ją trzymać na 40 metrach kwadratowych. Nawet nie chcę myśleć o otwieraniu kolejnych paczek. W dodatku dając takie prezenty, rodzina stawia nas z mężem w głupiej sytuacji. Dzieci je widzą, cieszą się, nie rozumieją, że to zabawki fatalne dla ich rozwoju albo zupełnie niepraktyczne. Więc jak mamy się ich potem pozbyć? Skoro już zdobyły sympatię dzieci, składujemy je na rosnącej wciąż...
Święta powinny być okazją do pełnych ciepła i miłości spotkań z rodziną, niestety często jest zupełnie odwrotnie. Podczas świątecznych kolacji wychodzą na wierzch stare, rodzinne spory, bliscy nie mogą powstrzymać się od kłótni i kąśliwych uwag. A jeśli biorą w tym udział dzieci, może zrobić się naprawdę nieprzyjemnie. Jedna z naszych czytelniczek podzieliła się z nami swoją historią – jej teściowa od lat traktuje Boże Narodzenie jako okazję do krytykowania i obrażania synowej. A wszystko kręci się wokół wnuczki! Teściowa robi ze świąt piekło. Krytykuje mnie i moje dziecko! „Zbliża się Boże Narodzenie, a ja czekam na ten czas jak na ścięcie. Zamiast się cieszyć na wspólne świętowanie i odpoczynek, zajadam stres czekoladkami, bo już wiem, co będzie się działo na wigilijnej kolacji. Przyjedzie do nas moja upiorna teściowa, która wie lepiej ode mnie, jak powinnam wychowywać moją córkę! Z mamą mojego męża nie utrzymujemy zbyt ścisłych kontaktów, ale i tak wydaje jej się, że ma prawo wtrącać się w nasze życie. A konkretnie w moje metody wychowawcze! Jak na złość robi to zawsze w święta, kiedy akurat mam chwilę, żeby odsapnąć od codzienności. W zeszłym roku przeszła samą siebie. Zaczęło się od skrytykowania koloru ścian i naszej nowej kuchni, ale to jeszcze mogłabym przełknąć. Najgorsze jest to, że ona obraża moją córeczkę! Naprawdę mogłabym puścić mimo uszu uwagi na temat mojej rodzicielskiej nieudolności – podobno córka wchodzi mi na głowę, nie znam się na dzieciach, rozpuszczam dziecko i źle je karmię. Ok, rozumiem, że kiedyś było inne podejście do wychowania, moja teściowa zatrzymała się na metodach rodem z PRL-u, a w dodatku wyrzuca to wszystko z siebie w święta, bo kiedy indziej się nie widzimy. Nawet trochę mi jej żal. Ale żeby czepiać się dziecka?! Moja Mania ma 5 lat, a już usłyszała od babci, że źle...
Postanowiłam, że te święta Bożego Narodzenia spędzimy tylko we trójkę – ja, mój mąż i nasz synek Mikołaj. Pierwszy raz w życiu mam odwagę przeciwstawić się odwiecznej tradycji spędzania świąt u moich rodziców. Oboje z mężem jesteśmy jedynakami, jego rodzice nie żyją. Boże Narodzenie zawsze więc spędzamy z moją rodziną. Czy z chęci? Nie, raczej: „bo tak wypada”, „bo co ludzie powiedzą”, „bo jeśli nie przyjedziemy, to moim rodzicom będzie przykro”. Teraz jednak postanowiłam przeciwstawić się tradycji – nie chcę spędzać świąt w stresie, z krzykiem i pretensjami. Moi rodzice mówią, że jestem wyrodną córką, że jestem niewdzięczna. Ale nie pamiętają, ile razy płakałam przez nich w święta. Moje dziecko nie będzie płakać – czuję, że moim obowiązkiem jest zadbanie o to i zapewnienie mojemu ukochanemu synkowi spokoju podczas Bożego Narodzenia. Szanuję moich rodziców, ale są... toksyczni! Moja mama jest złośliwą i podłą kobietą. Tak, teraz mam odwagę dokładnie tak ją nazywać. Od lat mam wrażenie, że gdyby mogła – utopiłaby mnie w łyżce wody. Opowiada kłamstwa o mnie i o moim małżeństwie. Gdy wyszłam za mąż za Maćka, decyzję o dziecku przełożyliśmy „na później”. Chcieliśmy nacieszyć się sobą, życiem, podróżować. Postanowiliśmy, że o dziecko zaczniemy się starać dopiero za kilka lat. Ale był to świadomy wybór. Natomiast moja mama, ta podła kobieta, latała po swoich koleżankach i opowiadała, że nie mogę zajść w ciążę. Że na pewno jestem na coś chora. Że co ze mnie za żona. Po prostu bzdury wyssane z palca. Z kolei tuż po moich zaręczynach, gdy pochwaliłam się pierścionkiem – ona chciała go przymierzyć. A w naszej rodzinie od lat pokutuje przekonanie, że jeżeli ktoś przymierzy pierścionek zaręczynowy, to przyszłą pannę młodą czeka pech i nieszczęście w małżeństwie. Wiedziałam, że zrobiła...
