Jak rozpoznać rodziców, którym urodziło się pierwsze dziecko?

Nie spotyka to wszystkich mam, ale te, które rozpoznają w tych opisach siebie, stanowią całkiem sporą grupę. Mamy wiele oczekiwań gdy jesteśmy w ciąży, snujemy wiele planów, pomysłów na spędzanie czasu z dzieckiem, podejmujemy ważne decyzje odnośnie karmienia, wychowywania, a potem... potem wszystko wygląda inaczej i ulega modyfikacji. Czy to źle, że rzeczywistość okazuje się inna, niż sobie wymarzyliśmy? Warto zrozumieć, że nie :-) 1.    Odwiedziny po narodzinach dziecka Oczekiwania: Wyobrażasz sobie siebie, w pięknym szlafroczku i pościeli, z dzieciątkiem u boku i zachwycone miny gości, którzy przyszli przywitać nowego członka rodziny. Rzeczywistość : Jesteś zmęczona po naprawdę długim porodzie , marzysz by choć chwilę przespać się, wykąpać i nacieszyć dzieckiem. Dzwonek do drzwi doprowadza cię do wściekłości. Czy oni naprawdę nie wiedzą, że nie masz ochoty i siły na pogawędki i serwowanie gościom kawy i ciasteczek? Prawdy i mity o porodzie - przeczytaj! Rada: Czasem warto wykazać się asertywnością i po prostu powiedzieć znajomym, że nie czujecie się na siłach, by przyjmować gości , poza tym nie jest dobry dla dziecka taki szybki kontakt z bakteriami. 2.    Karmienie piersią Oczekiwania: Karmienie piersią wygląda na proste zadanie. Co może być w tym trudnego? Rzeczywistość: Nauka przystawiania dziecka do piersi, nadgryzione i bolące brodawki, ból i niepewność, czy dziecko dostało właściwą porcję jedzenia – to bolączki chyba każdej mamy. Coś, co ma być banalnie proste, okazuje się być umiejętnością, której trzeba się nauczyć i stale dokształcać. Rada: Poproście kogoś doświadczonego o pomoc, po co się męczyć? 3.    Ciało po porodzie Oczekiwania: Wrócę do formy w kilka miesięcy, a do szpitala niech partner przyniesie ubrania sprzed ciąży. Rzeczywistość: Wielu z nas wydawało się, że...

Od bycia rodzicem nie można uciec na weekend, urlop czy zwolnienie lekarskie. Rodzicem jest się non stop. Jeśli często chce ci się krzyczeć: „mam dość”, pomyśl, jak przemeblować życie, aby nie doprowadzić się do stanu przemęczenia i macierzyńskiego wypalenia . Psycholog, dr Joanna Urbańska, która zajmuje się m.in. zagadnieniami związanymi ze zmęczeniem człowieka, przekonuje, że duży efekt przyniosą nawet pozornie małe zmiany. Czy to normalne, że rodzicielstwo męczy? – To zupełnie normalne. Zmęczenie, podobnie jak ból, jest dla nas ważną informacją, która powinna skłonić do zmiany zachowania, czyli szukania możliwości odpoczynku .  Co najbardziej męczy świeżo upieczone mamy i ojców? Niewyspanie, zajmowanie się dzieckiem od rana do wieczora, brak czasu dla siebie?  – Wszystkich rodziców nie można wrzucić do jednego worka. Niektórzy są bardzo zmęczeni fizycznie , ponieważ nie odpuszczają sobie w niczym, nie dosypiaj i próbują pracować. Inni próbują wieść takie życie jak przed urodzeniem dziecka, co okazuje się niemożliwe. Męczy ich świadomość, że to, co było, już nie wróci, że wszystko teraz wygląda inaczej. Części rodziców dokucza  zmęczenie psychiczne. Nic nie wygląda tak, jak oczekiwali – dziecko mało śpi, dużo płacze, pojawiły się nieprzewidzianie problemy z karmieniem piersią. Są też osoby, których męczy zaspokajanie cudzych potrzeb. Zamiast skupić się na tym, jak wyobrażali sobie bycie mamą czy tatą, próbują nadążyć za wymaganiami, wyobrażeniami czy wskazówkami dotyczącymi rodzicielstwa , które otrzymują od różnych osób.   To mnóstwo powodów do zmęczenia... – Musimy też pamiętać, że mamy teraz modę na zajmowanie się sobą – biegamy maratony, zdrowo się odżywiamy, dajemy sobie prawo do egoizmu. Niektórych rodziców najbardziej męczy właśnie brak czasu,  aby się o siebie zatroszczyć . Czasem...

Poranek zaczynasz od krzyku na dziecko, które nie dość cicho, nie dość szybko, nie dość sprawnie rozpoczyna dzień. Po południu masz ochotę gryźć ze złości, która rozsadza cię od wewnątrz – ciągle ktoś czegoś od ciebie chce, ktoś wciąż płacze, coś stale wymaga zrobienia, a co z tobą? Może ty też czegoś chcesz, może ty też masz prawo do 5 minut dla siebie? Te pytania wypływają na powierzchnię wieczorem, kiedy odsyłasz dziecko do łóżka z zaciśniętymi w gniewie ustami, po tym, jak 500 razy musiałaś odpowiedzieć jeszcze na jego "mamo, mamusiu", napoić, nakarmić, mimo że wcześniej nie było przecież głodne, nie chciało mu się pić, nie musiało iść siusiu... Tym razem wrzeszczysz więc na męża, który nigdy nie jest wystarczająco zaangażowany, czuły i uważny. Co się stało z twoim życiem? Nie tak to miało przecież wyglądać! Nic nie działa na złość Starasz się. Obiecujesz sobie/dziecku/mężowi, że to się nie powtórzy, że będziesz bardziej cierpliwa, że nauczysz się panować nad złością . Czytasz wszystko, co jest do przeczytania na ten temat w internecie, kupujesz poradniki, łykasz walerianę, popijając ją melisą . Wychodzisz do innego pokoju, głęboko oddychasz, zamykasz się w łazience i gryziesz ręczniki, liczysz do 10, 30, 100. Wszystko na nic. Po pewnym czasie nie pamiętasz już, jak to było nie złościć się. Gniew czujesz stale. Twoje dziecko zaczyna się ciebie bać, twój mąż schodzi ci z drogi. To tylko potęguje złość, przecież nie jesteś potworem! Przy najbliższej okazji nie omieszkasz wykrzyczeć tego domownikom w twarz. Niech ten świat zniknie! W końcu czujesz, że nie dasz tak dłużej rady . Gdybyś tak mogła tylko położyć się i nie wstawać. Gdyby to wszystko mogło zniknąć. Tylko nic nie znika. Nic się nie zmienia. Wszystko jest bez sensu. Nie prosiłaś się o takie życie! Do tego te wyrzuty sumienia: kochasz swoje...