Urodzić zdrowe dziecko - to cel nadrzędny każdej przyszłej mamy. Dlatego regularnie monitorujemy ciążę, łykamy kwas foliowy i ogólnie staramy się robić wszystko zgodnie z zaleceniami lekarza. Ale wiele zależy także od naszego zdrowia jeszcze przed ciążą. Aby wszystko było z nim w porządku, najlepiej szczepmy się - apelują lekarze. Te badania powinny rozwiać wszystkie wasze wątpliwości!
To najnowsze badania pokazujące, jak infekcje w ciąży negatywnie wpływają na rozwój mózgu dziecka, a w dalszym etapie na jego zdrowie psychiczne. Opublikowało je czasopismo naukowe Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego "JAMA Psychiatry". Naukowcy wykazali, że zakażenia kobiety z okresu ciąży zwiększają ryzyko rozpoznania autyzmu lub depresji u ich dzieci.
Wydział Położnictwa i Ginekologii Uniwersytetu Washington School of Medicine zbadał związek między występowaniem zakażenia wymagającego hospitalizacji w okresie ciąży a występowaniem chorób neuropsychiatrycznych u dziecka. Przebadano w tym celu 1 milion 791 tysięcy 520 szwedzkich dzieci urodzonych w latach 1973–2014. Wyniki obserwacji zostały zebrane z aż 41 lat.
Naukowcy analizowali zakażenia kobiet w ciąży związane z hospitalizacją oraz takie ciężkie zakażenia jak posocznica, zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, płuc, grypa, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie błon płodowych oraz zakażenie dróg moczowych. Okazało się, że w przypadku tych chorób aż o 79 procent zwiększa się prawdopodobieństwo rozpoznania autyzmu oraz o 24 procent ryzyko rozpoznania depresji u ich dzieci.
Nie znaleziono powiązania z występowaniem choroby afektywnej dwubiegunowej lub psychozy. Badacze wykazali jednak, że każda infekcja w okresie ciąży może powodować nieznaczne uszkodzenia mózgu u płodu, przyczyniając się do rozwoju autyzmu i depresji.
Stąd też naukowcy podkreślają znaczenie zapobieganiu zakażeń zarówno przed zajściem w ciążę, jak również w okresie ciąży. W tym przypadku szczepienia mogą być tego najskuteczniejszą metodą.
Aby jak najlepiej przygotować się do ciąży, należy zacząć to robić już pół roku wcześniej. Lekarze zalecają, aby w tym czasie zaszczepić się przeciwko:
Czy w ciąży można się szczepić? Tak, gdyż stan ten nie jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do ich wykonania (w tym czasie nie podaje się szczepionek zawierających żywe drobnoustroje). Dlatego, jeżeli wymaga tego stan zdrowia kobiety i dziecka, można, po konsultacji z lekarzem ginekologiem wykonać szczepienia przeciw:
Czy pilnowałyście swoich szczepień jeszcze przed zajściem w ciążę? Napiszcie swoje zdanie w komentarzach.
Źródło: pzh.gov.pl
Liczba pacjentów, którzy z objawami choroby zgłaszają się do lekarzy, rośnie z tygodnia na tydzień . Zobacz, w jaki sposób uchronisz się przed grypą. 2,4 mln chorych na grypę Z danych Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego Państwowego Zakładu Higieny wynika, że od początku aktualnego sezonu grypowego, przez ostatnie pięć miesięcy do lekarzy z objawami grypy zgłosiło się ponad 2,4 mln Polaków. W samym styczniu odnotowano 645 tys. zgłoszeń przypadków zachorowań i podejrzeń zachorowań na grypę. PZH podaje, że w wyniku powikłań po grypie zmarły 23 osoby - badania laboratoryjne potwierdziły u zmarłych obecność wirusa. Jak podkreślają lekarze, bagatelizowanie objawów grypy może prowadzić do śmiertelnie groźnych powikłań np. zapalenia mięśnia sercowego. Najlepszą ochroną przed atakiem wirusa są zaś szczepienia. Powinny z nich skorzystać przede wszystkim osoby szczególnie narażone na ryzyko wystąpienia powikłań: kobiety w ciąży lub planujące ciążę w sezonie zwiększonej zapadalności na infekcje, dzieci w wieku od sześciu miesięcy do dwóch lat, seniorzy, osoby, które ze względu na charakter swojej pracy mogą stać się źródłem rozprzestrzeniania się wirusa i zarażać innych. Lekarze: szczepmy się przeciw grypie Wiele osób zadaje sobie pytanie, czy teraz, w pełni grypowego sezonu, takie szczepienie ma jeszcze sens? Zdaniem lekarzy tak. Szczepienia zalecane są m.in. dzieciom chorującym na astmę czy schorzenia związane z niedoborem odporności. Szczepienie przeciw grypie nie jest w Polsce szczepieniem obowiązkowym, ale zalecanym – dla wszystkich osób, począwszy od niemowląt powyżej 6. miesiąca życia. Jeżeli dziecko jest szczepione pierwszy raz w życiu, musi dostać dwie dawki szczepionki. W ciągu 7−10 dni od podania szczepionki przeciw grypie układ odpornościowy zaczyna wytwarzać komórki zwalczające...
Nie tylko w Polsce rodzice mają takie wątpliwości. Diałalność ruchów antyszczepionkowych we Francji czy w Wielkiej Brytanii spowodowała, że sporo rodziców zrezygnowała z podawania maluchom niektórych preparatów. Na efekty nie trzeba było długo czekać – w tym roku we Francji wybuchła epidemia odry (zachorowało na nią już ponad pięć tysięcy osób). Ale z drugiej strony, trudno się dziwić rodzicom, którzy często nie wiedzą, komu wierzyć: lekarzom czy doradcom z internetu, zwłaszcza że w ich ręce wpadają niepotwierdzone rewelacje na temat szczepień. Mity na ten temat prostuje dr n. med. Paweł Grzesiowski, pediatra i ekspert do spraw szczepień. Osoba zaszczepiona na pewno nie zachoruje MIT. Może się zdarzyć, że zachoruje (bo np. układ odpornościowy nie zareagował na preparat), ale przebieg choroby zwykle jest wtedy łagodniejszy. Wprowadzenie szczepień zmniejszyło ryzyko zachorowania aż o 95–99 proc. To dużo: szczepienie jest dziś najbardziej skuteczną i efektywną procedurą medyczną. Dlaczego więc nie chroni w 100 proc. przed zachorowaniem. Bo np. w preparacie przeciw pneumokokom jest 10–13 serotypów (podtypów) bakterii – te najbardziej groźne. Chorobę może wywołać inny, niezawarty w szczepionce (choć zdarza się to naprawdę rzadko). Wiele chorób lepiej przechorować, daje to lepszą odporność MIT. Przechorowanie wielu chorób nie uodparnia. Można np. wiele razy mieć pneumokokowe zapalenie płuc czy meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych . Tylko szczepienie zapewnia długotrwałą odporność. Choć rzeczywiście w wielu zakażeniach wirusowych odporność po przechorowaniu może być lepsza. Nie ma jednak gwarancji, że po odrze, grypie, ospie wietrznej nie dojdzie do groźnych dla dziecka powikłań. Wcześniaki powinno się szczepić później MIT. Dzieci urodzone przedwcześnie powinno się szczepić zgodnie z ich wiekiem kalendarzowym....
Różyczka to choroba wieku dziecięcego, jednak mimo to zdarza się, że zapadają na nią osoby dorosłe. Niestety inaczej niż w przypadku dzieci, różyczka u dorosłych nie jest już tak lekką chorobą i niesie ze sobą ryzyko poważnych powikłań. Opisujemy przebieg tej choroby, jej symptomy i sposób leczenia. Spis treści: Różyczka u dorosłych - na czym polega Różyczka u dorosłych - objawy Różyczka u dorosłych - rozpoznanie Różyczka u dorosłych - leczenie Różyczka u dorosłych - powikłania Różyczka w ciąży Szczepienie przeciw różyczce Różyczka u dorosłych - na czym polega Różyczka to ostra choroba zakaźna wywoływana przez wirus różyczki ( rubella virus ). Do zakażenia nią dochodzi drogą kropelkową, czyli np. poprzez katar, kaszel. Choroba dosyć rzadko występuje u dorosłych, gdyż większość z nich chorowała na nią w dzieciństwie , nabywając w ten sposób trwałą odporność lub była na nią zaszczepiona. Różyczka jest względnie mało zaraźliwa - po kontakcie z chorym zarazi się nią 10-30 procent osób podatnych na zachorowanie, przy czym nawet do 50 procent zakażonych może przebyć różyczkę zupełnie bezobjawowo. Okres wylęgania, czyli czas, jaki upływa od chwili wtargnięcia wirusa do organizmu do wystąpienia pierwszych objawów choroby, wynosi zwykle dwa, trzy tygodnie. Różyczka u dorosłych: objawy Najbardziej charakterystycznymi jej objawami są: obrzęk węzłów chłonnych w okolicach karku, potylicy, szyi, za uszami, wysypka plamista lub plamisto-grudkowa (zazwyczaj pojawia się następnego dnia po pojawieniu się obrzęku węzłów chłonnych), wysypka pojawia się na twarzy, najczęściej za uszami, następnie na tułowiu, a po jednym, dwóch dniach plamki pokazują się również na kończynach (dłonie i stopy pozostawia wolne), rzadko swędzi. Zanim jednak pojawią się typowe symptomy...
