Maja ma 14 lat. Zawsze lubiła się uczyć, nigdy nie musiałam jej specjalnie ganiać do nauki. Nie miała też z nią problemów – co prawda może na świadectwie nie było czerwonego paska, za to widniały na nim same 4 i 5. Nam i co najważniejsze, jej, to wystarczało.
Wszystko zmieniło się w trakcie pandemii. Maja poznała naukę zdalną w zaledwie 6 klasie podstawówki, jako bardzo ruchliwa i towarzyska dziewczynka. Przed pandemią często spotykała się z rówieśnikami, miała też trzy przyjaciółki, z którymi spędzała każdą wolną chwilę po szkole. Chodziła też na zajęcia dodatkowe z tańca – to typ dziecka, które rozsadza energia. W zasadzie rozsadzała, bo wszystko zmieniło się jak za dotknięciem magicznej różdżki, kiedy to nastały czasy nauki zdalnej.
Tak, początki były ciężkie. I wcale nie chodziło o obsługę Teamsów, a właśnie o brak kontaktu z rówieśnikami i przymus siedzenia przed komputerem przez tak długi czas. Wcześniej Maja korzystała z komputera, ale nie więcej niż 2 godziny dziennie. W momencie, w którym można było jeszcze korzystać z uroków natury, zabieraliśmy ją na długie spacery i organizowaliśmy jej zabawy ruchowe. Chcieliśmy, żeby jak najmniej odczuła skutki pandemii, co, oczywiście, średnio się udało.
W miarę upływu czasu Maja przyzwyczaiła się do nowego trybu nauki. Odzyskała nieco entuzjazmu dzięki WhatsAppowi – dzięki niemu mogła być w stałym kontakcie ze swoimi przyjaciółkami, których bardzo jej brakowało. Kiedy przyszło do nauki hybrydowej, Maja, o dziwo, nie była zadowolona. Jedyne co ją cieszyło, to spotkanie z koleżankami, chociaż i tutaj entuzjazm opadł zaskakująco szybko. Niedługo po przejściu na naukę w trybie hybrydowym córka często „źle się czuła”, miała „migreny” i naprawdę często się przeziębiała. Na domiar złego bardzo rozluźniły się jej kontakty z rówieśnikami. Otwarcie mówiła, że najlepiej czuje się w domu. Brałam to na klatę, ale nie będę kłamać, uznałam to za ot takie, dziecięce gadanie. Teraz już wiem, że to zaczęło się wtedy.
Na kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego Maja dosłownie wariuje. Nie widziałam jej takiej od słynnego buntu 3-latka. Jest apatyczna, a z apatii potrafi szybko przejść do płaczu, momentami zahaczającego o agresję. Teraz pojawił się i krzyk. Mówi, a w zasadzie drze się, że nie chce wrócić do szkoły. Że nie chce widzieć się z nauczycielami, siedzieć w przyciasnej ławce. Nie chce też patrzeć na ludzi, nie chce widzieć się z koleżankami. Nie chce tego wszechogarniającego hałasu i chaosu, który odbywa się podczas przerw.
Najgorsze jest to, że Maja ma dużo racji. Sama nie chciałabym wrócić do miejsca, w którym jest tak głośno – nie mam jednak na to wpływu. Nie mam pojęcia co robić. Rozmawiałam z nią kilkukrotnie, tłumaczyłam, jak mogłam, ale moja córka jest nieugięta. I co gorsza, widzę, że jest tylko gorzej – zaczął boleć ją brzuch i głowa. Podejrzewam, że ze stresu.
Wiem, że nie umiem jej pomóc. Moje tłumaczenia nic nie dają. Ale jest ktoś, kto potrafi. Psycholog. Mam ten przywilej, teraz już wiem, że ogromny przywilej, że mieszkam w dużym mieście i znalazłam szybki termin do psychologa dziecięcego. Mam nadzieję, że pomoże nam uporać się z lękiem przed szkołą. Jeśli nie, myślę, że najlepszym wyjściem, poza terapią oczywiście, będzie indywidualny tok nauczania. Dla niektórych może to wydawać się drogą na skróty, ja natomiast wiem jedno – nikt, absolutnie nikt, nie powinien się tak czuć, idąc do szkoły czy pracy. Jeśli ma być to rozwiązanie, które pomoże mojej córce, chętnie z niego skorzystam.
Monika
Piszemy też o:
Dla faceta najważniejsze pozostaną jego własne potrzeby, a nie dziecka czy twoje. Mam wrażenie, że po narodzinach dziecka większości wyświetla się w mózgu napis: „misja wykonana” i na tym się kończy… No, chyba że zaczną was namawiać na kolejnego bąbelka. Nie chciałam mieć dzieci Męża poznałam przez znajomych. Mimo że pochodziliśmy z dwóch różnych światów, traf chciał, że się spotkaliśmy i chyba nawet zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia… Karol (imię po papieżu) pochodził z rodziny głęboko wierzącej i praktykującej, ja – nie. Niezwykłe było to, że nawet mimo różnic w poglądach (on oczywiście ultraprawicowiec), potrafiliśmy czuć się szczęśliwi. Kiedy zaczęliśmy planować wspólną przyszłość, wiedział, że nie chcę mieć dzieci. Od zawsze wiedziałam, że się do tego nie nadaję. Uważałam (i uważam), że to ogromna odpowiedzialność, która zwyczajnie mnie przerasta. Chciałam realizować się w tym, co naprawdę potrafię – mam doktorat z anglistyki, znam hiszpański, francuski i włoski. Pracuję na uczelni i jestem tłumaczem przysięgłym. Do tego wszystkiego jestem mamą, bo w końcu Karol przekonał mnie, że będzie cudownie… Entuzjazmu starczyło na dwa tygodnie Ileż się nasłuchałam o pięknie życia i o słodkich istotkach… Że to takie cudowne, dawać życie… Mieć świadomość, że zostawimy po sobie niesamowity skarb – człowieka. Żebym absolutnie nie myślała o tym, że coś pójdzie nie tak, bo on będzie najlepszym ojcem na świecie. Tak się wzruszał, tym co gadał, że aż płakał… Kiedy byłam w ciąży, dbał o mnie, owszem. Wspierał mnie również na porodówce. Ale po dwóch tygodniach – cały czar jego ojcostwa prysł. Dla mnie oznaczało to tyle, że sama muszę dbać o dziecko. Sama zarywać noce i siedzieć sama w domu z...
Tata na wakacjach, a mama w domu z dziećmi? Nasza czytelniczka żali się, że nie ma czasu na odpoczynek, podczas gdy jej mąż korzysta z uroków lata. Jeśli masz do opowiedzenia podobną historię, napisz do nas na adres: redakcja@mamotoja.pl . Też mam prawo być zmęczona! „Mikołaj od początku uważał, że to matka ma obowiązki wobec dziecka, a on, jako tata, jest trochę na doczepkę. Coś tam pomoże, coś zrobi, ale generalnie ma swój świat, zarabia, wychodzi z domu i średnio się angażuje. Przynajmniej dopóki dzieci są malutkie – jego zdaniem w tym okresie cały ciężar opieki spoczywa na matce, która ma instynkt i predyspozycje. Jak próbowałam dawać mu synka na ręce, żeby pobujał, ponosił, to zaraz mi oddawał, bo 'mały chce do mamy'. Najgorzej jest teraz, latem. Mikołaj zawsze spędzał urlop na Mazurach. Z kolegami mają taki rytuał, że co roku pływają łódkami przez kilka letnich tygodni. Są w swoim gronie, imprezują, niczym się nie przejmują... Ja rozumiem na studiach, ale teraz, kiedy już kilku z nich ma dzieci? Mój mąż wrócił do domu po dwóch tygodniach. Posiedział trochę i oświadczył, że znowu jedzie, bo w domu się dusi i ciężko mu pracować. No wiadomo, trzeba ogarnąć dzieci, zająć się domem... Ja robię to wszystko na co dzień i jakoś nie narzekam. Dlaczego on nie może mi pomóc? To też jego dom i dzieci. Ja nie pracuję zawodowo, rozumiem, że on potrzebuje trochę ciszy i spokoju, ale ja też zasługuję na odpoczynek, prawda? Tymczasem jestem uwiązana przy dzieciach, nic mi nie wolno. A on lata, gdzie chce. To niesprawiedliwe. Jestem coraz bardziej sfrustrowana, samotne dni i wieczory z dziećmi to dla mnie udręka”. Mira Zobacz też: Kobiety wykonują więcej prac domowych, gdy... w domu jest mężczyzna Dlaczego tata jest tak ważny w życiu małego dziecka? [WIDEO]...
Czy rzeczywiście inaczej wychowujemy chłopców, a inaczej dziewczynki? Przeczytajcie historię tej mamy. Czekamy na Wasze opinie, przesyłajcie je na adres redakcja@mamotoja.pl . Najciekawsze listy opublikujemy w naszym serwisie. „Mam pięcioletnią córkę. Helenka uwielbia zapraszać do siebie koleżanki i kolegów. To dzieci z jej przedszkola, dzieci sąsiadów i innych bliskich znajomych. W ostatni weekend zorganizowaliśmy garden party z okazji urodzin córki. Wśród gości było czterech chłopców (w wieku od 6 do 8 lat) i cztery dziewczynki (w wieku od 5 do 7 lat). Kultura osobista u dziewczynek sięga dna Oczywiście, że obawiałam się tej imprezy. Za każdym razem, gdy odwiedzają nas koleżanki córki, są jakieś draki i straty. Na przykład? Rysy na wannie akrylowej (urządzały sobie spa i potłukły w wannie kilka talerzy). Dębowe panele podłogowe zafarbowane krepiną (efekt zabawy w laboratorium, czyli farbowanie wody różnymi kolorami bibuły). Pomazane na tłusto ściany. O chlewie, który zostawiają po posiłku, już nie wspomnę… Ani o płaczu z powodu popsutych zabawek. I te rozkazy! Ciociu: pić! Jeść! Ale nie kanapki, zamów pizzę! Co ciekawe, już jakiś czas temu zauważyłam, że kiedy przychodzą chłopcy, jest zupełnie inaczej. Chłopcy nie zostawiają chlewu Przede wszystkim nie ma kłótni. Dobiegają mnie wyłącznie odgłosy normalnej rozmowy, żadne wrzaski. Co więcej, chłopcy znają słowa: proszę, dziękuję, przepraszam... Nikt nic nie psuje – ani zabawek, ani innych rzeczy w domu. Po posiłku – nie ma chlewu… Chyba dlatego pomyślałam, że jak na imprezie będą dziewczynki i chłopcy, to nie warto martwić się na zapas. Impreza ogrodowa: podsumowanie Niestety, już przy rozpakowywaniu prezentów to dziewczynki porwały książkę, którą dostała córka. Bo wszystkie „chciały...
