![„Dziadkowie, ciotki, nieznajomi - wszyscy pouczają moje dziecko. Przestańcie się wtrącać! Wychowanie to moja sprawa" [LIST DO REDAKCJI]](https://s3.mamotoja.pl/newsy/dziadkowie-ciotki-nieznajomi-wszyscy-pouczaja-moje-dziecko-przestancie-sie-wtracac-wychowanie-to-moja-sprawa-list-do-redakcji-127599-4_3_800.jpg)
Skąd to się bierze, że każdemu wydaje się, że jest ekspertem? Niedawno mówiło się, że Polacy są ekspertami od epidemii, potem, że od wojny… Ale odkąd urodziłam córkę, mam wrażenie, że wszyscy wokół uważają się za znawców od wychowania dzieci. Uwaga: nie swoich dzieci.
Zaczęło się, jak tylko wróciłam z córeczką do domu ze szpitala po porodzie. Kiedy brałam Różyczkę na ręce, córka „słyszała”, jak babcia nazywała ją „małą manipulatorką”. Wtedy nie miałam głowy do tego, by reagować i to był błąd. Teściowa od 7 lat nazywa moje dziecko różnymi idiotycznymi określeniami: „manipulatorka” (kiedy płacze), „brudas” (kiedy wraca z placu zabaw z brudnymi rękami), „żarłok” (kiedy prosi o dokładkę podczas obiadu). Oczywiście każde z tych wyzwisk (bo dla mnie to są wyzwiska) okraszone są uwagami, typu: „przestań wymuszać”, „nie możesz się tak brudzić”, „nie jedz tyle zupki, bo nie zjesz kotlecika”.
Gada bzdury, których nie mogę słuchać. I wprowadza zamęt w główce mojej córki, bo z mężem staramy się uczyć ją, że: każdy ma prawo płakać, kiedy mu bardzo źle. Że w ubrudzeniu się nie ma nic złego, bo przecież po zabawie można się umyć. Że nie zmuszamy się do jedzenia rzeczy, których nienawidzimy jeść (córka nie znosi mielonych kotletów).
Oficjalnie teściową rozpiera duma, że nigdy nie wtrącała się do tego, jak wychowuję Różę…
Kolejną osobą, która paskudnie wtrąca się w wychowanie Róży, jest mój tata. On tak się o nią boi, że na nic jej nie pozwala. Mała go uwielbia. Tylko że jak są razem, to wciąż słyszy: „Oj, nie wchodź tam, bo wysoko”, „Oj, to ostre, nie rusz”, „Oj, bo tu mogą być pszczoły/osy/kleszcze/mrówki”. Hitem było, kiedy nie pozwolił jej temperować kredek i robił to za nią, żeby się nie pokaleczyła…
Rozczula mnie ta troska, ale… zależy nam, żeby nasze dziecko nie patrzyło na świat jak na jedno wielkie skupisko czyhających na nią niebezpieczeństw. Rozmawiałam wiele razy z moim tatą – na próżno.
Najbardziej jednak dziwię się mojej siostrze, bratowej i moim koleżankom. Same są matkami, a mimo to nie zdają sobie sprawy, że wszystkie ich durne uwagi są po prostu nie na miejscu.
„Fajny ten kwiatek, ale patrz, ja ci zaraz narysuję lepiej” (jak można mieć satysfakcję z tego, że się rysuje kwiatka lepiej od pięcioletniego dziecka?).
„Nie no, ta koszulka nie pasuje, załóż jakąś jasną. Musisz już się uczyć, co do czego pasuje” (córka sama wybiera sobie rzeczy do ubrania, warunkiem jest jedynie to, by były czyste i odpowiednie do pory roku, pogody).
„Chodź, zrobimy sobie selfie. Ale przytul się i uśmiechnij się, nie stój jak drewno, Róża!” (czy moja córka ma obowiązek przytulania się i szczerzenia się na rozkaz?).
Już nie wspomnę o wszystkich wykładach na placu zabaw, które dotyczyły: karmienia, odpieluchowania, edukacji, najlepszych metod wychowawczych. Przez te wszystkie lata spodobał mi się tylko jeden wykład: na temat tego, żeby nie dawać się pouczać…
Oczywiście obcy ludzie też wiedzą lepiej, jak wychować moją córkę.
„Ściągnij tę maseczkę, co ta matka ci robi?” (matka założyła maseczkę, bo musiała jechać z chorym dzieckiem do lekarza autobusem i nie chciała, żeby cię zaraziło, bucu).
„Nie, ty nie możesz jeść pączków. Tamta dziewczynka też nie powinna, ale jej mama chyba nie wie, jakie to paskudztwo” (zasłyszane „przypadkiem” w sklepie kiedy kupiłam córce pączka).
„Jak pani może pozwalać, żeby ten pies lizał pani dziecko po rękach?” (normalnie, bo nie widzę w tym nic złego, lubimy psy).
Błagam, po prostu przestańcie się wtrącać. Skoro ja wytrzymuję (mimo że krew mnie zalewa jak dajecie niemowlakom smartfony lub przykrywacie pieluchami wózki w największy skwar), to wy też możecie spróbować wytrzymać. Reagujmy na widok dziecka zamkniętego w samochodzie lub kiedy obawiamy się, że jest katowane lub bez opieki. Ale dorosła, trzeźwa matka z reguły nie potrzebuje żadnych durnych wskazówek ani komentarzy.
Olga
Piszemy też o:
Tata na wakacjach, a mama w domu z dziećmi? Nasza czytelniczka żali się, że nie ma czasu na odpoczynek, podczas gdy jej mąż korzysta z uroków lata. Jeśli masz do opowiedzenia podobną historię, napisz do nas na adres: redakcja@mamotoja.pl . Też mam prawo być zmęczona! „Mikołaj od początku uważał, że to matka ma obowiązki wobec dziecka, a on, jako tata, jest trochę na doczepkę. Coś tam pomoże, coś zrobi, ale generalnie ma swój świat, zarabia, wychodzi z domu i średnio się angażuje. Przynajmniej dopóki dzieci są malutkie – jego zdaniem w tym okresie cały ciężar opieki spoczywa na matce, która ma instynkt i predyspozycje. Jak próbowałam dawać mu synka na ręce, żeby pobujał, ponosił, to zaraz mi oddawał, bo 'mały chce do mamy'. Najgorzej jest teraz, latem. Mikołaj zawsze spędzał urlop na Mazurach. Z kolegami mają taki rytuał, że co roku pływają łódkami przez kilka letnich tygodni. Są w swoim gronie, imprezują, niczym się nie przejmują... Ja rozumiem na studiach, ale teraz, kiedy już kilku z nich ma dzieci? Mój mąż wrócił do domu po dwóch tygodniach. Posiedział trochę i oświadczył, że znowu jedzie, bo w domu się dusi i ciężko mu pracować. No wiadomo, trzeba ogarnąć dzieci, zająć się domem... Ja robię to wszystko na co dzień i jakoś nie narzekam. Dlaczego on nie może mi pomóc? To też jego dom i dzieci. Ja nie pracuję zawodowo, rozumiem, że on potrzebuje trochę ciszy i spokoju, ale ja też zasługuję na odpoczynek, prawda? Tymczasem jestem uwiązana przy dzieciach, nic mi nie wolno. A on lata, gdzie chce. To niesprawiedliwe. Jestem coraz bardziej sfrustrowana, samotne dni i wieczory z dziećmi to dla mnie udręka”. Mira Zobacz też: Kobiety wykonują więcej prac domowych, gdy... w domu jest mężczyzna Dlaczego tata jest tak ważny w życiu małego dziecka? [WIDEO]...
Czy dzieci na weselach powinny być traktowane na równi z dorosłymi gośćmi? Nasza czytelniczka opisała skandaliczną sytuację, do jakiej doszło na weselu jej znajomych. A może pomijanie dzieci podczas ustalania liczby posiłków to już norma? Podzielcie się swoimi opiniami – piszcie do nas na adres redakcja@mamotoja.pl . Mój synek na weselu nie dostał jedzenia (list) „To skandal, że dzieci na weselach traktuje się jak zło konieczne albo wcale się ich nie zauważa. Ludzie, przecież dziecko to nie powietrze, potrzebuje jeść i pić! No i usiąść jak człowiek. Dzieci to pełnoprawni goście, nie jakieś przybłędy. Moi znajomi uznali jednak, że dzieci na ich weselu będą niewidzialne. Pojechaliśmy we trójkę, ja, mąż i nasz synek. Najpierw piękny ślub, potem wystawne wesele. Mnóstwo gości, zaciszne, reprezentacyjne miejsce. Ania i Krzysiek, nasi przyjaciele, musieli wydać masę pieniędzy na całą organizację, może dlatego postanowili oszczędzić na dzieciach? Nie rozumiem tego zupełnie, zwłaszcza że maluszków nie było wiele. Może z dziesięcioro. Niby były zaproszone, ale żadne nie dostało swojego talerza. To zbulwersowało mnie najbardziej, bardziej jeszcze niż brak miejsc do siedzenia – rodzice musieli kombinować, wymieniać się dziećmi na kolanach albo sadzać je na podłodze. Ale żeby zostawić dzieci głodne?! Ani zupy, ani nawet deseru im nie dali. Jeśli rodzice się podzielili, to dzieci coś tam uszczknęły, a jeśli nie – maluchy głodowały cały wieczór! Nikt o nich nie pomyślał, nic nie przygotował. W zeszłym roku byłam na weselu, gdzie rozstawiono specjalny stół dla dzieci, maluchy miały nawet swoje menu... Ja nie wiem, może teraz ludzi stać na mniej, a może po prostu zwyczaje się zmieniają. Mnie to mocno zniesmaczyło, mam teraz uraz do tych znajomych. Mam nadzieję, że jak urodzi im się dziecko,...
Wybrałam dla mojego syna najlepsze kolonie, jakie zorganizowano w naszym miasteczku. Adaś pojechał na obóz sportowy, miał profesjonalnych trenerów, mnóstwo zajęć i dobre jedzenie. Wszystko sprawdziłam. To był jego pierwszy samodzielny wyjazd, więc bardzo się denerwowałam. Przed wyjazdem dokładnie obejrzałam autokar, a wcześniej upewniłam się, czy ma obowiązkowe badanie techniczne i ważne ubezpieczenie OC. Niczego nie pominęłam. Kontrola wypadła idealnie, a kiedy przed odjazdem dzieci przywitał nas uśmiechnięty kierowca, na oko 30-latek, byłam już całkowicie spokojna. Dzieciaki świetnie się bawiły, Adaś wrócił rozpromieniony. Właśnie wczoraj przyjechał i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie szok, jaki przeżyłam na parkingu. Kiedy autokar z dziećmi podjechał, ze środka wysiadł podstarzały kierowca, zgarbiony, w okularach. Ani śladu po tamtym uśmiechniętym młodziku, który wiózł dzieci na obóz! Powiem szczerze, że aż mnie coś zakłuło w środku. Nie zdawałam sobie sprawy, że przez całą drogę powrotną syn był w niebezpieczeństwie. Przecież refleks i sprawność kierowcy po 70-tce nie mogą się równać sprawności 30-latka! Kto w ogóle na to pozwolił? Moim zdaniem nie powinno się zatrudniać kierowców po 40-tce do przewożenia dzieci. W tym wieku zaczyna już siadać wzrok, spada koncentracja, może wystąpić zawał... Aż boję się myśleć! Na szczęście nic złego się nie stało, ale tak mną to wstrząsnęło, że poskarżyłam się organizatorom. Apeluję do wszystkich rodziców, żeby nie pozwalali wozić swoich dzieci staruszkom! Karolina Przypominamy, że dane techniczne pojazdu, który ma wieźć dzieci na kolonie, można sprawdzić na stronie www.bezpiecznyautobus.gov.pl . Dowiesz się tam, czy autokar ma obowiązkowe badanie techniczne, ważne ubezpieczenie OC, jaka jest dopuszczalna liczba miejsc, a także czy nie jest...
