Oliwka od września poszła do przedszkola. O wielu rzeczach związanych z przedszkolami czytałam lub rozmawiałam z koleżankami, ale nigdy nie spotkałam się z przekupywaniem dzieci słodyczami! To już nie ma innych metod? Cywilizowanych, zgodnych ze sztuką pedagogiczną? Czy dzieci to psy, które nagradza się smakołykiem? Jak można utrwalać w dziecku przekonanie, że na smutek (lub rozpacz) najlepszy jest… lizak?
Już jednego z pierwszych dni przedszkola Oliwka pochwaliła się, że jadła lizaka. Kiedy zapytałam, skąd go miała, powiedziała, że od cioci. W pierwszej chwili myślałam, że jakaś kobieta podała jej lizaka przez siatkę na przedszkolnym placu zabaw. Zdenerwowałam się, ale po chwili uznałam, że to przecież nie może być prawda. Zwłaszcza że Oliwka zapewniała, że ten lizak był od cioci Marysi (jej wychowawczyni).
Jak nauczyciel może dawać słodycze? Przecież to niemożliwe, żeby w XXI wieku, w warszawskim przedszkolu, uważano, że słodycze to akceptowany sposób na dzieci. Zwłaszcza że wśród rodziców jest coraz wyższa świadomość – coraz więcej z nas nie daje dzieciom napojów gazowanych, lizaków, chipsów, cukierków, czekoladek, pączków.
Oliwka nie je słodyczy. Za dużo się napatrzyłam na cierpienie dziadka, który cierpiał na otyłość i cukrzycę. Odcięli mu stopę. A wszystko zaczęło się od tego, że pół życia pracował na to, jedząc tłuste mięso, białe pieczywo i blachę ciasta za jednym przysiadem.
Oboje z mężem od początku ustaliliśmy, że będziemy wychowywać dziecko w szacunku do swego zdrowia. Na co dzień sami dbamy o siebie. Nasza córka nigdy nie piła słodzonych soków, w domu w ogóle nie używamy cukru. Uważamy, że zapotrzebowanie na słodkie w zupełności zaspokoją owoce.
Jeśli ktoś ma inne zdanie – w porządku, każdy ma prawo do takiego stylu życia, jaki wybrał. Ale jakim prawem ktoś nie szanuje tego, jak dbam o swoje dziecko? Podczas rozmowy z wychowawczynią wielokrotnie podkreślałam, że Oliwka nie je cukierków, ciast, nie pije słodkich napojów… I co? I zostało to zlekceważone.
Kiedy na zebraniu jeden z ojców zapytał o lizaki dla dzieci w „nagrodę” – wychowawczyni nie wypierała się. Powiedziała, że owszem, dzieci dostają różne nagrody: naklejki albo lizaczki. Lizaczki! Nie wytrzymałam i poprosiłam, by powiedziała nam, jak często dają te lizaczki. W odpowiedzi usłyszałam, że bardzo rzadko. Pani użyła słowa „sporadycznie”. Żeby nie przeciągać dyskusji, poprosiłam, by Oliwce w nagrodę dawać wyłącznie te naklejki…
Czy takie przekupywanie dzieci słodyczami jest zjawiskiem powszechnym? Czy Wasze dzieci też dostawały lizaki, żeby nie płakały lub były grzeczne? Jeśli okaże się, że przedszkole córki jest niechlubnym wyjątkiem – jestem gotowa przenieść dziecko do innej, choćby prywatnej placówki.
Majka
Piszemy też o:
To panie w przedszkolu powinny zadbać o to, żeby dzieci dobrze się czuły i nie tęskniły za rodzicami. Nawet jak spędzają w tym przedszkolu po 10 godzin, to przecież ich praca. Ja mam swoją i ledwo się wyrabiam, żeby zdążyć córkę zawieźć, a potem odebrać. Pracuję, więc moje dziecko siedzi w przedszkolu do późna Nie mogę odbierać córki z przedszkola wcześniej, bo pracuję do 17.30. Potem lecę na łeb na szyję, przedzieram się przez korki i przyjeżdżam tuż przed tym, jak zamykają. Dodam, że wychowuję ją sama. Na szczęście nasze przedszkole jest czynne do 18. To prywatna placówka i przecież nie po to płacę za nią 2 tysiące miesięcznie, żeby musieć zawalać swoje służbowe obowiązki. Godziny pracy przedszkola są OK, ale do pracy pań przedszkolanek mam duże zastrzeżenia. Dlaczego moje dziecko codziennie jest zapłakane, kiedy ją odbieram? Wiem, że tęskni i że zwykle wychodzi ostatnia, ale panie powinny umilić jej ten czas, bawić się z nią, wymyślać jej jakieś ciekawe zajęcia. Nie wierzę, że nie potrafią zabawić 4-latki, mają chyba przecież odpowiednie wykształcenie. Nie rozumiem też zarzutów pod adresem tych rodziców, których dzieci siedzą w przedszkolu do późna. Nie dość, że pracuję zawodowo do upadłego, by zapewnić córce byt, to jeszcze mam wysłuchiwać, że jestem wygodnicką matką?! Coś tu jest mocno nie tak. Zuzanna Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Książki o przedszkolu – pomogą twojemu dziecku podczas adaptacji [TOP 10 KSIĄŻEK] Kompetencje kluczowe w przedszkolu – czym są, jak się je kształtuje? Obowiązek przedszkolny – kogo obowiązuje?
Oliwka ma dopiero niecałe 3 latka i nie chcę jej odpieluchowywać na siłę. Nie jest na to gotowa, próbowałam i wiem swoje, to dla niej zbyt duży stres. Zresztą kto powiedział, że trzylatek musi już korzystać z nocnika? W przedszkolu kazali mi zabrać dziecku pieluchę Pierwszego dnia przedszkola przyniosłam dla Oliwki całą torbę rzeczy – ubranka na zmianę, pościel, kosmetyki no i oczywiście zapas pampersów, żeby nie zabrakło. Pieluchy wyjęłam, żeby były pod ręką, i wtedy pani wychowawczyni tak mnie przeszyła wzrokiem, że aż mi mowę odebrało. „U nas w przedszkolu tego nie używamy” – powiedziała surowo. Podobno wszystkie dzieci mają korzystać z nocnika albo toalety, takie są wymagania. Bardzo się zmartwiłam, Oliwka jest jeszcze za malutka na nocnik, 3 latka skończy w listopadzie. Ale mimo to w domu spróbowałam posadzić ją na nocnik. Był tylko płacz i krzyk, tak jak za pierwszym razem w wakacje. Boję się, bo synek znajomej nabawił się zapalenia pęcherza przez to, że wstrzymywał mocz. Oni też próbowali odpieluchować go zbyt wcześnie i tak się to skończyło. Od Redakcji: nie ma żadnej podstawy prawnej, zgodnie z którą przedszkole państwowe mogłoby zakazać przyprowadzania dzieci korzystających z pieluch. Jedno z najważniejszych zadań przedszkola to właśnie pomoc dziecku w pokonywaniu trudności rozwojowych i nabywaniu właściwych nawyków. A co jeśli moja Oliwka posiusia się w majtki w przedszkolu i panie będą na nią krzyczeć? Wtedy to już w ogóle się zablokuje, a przedszkole zacznie jej się źle kojarzyć. Niestety na prywatne przedszkole, w którym mogłaby chodzić w pampersie nawet cały rok, nie stać nas. Obawiam się, że w naszej placówce chodzi tylko i wyłącznie o wygodę pań, które nie chcą się babrać w pieluchach, a nie o samodzielność i dobro dzieci. Agnieszka Jeśli chcesz się podzielić swoją...
Bardzo przeżywam początek przedszkola mojej córki. Amelka ma dopiero 2,5 roku, jest bardzo do mnie przywiązana, nigdy nie zostawała na dłużej z obcymi ludźmi. Wiem, że pójście do przedszkola dobrze jej zrobi, bo trochę się usamodzielni, ale dlaczego nie mogę pomóc jej w adaptacji? Przedszkole nie wpuszcza rodziców, którzy przychodzą zbyt wcześnie Każdy poranek jest ciężki, Amelka płacze, wyrywa się paniom z rąk, ucieka do mnie. Sama z trudem powstrzymuję łzy. Myślałam, że na początek wystarczą jej 2-3 godziny w przedszkolu, chciałam odbierać ją wcześniej, żeby powoli się oswajała z nowym miejscem, ale nie stresowała za bardzo. Okazało się, że w naszym przedszkolu panie mają inne zasady – rodziców nie wpuszcza się przed godziną 14. Zdziwiły mnie bardzo argumenty pań przedszkolanek: zbyt wczesne odbieranie niektórych dzieci podobno zaburza rytm dnia, utrudnia paniom pracę, a także powoduje, że inne maluchy bardziej płaczą, bo też chciałyby już iść do domu. No i jeszcze jedno – dłuższy pobyt w przedszkolu ma sprzyjać adaptacji, bo dzieci przyzwyczajają się do pań, do siebie nawzajem i zaczynają rozumieć, że nikt nie będzie po nie przychodzić wcześniej. Nie podoba mi się to. Dla mnie to trochę jak rzucenie dziecka na głęboką wodę bez koła ratunkowego. Jak pomyślę, że moja Amelka płacze tam tyle godzin, a ja nie mogę do niej przyjść, to robi mi się słabo. Czy to w ogóle dozwolone, żeby zabraniać rodzicom odbierania dziecka o dowolnej porze? Małgorzata Od Redakcji: Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Pierwsze dni w przedszkolu: dziecko płacze i boi się? Nie popełniaj tych błędów! Adaptacja w przedszkolu – co robić, żeby dziecko...
