Od kiedy zaczęłam myśleć tylko o „kupkach”? - zwierzenia młodej mamy

Zbliża się wyjątkowy dzień w roku – Dzień Matki – w którym możemy podziękować naszym mamom za wszystko, co dla nas zrobiły, albo po prostu za to, że są. Bo to dzięki wam, drogie mamy, maluchy czują się bezpieczne, kochane i mogą cieszyć się beztroskim dzieciństwem . I choć macierzyństwo to nie zawsze droga usłana różami, to jest w nim też wiele pięknych i niepowtarzalnych chwil. To ty, mama, możesz towarzyszyć swojemu dziecku w najbardziej wyjątkowych momentach jego życia. W podziękowaniu za wasz codzienny trud przygotowaliśmy dla was wyjątkową laurkę – sprawdź, jakie ważne momenty w rozwoju twojego dziecka masz szansę zobaczyć jako pierwsza. Pierwszy uśmiech Choć większość rodziców twierdzi, że dziecko po raz pierwszy uśmiechnęło się do nich tuż po urodzeniu, to tak naprawdę na pierwszy świadomy uśmiech niemowlaka trzeba zazwyczaj zaczekać do ok. 8 tygodnia. Wcześniej zaczynają uśmiechać się maluchy, które mają bardzo dobry kontakt z rodzicami , czują ich bliskość – zarówno tę emocjonalną, jak i fizyczną. Dlatego im więcej będziesz przytulać brzdąca, sama się do niego uśmiechać, tym większe prawdopodobieństwo, że już w krótce maluszek odwzajemni się tym samym. Masz naprawdę dużą szansę być pierwszą osobą, której niemowlak pokaże swoje bezzębne dziąsełka w pełnym uśmiechu. Pierwszy uśmiech dziecka to naprawdę rozbrajający widok. Z pewnością na długo zapadnie ci w pamięć i będzie motywował w chwilach zwątpienia. Samodzielne trzymanie główki To preludium do samodzielnego siedzenia , a potem chodzenia. Około 4. miesiąca maluch potrafi sam trzymać główkę w pionie , gdy leży na brzuszku lub gdy trzymasz go na rękach. Brzdąc zaczyna też rozglądać się dookoła i bardziej świadomie wodzić wzrokiem za przedmiotami. Ta umiejętność zdecydowanie ułatwia mu znalezienie mamy....

Dziecko płacze, nie chce zasnąć, kłóci się z tobą lub nie chce jeść… – czujesz, że tracisz panowanie nad sobą. Masz nawet ochotę nakrzyczeć albo, co gorsza, złapać je za ramiona i mocno potrząsnąć... Na szczęście, nad złością można nauczyć się panować.  Dziecko złości cię i denerwuje? Przeczytaj nasz wywiad z psycholog Justyną Biernacką, trenerką psychospołeczną i działaczką Fundacji Mama. Justyna Biernacka prowadzi warsztaty dotyczące opanowywania trudnych emocji „Gniew – jak go wyrazić nie krzywdząc innych”. Trudno przyznać się – przed samą sobą i przed innymi – że dziecko złości albo denerwuje. Justyna Biernacka: Warto spojrzeć na emocje trochę inaczej niż zwykle. W opinii wielu z nas złość czy gniew to złe emocje. Tymczasem nie warto dzielić ich na lepsze czy gorsze i oceniać ich. Każdy z nas odczuwa całą gamę emocji – i bez względu na to, czy to przyjemne, czy nie, są one cenne. I niezwykle potrzebne. To znaczy, że jest jakiś pożytek z tego, że złoszczę się na dziecko?! JB: Wszystkie emocje to znaki-sygnały, które informują nas, w jakim jesteśmy stanie. Złość albo gniew są jak lampka ostrzegawcza w samochodzie, która informuje nas o pustym baku. Co robimy wtedy, kiedy podczas jazdy taka lampka się zaświeci? Tankujemy na najbliższej stacji benzynowej, prawda? Tak samo jest ze złością: jej pojawienie się informuje nas, że jakieś nasze potrzeby są niezaspokojone. Zobacz też: Gdy puszczają nerwy. Jak okiełznać emocje? I co powinnam zrobić, kiedy poczuję złość? JB: Przyjrzeć się jej, ale tak, jak przyglądamy się naszemu sprzymierzeńcowi. Pomyśleć: „To, że ja ją odczuwam, to dobrze, bo ona podpowiada mi, jakim jestem człowiekiem, czego potrzebuję”. Nie próbujmy jej stłumić, bo to się nie uda. Taka tłumiona złość pozostaje w nas i...

Ewa Suchcicka, mama dwóch dorosłych córek: Alicji i Natalii. Wraz z mężem, Andrzejem Suchcickim, od 15 lat pracują w stowarzyszeniu " Bardziej Kochani ", które wydaje książki, poradniki, organizuje turnusy rehabilitacyjne dla dzieci z zespołem Downa . Niewiele jest osób w Polsce, które wiedzą tyle, co oni na ten temat. Ewa mówi, że dziecko z zespołem Downa może nieść wiele radości, choć wiele wcześniej trzeba przejść. Z wykształcenia jest pedagogiem. Gdy urodziła się Natalka usłyszała Pani, że może ją oddać do domu dziecka... Tak, że jestem młoda i jeszcze mogę mieć zdrowe dzieci. Pewnie i teraz jeszcze mogą zdarzać się takie sytuacje. Usłyszenie takich słów na sali porodowej było szokiem. O tym, że Natalka ma zespół Downa , dowiedzieliśmy się po porodzie. W wielu krajach na oddziałach położniczych są psychologowie , którzy, jeśli z dzieckiem coś jest nie tak, od razu rozmawiają z mamą. U nas często diagnoza pada przy wszystkich na sali porodowej: ma pani dziecko z zespołem Downa. Natalia urodziła się jeszcze z niedrożnością przewodu pokarmowego, w 2. dobie życia miała od razu operację, mówiono, że jest kilka procent szansy na życie , liczyliśmy się z tym, że może zaraz umrzeć. Miałam nawet taką myśl, że może umrze i że... może tak będzie lepiej. Takie myśli też mogą się pojawić? Tak. Mówię to innym rodzicom wprost. Na szczęście tak się nie stało. Natalka przeżyła. Wykorzystała te kilka procent. Nie ma paluszków u prawej rączki: najprawdopodobniej przechodziłam w czasie ciąży różyczkę . Ja nie zachorowałam, ale ona widocznie tak. Szukaliśmy pomocy. Co mądrzejsze lekarki mówiły: to nie jest istotne, że ma zespół Downa: ważne, jak córeczka dalej będzie się rozwijała. Wtedy to do nas nie docierało . Jestem z wykształcenia pedagogiem, więc uważałam, że dziecko wszystkiego może się nauczyć,...