„Sąsiadka non stop wrzeszczy na syna. Wszystko słyszę przez ściany! Pytałam, jak pomóc, ale udaje, że nic się nie dzieje” [LIST DO REDAKCJI]

Czeka nas pasowanie na ucznia, Ignaś to nasz jedyny syn i bardzo to przeżywam. Ale mimo wszystko nie będę go stroić jak na ślub, nie stać mnie i uważam, że to bezsensowne wyrzucanie pieniędzy. Nauczyciele mają inne zdanie, ale postawiłam im się. Nie synowi kupię garnituru, mam pilniejsze wydatki Wymogi w naszej szkole są takie, że wszystkie dzieci z klas pierwszych mają na ślubowanie przyjść ubrane na galowo. Dostaliśmy szczegółowe wytyczne: dziewczynki granatowe spódniczki i białe bluzki, chłopcy ciemne garnitury i krawaty. Ma być jednolicie, tak żeby nikt nie odstawał. Niestety mój Ignaś będzie się wyróżniał, bo na garnitur nas nie stać. Nie będę udawać i się zapożyczać, nie kupię też garnituru na jedno wyjście kosztem zimowej kurtki albo śniegowców. Co to w ogóle za pomysł, żeby 7-latków ubierać jak dorosłych chłopów na wesele? Pasowanie na ucznia to duża uroczystość, ale zawsze wydawało mi się, że jednak szkoła ma uczyć skromności. Mój synek pójdzie na ślubowanie w białej koszulce polo i granatowym sweterku. Do tego dam mu ciemne dżinsy. Będzie ładnie, ale bez zadęcia. Wychowawczyni już zapowiedziałam, że garnituru nie kupię. Pokręciła tylko głową, bo pewnie będzie musiała tłumaczyć się przed dyrekcją, ale chyba mnie rozumie. Teraz przecież wszyscy mają ciężko. Zuzanna Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Jak napisać podanie – do szkoły lub innej instytucji [WZÓR] Przeniesienie dziecka do innej szkoły: uzasadnienie, potrzebne dokumenty + wzór pisma Szkoła w Chmurze: na czym polega, czy jest legalna i kto może z niej skorzystać?

Mąż długo ratował swoją firmę. Ludzie masowo rezygnowali ze zleceń, ceny materiałów budowlanych poszybowały ostro w górę. Jeśli już coś zarobił, to starczało to ledwo na pensję dla pracowników. W pewnym momencie postanowił się poddać. Widziałam po nim, że jest już za bardzo zestresowany i sfrustrowany, a przecież nie na tym życie polega. Spodziewałam się tego. Któregoś dnia Damian, bo tak nazywa się mój mąż, po prostu oznajmił, że zawiesza działalność i wyjeżdża za granicę ratować rodzinny budżet. Nie wyobrażałam sobie tego Ja i Damian jesteśmy parą od 12 lat, od 10 w związku małżeńskim. Mam szczęście, bo mój mąż to naprawdę dobry człowiek. Dużo pracuje, często nie ma go w domu, ale nigdy nie robiłam mu o to wyrzutów – wiedziałam, że robi to dla dobra naszej rodziny. Kiedy powiedział, że wyjeżdża, załamałam się. Odkąd jesteśmy razem, nigdy nie spędziliśmy tak dużo czasu osobno, to pierwszy powód. Drugi – mamy dwie córeczki. Starsza ma 8 lat, młodsza 6. Jesteśmy bardzo zżyci i jakoś nie mogłam sobie wyobrazić, że córki przestaną widzieć tatę na co dzień, a ja stracę swojego męża na długie miesiące. Próbowaliśmy wspólnie znaleźć inne wyjście z tej sytuacji. Rozmawialiśmy godzinami, jednak po jakimś czasie musiałam przyznać mężowi rację – najlepszym wyjściem jest wyjazd. Umówiliśmy się, że wyjedzie na maksymalnie rok i będzie przyjeżdżał najczęściej, jak się da. Wyjechał i… coś się zmieniło Damian wyjechał dwa miesiące po podjęciu przez nas wspólnej decyzji. Ustaliliśmy, że o ile się uda, będzie zjeżdżał do 6-8 tygodni do Polski, chociaż na weekend. Pierwszy miesiąc był straszny. Bardzo tęskniłam za codzienną obecnością męża, nie mogłam przyzwyczaić się do spania w pojedynkę. Dziewczynki też nie najlepiej znosiły nieobecność ukochanego tatusia, choć z perspektywy czasu mam...

Córka wcześniej chodziła przez rok do żłobka, więc to słynne odchorowywanie jest już za nami. Długo zastanawiałam się, o co może chodzić. Przecież ma zdrową, zbilansowaną dietę, codziennie podaje jej suplementy, w tym witaminę D, chodzimy na spacery, nauczyłam ją dbać o higienę. I co? I nic. Mała choruje jak nigdy. Ostatnio przyszło mi do głowy, że może źle ją ubieram. Za cienko. Chociaż skandynawskie dzieci ubierane są cienko, niestraszne im wszelkie mrozy czy ulewy, a mimo to nie chorują. Zmieniłam to. Mimo to Lenka wróciła po tygodniu przedszkola z katarem. Nie miałam już siły, przysięgam. Widok mnie zmroził Któregoś dnia musiałam załatwić kilka spraw, w tym urzędowych. Urząd Miasta jest tuż obok przedszkola, do którego uczęszcza moja córka. Kiedy wychodziłam z urzędu, z radością zauważyłam, że przedszkolaki wracają z jesiennego spaceru, w tym moja Lenka. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zauważyłam, że… Lenka nie ma czapki! Było naprawdę chłodno, wiał wiatr, a ona nie miała czapki! Aż mnie zmroziło. Okazało się, że przedszkolanki zapominają włożyć mojemu dziecku czapkę Gdy mała wróciła do domu, postanowiłam z nią porozmawiać. Zapytałam jej, dlaczego nie miała dziś na sobie czapki. Lenka rozbrajająco stwierdziła, że zapomniała. Poprosiłam ją więc o to, żeby zwróciła na to większą uwagę. Lenka ma jednak tylko trzy lata – nie można od niej za wiele wymagać, przecież jest wyrośniętym, ale wciąż, bobasem. Dziecko to jedno, ale przedszkolanki – dlaczego wypuściły dziecko bez czapki? Nie ukrywam, że mnie to zaniepokoiło. Postanowiłam, że przejadę się obok przedszkola w porze spaceru i sprawdzę, czy Lenka znowu będzie szła bez czapki. Niestety, tak też było. Lenka miała czapkę, wiedziałam o tym, bo sama jej rano ją wkładałam. Okazało się, że przedszkolanki notorycznie zapominają założyć dziecku...