Córka wcześniej chodziła przez rok do żłobka, więc to słynne odchorowywanie jest już za nami. Długo zastanawiałam się, o co może chodzić. Przecież ma zdrową, zbilansowaną dietę, codziennie podaje jej suplementy, w tym witaminę D, chodzimy na spacery, nauczyłam ją dbać o higienę. I co? I nic. Mała choruje jak nigdy. Ostatnio przyszło mi do głowy, że może źle ją ubieram. Za cienko. Chociaż skandynawskie dzieci ubierane są cienko, niestraszne im wszelkie mrozy czy ulewy, a mimo to nie chorują. Zmieniłam to. Mimo to Lenka wróciła po tygodniu przedszkola z katarem. Nie miałam już siły, przysięgam.
Któregoś dnia musiałam załatwić kilka spraw, w tym urzędowych. Urząd Miasta jest tuż obok przedszkola, do którego uczęszcza moja córka. Kiedy wychodziłam z urzędu, z radością zauważyłam, że przedszkolaki wracają z jesiennego spaceru, w tym moja Lenka. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zauważyłam, że… Lenka nie ma czapki! Było naprawdę chłodno, wiał wiatr, a ona nie miała czapki! Aż mnie zmroziło.
Gdy mała wróciła do domu, postanowiłam z nią porozmawiać. Zapytałam jej, dlaczego nie miała dziś na sobie czapki. Lenka rozbrajająco stwierdziła, że zapomniała. Poprosiłam ją więc o to, żeby zwróciła na to większą uwagę. Lenka ma jednak tylko trzy lata – nie można od niej za wiele wymagać, przecież jest wyrośniętym, ale wciąż, bobasem. Dziecko to jedno, ale przedszkolanki – dlaczego wypuściły dziecko bez czapki? Nie ukrywam, że mnie to zaniepokoiło. Postanowiłam, że przejadę się obok przedszkola w porze spaceru i sprawdzę, czy Lenka znowu będzie szła bez czapki.
Niestety, tak też było. Lenka miała czapkę, wiedziałam o tym, bo sama jej rano ją wkładałam. Okazało się, że przedszkolanki notorycznie zapominają założyć dziecku czapkę. Jestem taka wściekła! Przecież Lenka ma dopiero trzy lata, ma prawo nie wiedzieć i nie pamiętać o wszystkim. Przecież ja właśnie za to im płacę – żeby pilnowały i opiekowały się moim dzieckiem. Powinny pamiętać o tym, żeby ją włożyła, powinny tego dopilnować. Teraz już wiem, dlaczego moja córka jest permanentnie zakatarzona. Co za czasy! Mam wrażenie, że w kwestii dziecka nikomu już nie można ufać…
Dominika
Piszemy także o:
Nasz synek wkrótce skończy rok. To znaczy, że zaraz przestanę dostawać zasiłek macierzyński, który wynosi 2,5 tys. zł. Postanowiliśmy już, że nie wracam do pracy, dopóki Maciuś nie zacznie chodzić do przedszkola. Moją pracą będzie zajmowanie się synkiem i dbanie o dom. Pracą męża – prowadzenie firmy, służbowe wyjazdy za granicę i zarwane noce, by skończyć coś na czas. Wypłata męża wystarczy Mój mąż jest świetnym grafikiem komputerowym. Już od kilku lat nie bawi się w zlecenia od krajowych mini przedsiębiorców. Długo pracował na swoją markę. Dlatego polskich „Januszy biznesu” nie stać na jego projekty. Wśród klientów Pawła są firmy z Francji. Mąż cieszy z każdego kolejnego zlecenia, klienci polecają go sobie, są bardzo zadowoleni ze współpracy. Ale Paweł pracuje ciężko, często po 12-15 godzin na dobę. Kilka razy w miesiącu wyjeżdża, by osobiście spotkać się ze zleceniodawcami lub podpisać kolejną umowę. Czy kiedy wraca w środku nocy z lotniska, a Maciuś akurat się przebudzi – mam wymagać, by się z nim bawił? Nigdy nawet nie przyszło mi to do głowy! Jego wkład w komfort naszego życia i tak jest duży. Stać mnie na nianię, ale wolę sama zajmować się dzieckiem Oczywiście stać nas na nianię. Ale nie widzę potrzeby, by szukać opiekunki. Wolę sama zajmować się dzieckiem. Czasem wynajmuję panią do sprzątania i prasowania, ale sporadycznie. Czy mam czas dla siebie? Tak. Moje koleżanki też mają małe dzieci i często się spotykamy. Kiedy muszę coś załatwić albo jestem chora, mogę liczyć na ciocię męża. Bardziej martwi mnie, że mąż nie ma czasu dla siebie. Kiedyś rozmawialiśmy o tym i nawet zaczął chodzić na siłownię, ale okazało się, że to nie to. Dlatego cieszę się, że ostatnio wspomniał coś o warsztatach bębniarskich. Mam nadzieję, że go to wciągnie i będzie miał przestrzeń, gdzie odpocznie od...
Ze szpitala wypisali nas na trzeci dzień po porodzie. Odbierał nas mąż. Po powrocie… Nie, nie spodziewałam się balonów i wstęgi z napisem: „Witajcie w domu”. Ale nie spodziewałam się, że mieszkanie będzie tak brudne. Śmierdziało niedopałkami papierosów, w kuchni piętrzył się stos niepozmywanych talerzy i patelni. Mąż nawet nie odkurzył… W lodówce: jedno jajko i zepsuty majonez Marzyłam o tym, że wreszcie wykąpię się we własnej łazience. Ale kiedy zobaczyłam porozwalane ciuchy i brudną wannę – od razu zmieniłam zdanie. Nie miałam siły na sprzątanie. Na zakupy też nie miałam siły. A w lodówce znalazłam tylko jedno jajko i stary, zepsuty majonez. W chlebaku: spleśniała bułka. Usiadłam i zaczęłam płakać. Było mi tak żal Franusia, że pierwszy raz przyjechał do swojego domku, a tu wszystko tak śmierdzi i jest tak obrzydliwie brudno… Mąż stwierdził tylko, że nie miał głowy do sprzątania. I że jadł „na mieście”, dlatego nie zrobił żadnych zakupów. Ze sprzątaniem… czekał na mnie! Powiedział też, że ze sprzątaniem czekał na mnie, bo wtedy wszystko pójdzie raz-dwa. Łzy ciekły mi po twarzy. On nie miał pojęcia, jak się czuję. Fizycznie ani psychicznie. Sama nie wiedziałam, jak bardzo jestem obolała do chwili wsiadania do samochodu. Z dziesięć minut próbowałam jakość wejść do auta, a każdy sposób wywoływał ogromny ból… Bolało mnie przy chodzeniu i siedzeniu. Położyłam się na kanapie obok Franusia i płakałam. Mąż usiadł obok z kartką i długopisem, zniecierpliwionym głosem ponaglając mnie w wyliczaniu, co ma kupić. Chyba się zorientował, że ze wspólnego sprzątania na razie nic nie będzie… Przez łzy i ściśnięte gardło dyktowałam: chleb, masło, żółty ser, szynka, cebula, 2 marchewki… itd. Bo im trzeba mówić wprost i wielkimi literami? Przez czas robienia tych...
Żebym jeszcze od tygodnia nie słuchała, jak biadoli nad tym, ile ma pracy… Tak się złożyło, że ja też pracy miałam wyjątkowo dużo. Do tego zachorowała nam córka i nie mogła chodzić do przedszkola. Jakoś wymienialiśmy się opieką nad Małą. Ale w piątek okazało się, że dla mojego męża ani dziecko, ani praca nie są tak ważne jak… Dzień Chłopaka! Śmiać się czy płakać? Kiedy słyszałam, jak o tym rozmawia z kolegami, myślałam, że to żarty. Ale wkrótce potem mąż osobiście powiadomił mnie, że za pół godziny wychodzi, bo jedzie z Jackiem (szefem) na strzelnicę. Była godzina 13. Środek dnia. Nic nie odpowiedziałam, bo zwyczajnie zabrakło mi słów. Jaki Dzień Chłopaka? Czy to jest święto dla starych koni po czterdziestce (szef ma 45 lat)? Powód, żeby rzucić wszystko i zniknąć na 5 godzin? Nie wiedziałam: śmiać się czy płakać? Koniec końców uczuciem, które wzięło górę, była wściekłość. Szefowej nic nie powiedziałam, bo spaliłabym się ze wstydu Mam bardzo wyrozumiałą szefową. Jak córka zachorowała, przekazałam Marzenie, że Mała nie chodzi do przedszkola, ale nie wezmę wolnego, bo podzielimy się z mężem opieką. Teraz nie mogłam napisać jej, że mąż olał i mnie, i córkę z okazji Dnia Chłopaka. Gdyby się o tym dowiedziała, spaliłabym się ze wstydu! Nadludzkim wysiłkiem udało mi się oddać ten projekt. Co chwila, odrywając się od pracy, by pobawić się z córką, porysować z nią, zagrzać mleczko z miodem… Mąż oczywiście wrócił bardzo zadowolony. Mężczyźni czy wieczni chłopcy? W nocy nie mogłam spać. Myślałam o tej całej sytuacji i próbowałam wyobrazić sobie odwrotną sytuację. Że w Dzień Kobiet moja szefowa nagle wpada na pomysł, że lecimy na wagary. Do spa. Albo na ściankę wspinaczkową. Albo gdziekolwiek… I że w jednej chwili przestajemy myśleć o odpowiedzialności, danym...
